Blog header fouten in Memoirs of a Geisha.

5 Verrassende Fouten in Memoirs of a Geisha

De verfilming van Arthur Golden’s boek (geschreven in 1997); Memoirs of a Geisha is één van mijn favoriete films (release 2005) en heeft op vele andere mensen enorme indruk gemaakt. Het heeft de interesse in de Japanse Cultuur en die van de geisha doen oplaaien en heeft mensen kennis laten maken met een geheel nieuwe wereld. Voor veel mensen is dit dan ook het beeld wat ze hebben van de geisha’s en hoe deze wereld in elkaar steekt. Nu hebben we natuurlijk alweer heel wat geleerd over de geschiedenis van de geisha’s en hebben jullie misschien zelf ook al door dat niet alles in deze beroemde film klopt.

In deze post wil ik het dan ook specifiek hebben over de fouten in Memoirs of a Geisha. Je zou denken dat er bij een grote Hollywood film als deze zelfs op de kleinste details wordt gelet en dat het ook echt klopt met de werkelijkheid. Niets is minder waar. Het verhaal moet natuurlijk her en der opgeleukt worden (dat is logisch in Hollywood) maar wat je niet moet onderschatten zijn de kleine ‘fouten’. Juist deze kleine foutjes kunnen je een geheel verkeerd beeld geven van hoe het er nou echt aan toe gaat.

De acteurs zijn niet Japans

Zo’n beetje alle acteurs in de film zijn Chinees en niet Japans. Vooral in Japan zelf vielen ontzettend veel mensen hier over; er werd gezegd dat mensen hierdoor een verkeerd beeld kregen van hoe een ‘echte’ Japanner er uit ziet (ondanks dat de Chinese actrice die Sayuri speelt ook in shampoo reclames in Japan te zien is).

Ook zou het overkomen als “ongevoelig tegenover mensen met een Aziatische afkomst aangezien ze ‘allemaal over één kam geschoren worden’ in deze film”.

Het verhaal speelt zich niet af in Kyoto

Hier is het probleem niet zozeer dat het verhaal zich niet afspeelt in Kyoto maar dat het niet duidelijk is dat dit het geval is. Sterker nog het speelt zich af in geen enkele ‘echte’ stad maar in een zelf verzonnen plek.

Dat niet alleen, de algehele sfeer van de stad en de hanamachi (geisha wijk) waar Sayuri’s okiya (geisha huis) zich bevindt zou ‘verkeerd’ zijn. In de film ziet het eruit als één grote chaos terwijl in werkelijkheid hanamachi’s mysterieuze, vaak rustige plekken waren.

Sayuri’s solodans is geen geisha dans

Een belangrijke scene in de film is een optreden van Sayuri tijdens een groot evenement waarbij ze een solodans uitvoert. Het is schitterend om te zien, met een hoog tempo, schokkerige bewegingen en veel actie maar dat is ook precies alles wat er ‘fout’ aan is. Een geisha is elegant, straalt rust uit en is sterk in subtiliteit.

Een echte geisha dans zou dan ook nooit met zoveel tempo en zoveel ‘bruuske’ bewegingen uitgevoerd worden. En dan hebben we het nog niet eens over de ‘fouten’ in kleding, haar en make-up! Mr. Marshall (de regisseur) zegt hier ook simpelweg over dat hij ervoor gekozen heeft een ander soort dans neer te zetten zodat het de (westerse) kijkers meer aan zou spreken.

Zelfs de naam Sayuri klopt niet

Voor ons klinkt Sayuri voor ons als een mooie Japanse naam die zeker past bij een geisha maar natuurlijk hebben we dit fout. Sayuri is zeker een mooie naam maar ook een ‘gewone’ naam. Aangezien geisha’s verre van gewoon zijn en hoog in aanzien stonden hadden ze dan ook meestal geen ‘standaard’ namen.

Grove fouten in haar, make-up en kleding

Hoe herken je een echte geisha? Grotendeels aan haar uiterlijk. En zelfs de allerkleinste details zijn hierbij ontzettend belangrijk. Zo zijn er strikte regels m.b.t. de juiste kleuren per seizoen, het verschil tussen een formele en informele outfit, welke symbolen er op de kimono staan, hoe het haar zit, hoeveel lippenstift er gedragen wordt, hoe de kimono en obi gevouwen en gedragen worden en ga zo maar door!

En omdat ze zo belangrijk zijn heeft Hollywood ze natuurlijk gewoon achterwege gelaten, want wij westerners valt dat toch niet op. Maar deze details zijn wel degelijk belangrijk omdat ze in de ‘echte’ geisha wereld iets zeiden over de status en positie van een geisha.

Zo heeft Sayuri in een bepaalde scene een obi om met daarop rotsen, een waterval en lelies. De rotsen en de waterval zijn prima maar lelies groeien alleen in stilstaand water zoals een vijver. Maar dus niet bij een waterval. Ook wordt het verkeerde ‘patroon’ voor golven gebruikt. In plaats die van een rivier of waterval zelf gebruiken ze de golven van een oceaan.

In sommige scenes zie je zelfs dat de ‘kraag’ van de kimono rechts over links gevouwen is, iets wat je alleen bij overleden mensen ziet. Een levend persoon hoort deze links over rechts te dragen (dit kan ook komen door ‘spiegelen’ van het beeld maar dan nog had hier rekening mee gehouden moeten worden).  Ook komt er veel kritiek over het gebruik van ‘goedkope’ namaak kimono’s en haar accessoires in plaats van traditionele kimono’s van hoge kwaliteit. Verder wordt er niet gelet op het juiste gebruik van make-up, hair accessoires en de juiste haarstijlen voor zowel Maiko als Geisha.

En ten slotte wordt er te weinig rekening gehouden met wat voor stijlen er op dat moment in de tijd (1930-1950) ‘in de mode’ of gebruikelijk waren. Natuurlijk is niet alles fout maar er zitten ontzettend veel kleine foutjes in die makkelijk voorkomen hadden kunnen worden met wat meer research, of simpel weg met wat meer moeite (en geld). 

Toch de moeite waard

Ondanks de negatieve aspecten die we hier noemen is de film op een hoop vlakken wel grotendeels waarheidsgetrouw. En blijft het een schitterende film op te zien. Je moet er echter wel met wat gezonde scepsis naar kijken.

Het is een Westerse blik op- en vertelling van een Japanse traditie die ook nog eens door de Hollywood molen is gehaald. Dus dat deze film op sommige gebieden niet geheel naar waarheid is moeten we dan maar voor lief nemen.

Meer weten over geisha?

Wil je meer weten over de echte geisha’s in Japan? Lees dan ook eens deze artikelen:

Bron: 1, 2, 3, 4
Dit artikel – 5 Verrassende Fouten in Memoirs of a Geisha – verscheen voor het eerst op 21 december 2013 en is voor het laatst geüpdatet op 23 januari 2018.

Tags:
, ,
Joyce
desushitimes@gmail.com

Joyce is de oprichtster van The Sushi Times en schrijft inmiddels al bijna 10 jaar over alles dat te maken heeft met Japan. Verder is ze gek op anime, gaming, Pokémon, Animal Crossing en alles dat kawaii is. Daarnaast is ze ook een fanatieke Japanse hobby chef, wat tot uiting komt op ProefJapan.com!

Geen reactie's

Geef een reactie