Actrice Ayase Haruka tijdens de parade tijdens het Aizu Festival. Foto door Hennie.

Een ervaring als geen ander: meelopen in het Aizu Festival!

Aizu Wakumatsu is een schitterende stad vol historie en staat ook wel bekend als “samurai city”, niet zo vreemd want de stad kent een zeer lange geschiedenis met de samoerai. Een groots evenement wat daar jaarlijks plaatsvindt is het “Aizu Festival”, een driedaags festival dat altijd van 23-25 september gevierd wordt.

Het is een enorm evenement, het grootste uit de regio en honderdduizenden mensen kom van heinde en ver om het mee te kunnen maken. In 2017 heb ik als eregast mee mogen lopen in de parade van deze stad, een ontzettende bijzondere ervaring, en daar wil ik jullie graag wat meer over vertellen!

Hoe beland je in zo’n parade?

Dit had ik te danken aan een toevallig interview voor het programma “You ha nani shi ni Nippon he” tijdens mijn vorige bezoek in Japan. Dit is het meest bekeken programma van TV Tokyo en mede door mijn liefde voor de Shinsengumi en de stad Aizu (die nauw met elkaar verbonden zijn) viel mijn deelname hieraan erg op. Blijkbaar heeft dit zelfs zoveel teweeg gebracht dat Aizu een influx aan binnenlandse toeristen zag! Want als een buitenlander speciaal voor deze stad naar Japan komt, moet het wel bijzonder zijn toch?!

Door dit toevallig tv-optreden werd ik door de organistoren van het festival gevraagd om mee te lopen in de parade als ik ooit weer in Japan zou zijn. Dit liet ik me uiteraard geen twee keer zeggen en zodoende kon ik mee lopen. Dit is namelijk een hele bijzondere uitnodiging want normaal gesproken worden er geen buitenlanders, en al helemaal geen toeristen, toegelaten in het ere-gedeelte van de parade.

Dit draait immers om authentieke, Japanse geschiedenis. De mensen die meelopen zijn over het algemeen speciaal geselecteerde personen. Of omdat ze een bijdrage hebben geleverd aan de stad, het festival, of op een andere manier een rol spelen binnen de gemeenschap.

Wat moet je doen in zo’n parade?

De parade is het hoogtepunt van het festival en elk jaar op de 23ste slingert deze zich met een route van 8km door de hele stad. Overal zijn de straten afgesloten en mensen zoeken al vroeg in de ochtend een plaatsje uit om goed beeld te kunnen hebben. Er worden zelfs tribunes opgesteld voor mensen die slecht ter been zijn en die het niet meer kunnen volhouden om zo lang te staan.

Dit betekend met name lopen, heel veel lopen. Misschien dat 8km je niet zo veel lijkt maar als onderdeel van de parade werd er verwacht dat ik ook passend gekleed ging. Gezien mijn grote liefde en passie voor de Aizu Shinsengumi werd ik ingedeeld in de groep onder leiding van Saito Hajime. Dit is een belangrijke figuur uit de Japanse geschiedenis omdat hij in 1868 met andere leden van de Shinsengumi zich opsplitste en in Aizu bleef om de stad te steunen in de oorlog.

Een grote eer dus voor mij, aangezien ik een groot fan van hem ben. Een avond ervoor werden mij een paar oefeningen met een iaito aangeleerd. Dit is een zwaard, eigenlijk precies als een katana, maar dan ongeslepen. Het was de bedoeling dat we tijdens de parade hiermee een aantal korte presentaties zouden geven, deze werden er nog even flink bij ons ingestampt ter voorbereiding voor de volgende dag. Ook kregen we instructies over onze kleding en het kapsel dat we moesten dragen. Daarna konden we naar bed om ons klaar te maken voor de volgende ochtend.

In mijn geval werd ik die ochtend om 6 uur al opgehaald door een taxi die me naar Aizu Castle zou brengen. Hier wachtte ons een uitgebreide briefing. Hierbij werd met name de ernst en eer van de situatie uitgelegd en wat er precies van me werd verwacht. Dit gebeurde tot in de kleinste details. En dat is niet zo vreemd want deze parade is een belangrijke gebeurtenis, en kan dus niet als een “lolletje” gezien worden.

Dress for the job you want

Eenmaal aangekomen bij het grote gymnasium naast het Tsuruga kasteel krijgen nog even een korte uitleg over de route en wat we moeten doen. Nu krijgen we ook onze posities te horen en hoe we moeten lopen. Binnen is het heel erg druk. Iedereen is bezig met aankleden, opmaken en praten. Het is gezellig; mensen lachen en hier en daar worden foto’s gemaakt van de mensen die al geholpen zijn met aankleden. Vlaggen van elke groep staan in de hoek te wachten om opgepakt te worden.

De setjes kleding zijn zorgvuldig in pakketjes neergelegd met ons nummer erop. In een zaal wat verderop zijn een paar dames druk bezig met het aankleden van de anderen. Wij mogen ons hierbij ook aansluiten.

Laag over laag word snel en behendig over elkaar gelegd en strak aangetrokken waardoor ik bijna geen adem kan krijgen. Vervolgens kwam het onderdeel waar ik het minste naar uitkeek: de waraji. Traditionele sandalen van stro waar ik de gehele 8km op zou moeten gaan lopen. We kregen speciale tape mee waarbij we onze voeten konden verbinden zodat de pijn ging meevallen. Ook een extra paar sokken was geen overbodige luxe. Wij waren er om de mensen te entertainen, dus moesten we vol trots en een lach op onze gezichten door de stad paraderen. Geen uitval. Geen gezeur maar vooral niet vergeten te genieten!

Als iedereen is aangekleed verzamelen we ons nogmaals in de centrale hal. Er wordt nog een snelle groepsfoto van onze unit gemaakt. En dan, vanuit een microfoon roepen de organisatoren ons op om bovenal een leuke dag te hebben, en goed ons best te doen. “Eei Eei Ei” wordt er geroepen! Dit is een gebruik uit de samoerai tijd. Het fokt je een beetje op en kan los vertaald worden als Kom op!

De show begint

Dan kan de parade echt beginnen! Onze eerste stop is Aizu Castle waar zich intussen tienduizenden mensen hebben verzameld in en rondom de tuinen. Hier is een groot gedeelte afgezet voor de officiële opening van de parade. Als we binnenkomen klinkt er een groot gejuich en wordt er enorm geapplaudisseerd. Ik hoor zelfs een paar keer mijn naam geroepen worden en de naam van het programma waar ik ooit aan meegedaan heb. Een heel surreëel gevoel, maar ook erg tof!

De eerste groepen hebben zich al verzameld en zitten netjes op het gras op ons te wachten. Iedereen wordt verwelkomt en daarna wordt kort de geschiedenis herhaalt. Hoe de oorlog steeds dichtbij komt voor mensen van Aizu, hoe meer en meer verschrikkelijke verhalen de stad bereiken. De oorlog heeft het land in zijn grip. En de Satsuma en Chosu clans doen er alles aan om de sad over te nemen. De strijd woedt voort maar Aizu houdt zich staande. Speciaal voor deze dag is dan ook Matsudaira Morihisa, een directe afstammeling van de Daimyo Matsudaira Katamori, aanwezig. Deze daimyo heeft een belangrijke rol gespeeld in het voortbestaan van Aizu. Het feit dat er dan ook een directe afstammeling aanwezig is, maakt het geheel extra speciaal.

Na het officiële stuk dreunt er ineens de begintune door de speakers van “Yae no Sakura”. Een razend populaire drama serie in Japan die zich afspeelt tijdens het einde van de bakumatsu (de periode van de Shinsengumi e.d.).  we kijken verbaasd op want daar is ineens Ayase Haruka, de hoofdrolspeelster uit de serie! Dat niet alleen ze is een gevierd actrice in Japan met al heel wat titels op haar naam.Na een korte speech door Ayase, waarin ze vertelt hoe blij ze is om terug te zijn in Aizu na de opnames, komt de laatste verrassing: ze loopt ook zelf mee in de parade!



Tijd om te gaan

Maar dan is het toch echt tijd om te vertrekken. Iedere groep word weer individueel succes gewenst en de parade gaat van start. Over de hele route staan mensen langs de lijn geduldig te wachten. De muziek van Tetsuya Komuro’s soundtrack Tento Chito (Earth and Fire) galmt door de straten. Een prachtig marcheer muziekstuk wat ons helpt de pas erin te houden.

Om de zoveel meter krijgen we thee of Pocari Sweat aangereikt om ons te ondersteunen. De eerste vier kilometer gaan verrassend snel voorbij. Voor ik het weet verzamelen we ons in een grote school om even tot rust te komen en krijgt iedereen een bento box om aan te sterken. En dat is erg fijn want de waraji gaan behoorlijk zeer doen. Ook de tape die pijn moet voorkomen heb ik te strak opgeplakt. We zijn pas op de helft, maar ik negeer de pijn. “Wadasu ha bushi de gozaiyasu” herhaal ik steeds in onvervalste aizu dialect. “Ik ben een samoerai. Pijn hoort niet in het systeem. Ik moet sterk zijn.

De pauze is maar al te snel voorbij en mijn voeten hebben nog een paar kilometer te gaan. We worden gesommeerd weer op dezelfde plek te gaan staan en met een lach op ons gezicht te vertrekken. Dit gaat gelukkig een stuk makkelijk met eten in de buik.

Halverwege stoppen we even om onze routine te laten zien aan de bewoners van een bejaardentehuis. Mijn kapitein haalt mij uit de formatie en neemt me mee naar een oudere mevrouw om mij voor te stellen. Ik begroet haar, zo goed mogelijk in het lokale dialect, en ze begint te huilen. Dank je wel zegt ze. Ze pakt mijn handen en schud ze. Dank je wel zegt ze weer. Het was pas later dat mij verteld werd waarom dit zo emotioneel was; de Nederlanders waren degene die medicijnen importeerden die de bewoners van Aizu destijds geholpen hebben; de zogenaamde rampo.

Ook zij had het interview op You ha Nani shini en is ontroerd dat ik daadwerkelijk naar Aizu ben gekomen. Hoewel er inmiddels al meerdere generaties tussen deze gebeurtenissen zat heeft de kracht van de geschiedenis en het vertellen van verhalen, of dit nou boeken of video gaat, voor een bijzondere verbondenheid gezorgd. Iets dat we lang niet altijd beseffen maar op die dag intens tastbaar voor me werd gemaakt.

De laatste paar kilometer vlogen dan ook voorbij en het kasteel komt maar al te snel weer in zicht. De zere voeten zijn vergeten en wanneer we de mensen horen juichen en klappen dringt het echt tot me door wat een onvergetelijke en unieke ervaring dit is.

Zelfs nu, tijdens het schrijven van dit artikel, heb ik nog kippenvel wanneer ik er aan terug denk. Dankbaarheid voor het mogen meemaken van deze ervaring is een te cliché woord, en dekt de lading ook niet voldoende. Maar het is woord dat het dichtste bij komt.

本当に ありがとう ございました

Hennie
hennie.kaoru.draaisma@gmail.com

Domo hajime mashite! Ik ben Hennie, een prettig gestoorde shinsengumi-tologist wiens hart verloren is aan Japan! Ruim 5 jaar heb ik in Japan gewoond en ik kom hier mijn verhalen met jullie delen!

Geen reactie's

Geef een reactie