21 jan J-Music Guide: Onmyo-za

Iedereen die Onmyo-za hoort wordt vroeg of laat een keer verliefd op de band. En dat is niet heel verrassend, want de band heeft voor ieder wat wils in hun geluid. Voor de verstokte liefhebbers van traditionele heavy metal zijn er de even melodieuze als energieke gitaarriffs en meeslepende leadgitaarthema’s. Voor J-rockers is er de prachtige stem van zangeres Kuroneko, en door de pakkende refreinen en ijzersterke melodieën zou de band zelfs de avontuurlijkere J-popliefhebber kunnen aanspreken.

Bassist Matatabi, die samen met zijn vrouw Kuroneko verantwoordelijk is voor de zang, is in ieder geval een van de beste componisten in het huidige Japanse metalcircuit.

Japanse legendes

Hoewel de muziek van Onmyo-za duidelijk door westerse bands beïnvloed is, haalt de band qua teksten en visuele aankleding zijn inspiratie vooral uit oude Japanse legendes en waargebeurde verhalen uit de Heianperiode. De traditionele kleding die de band draagt stamt uit die tijd en er duiken regelmatig dappere soldaten en tragische helden uit die jaren in hun teksten op. Wellicht steekt daarom hier en daar ook een enkele Japanse folkmelodie de kop op.

Overigens laat Onmyo-za zich niet alleen door vroeger inspireren. Ook de zogeheten ‘Ninpocho’-serie van de twintigste-eeuwse auteur Futaro Yamada lijkt een inspiratiebron; op vrijwel ieder album van Onmyo-za staat wel een nummer waarvan de titel op “Ninpocho” eindigt.

Meerstemmige perfectie

Maar wat uiteindelijk echt telt is de muziek. En die is bij Onmyo-za te allen tijde verzorgd, knap in elkaar gezet en zeer memorabel, zonder dat de band daarbij de energie uit het oog verliest. De zang is natuurlijk een opvallend element. Kuroneko heeft een van de beste stemmen in de Japanse muziekindustrie, maar ook Matatabi verdient alle lof die hij kan krijgen. Misschien wel meer dan hij daadwerkelijk krijgt.

Meerstemmig zijn ze onverslaanbaar, ook als gitarist – en Matatabi’s jongere broer – Maneki de derde stem verzorgt. De dynamiek tussen Maneki en collega-gitarist Karukan is ook interessant; Karukan is er voor de snellere, virtuoze gitaarsolo’s, terwijl Maneki doorgaans voor het langzamere, melodisch interessante werk gaat. Hun dubbelstemmige gitaarharmonieën zijn daarnaast fantastisch.

De must-have: Kishibojin (2011)

Ondanks dat vrijwel ieder Onmyo-za uitstekend is, valt er echt helemaal niets te klagen over ‘Kishibojin’. Het is een conceptalbum dat het verhaal vertelt van de Boeddhistische godin of demon (afhankelijk van je interpretatie) van de geboorte en daardoor zit er een bijzonder prettige flow in het album.

Bij een goed conceptalbum zijn alle nummers op zichzelf echter ook heel sterk en dat is hier zeker het geval. De nummers variëren van zeer melodieus (Urami No Hate, openingstrack Samayoi) tot zeer zwaar (Namasu, Ubugi, het speelse Oni Kosae No Uta) en van ingetogen (Korui, Zakuro To Jubaku) tot uitgesponnen (Kishibojin, Kikoku, Michi).

Wat verder een groot voordeel aan ‘Kishibojin’ is, is dat de opgewekte J-rocksong die standaard de albums van Onmyo-za afsluit ontbreekt. Sommige van die nummers (zoals Kuraiau, Gainagateya en Ikuru Koto To Mitsuketari) zijn best aardig, maar de melancholieke sfeer op ‘Kishibojin’ zou erdoor verstoord raken.

En hoewel de basiselementen van het geluid op ‘Kishibojin’ niet heel anders zijn dan op ieder ander album van Onmyo-za, geeft deze sfeer het album een uniek karakter. Die sleept je mee en laatje eigenlijk na een uur pas los, als het album is afgelopen.

Rauwer

Verder is eigenlijk vrijwel ieder album van de band de moeite waard. Zelfs op de minder interessante albums staan ijzersterke nummers. ‘Garyou Tensei’ (2005) is wat onsamenhangend, maar wordt toch de moeite waard door de aanwezigheid van nummers als Mizuchi No Miko, het meer 23 minuten durende drieluik Kumikyoku “Yoshitsune” en Koga Ninpocho, het visitekaartje van de band dat als openingstune van de anime ‘Basilisk’ fungeerde. Hetzelfde geldt voor ‘Kongo Kyuubi’ (2009), dat als geheel ietwat aan de lichte kant is, maar alsnog topnummers als Kuzaku Ninpocho en Aoki Dokugan bevat.

Over het algemeen is het oude werk van Onmyo-za wat rauwer dan het latere werk. Vooral de eerste twee albums, toen de band nog onder contract stond bij het label Mandrake Root, laten een band horen die nog volop in ontwikkeling is. Dat betekent niet dat er geen goede nummers op staan. Sterker nog, Shiki Wo Karamuno en Ayako behoren nog steeds tot de beste nummers die de band ooit maakte.

Maar toch is het derde album ‘Koujin Rasetsu’ (2001) de eerste plaat waarop de band van het begin tot het eind fantastisch klinkt. Overigens zijn de beste nummers uit de beginjaren van de band – inclusief interessante b-kantjes als Akuro-o en Manji – verzameld op de dubbelaar ‘Inyo-Shugyoku’ (2006), die ook in Europa verscheen.

Bereik

Aangezien eigenlijk alle albums van Onmyo-za van zeer hoge kwaliteit zijn, hangt het vooral van je voorkeuren af welke albums je het beste kunt aanschaffen. Hou je van metal? Dan is ‘Maou Taiten’ (2007) een aanrader, vooral door de aanwezigheid van nummers als Hado Ninpocho, Maou en Mukuro, terwijl opvolger ‘Chimimouryou’ (2008) waarschijnlijk het meest brede publiek aanspreekt.

Na ‘Kishibojin’ bracht Onmyo-za in 2014 op dezelfde dag twee albums uit, ‘Fuujin Kaikou’ en ‘Raijin Sousei’. Ook op deze albums is te horen hoe groot het bereik van de band is. ‘Raijin Sousei’ richt zich vooral op wat steviger materiaal, terwijl ‘Fuujin Kaikou’ iets melodieuzer is. Er staan genoeg heavymetalnummers op, maar ook een flink aantal ballades, waarvan het prachtige, filmische Kumo Wa Ryu Ni Mai, Kaze Wa Tori Ni Utau de allermooiste is.

Yue Ni Sono Toki Koto Kaze No Gotoku is daarnaast een van de verborgen juweeltjes in het oeuvre van Onmyo-za. Vorig jaar bracht de band het eveneens uitstekende ‘Karyo-Binga’ uit, waarop iets meer geëxperimenteerd werd met toetsen en lager gestemde gitaren, maar de karakteristieke klank van de band overeind blijft.

Sfeerbeeld

Naast een aantal uitstekende albums heeft Onmyo-za ook een groot aantal dvd’s op zijn naam staan. Zeker nadat de band de overstap maakte naar het grote label King Records maakt de band er een gewoonte van om na vrijwel ieder album een prachtige dvd van de daaropvolgende tour uit te brengen. Ook hier geldt dat het van je voorkeur afhangt of een dvd de aanschaf waard is. Vaak staat het hele album waarvoor de band op dat moment op tour was op de dvd, aangevuld met wat oudere klassiekers, waar Koga Ninpocho er eigenlijk altijd wel een van is.

Persoonlijk genoot ik erg van ‘Zekkai Enbu’ (2012), waarop de aanpak van het integraal spelen van een album heel goed met een bloemlezing uit oud werk gecombineerd wordt. Op de eerste schijf wordt namelijk ‘Kishibojin’ in zijn geheel gespeeld, terwijl op de tweede dvd een mooi overzicht van de eerste tien jaar van de band gegeven wordt. ‘Shugyoku Enbu’ (2006) is opgenomen op een tour ter promotie van een compilatiealbum, waardoor de tracklist een mooie combinatie van Onmyo-za’s oeuvre tot dan toe is. Er zijn meer van dat soort dvd’s, maar de meeste daarvan zijn alleen beschikbaar voor leden van de fanclub van de band.

Voor de volledigheid is het misschien goed om te weten dat de aankondigingen op de dvd’s af en toe extreem lang zijn. Vooral Matatabi is erg lang van stof. Gelukkig bieden dvd’s de luxe om deze aankondigingen over te slaan, maar het schijnt dat hij regelmatig een soort sfeerbeeld schetst van het verhaal waarop het komende nummer gebaseerd is. Als je de Japanse taal machtig bent, kunnen deze aankondigingen daarom misschien zelfs nog erg vermakelijk zijn.

Obsessie

Tenslotte kan ik niet genoeg benadrukken dat iedere liefhebber van rock en metal die niet vies is van een beetje melodie absoluut een keer naar Onmyo-za moet luisteren. Het enige risico is dat de band een obsessie wordt.

Het werk van Omyo-za is o.a. te verkrijgen via CDJapan en Amazon.