Ontmoet Naomi
Mijn naam is Naomi, unhappy 38, en residerend in een aftands huurkot met mijn betere helft Arjan en destructo cat Ambellina. Voor brood op de plank draag ik de titel content & social media manager bij een rederij, daarnaast doe ik blind een moord voor sushi en stap ik het liefst vandaag nog in de auto voor een roadtrip zonder eindbestemming.
Mijn cv besmeert een handvol jaren aan teksten tikken voor mijn eigen bedrijven; webwinkel Odd & Woolly (2004), crafty markt Holy Stitch (2009), vintage kleding sale Plunje (2015) en muziekevenement Klankmotiv (2017). Van aanvoer op de website tot social media shout outs, van nieuwsbrieven tot persberichten. The whole nine yards! Voor laatstgenoemden pen ik de posts op de socials, een blauwe maandag deed mij het nieuws verzorgen bij wijlen Radio Mercurius en vervlogen tijden zagen mij ooit met een knipoog bloggen over groots opgeblazen futiliteiten. Sinds 2018 schrijf ik regelmatig concertrecensies en albumverslagen voor het online muziekplatform 3VOOR12, en bewandel ik de wereld van letterwerk daar waar de deur op een kier staat.
Waar schrijf je over voor The Sushi TImes?
Voornamelijk over lifestyle en wetenswaardigheden, met zijpaadjes richting Japanse cultuur en tradities. Ik hou ervan het buitenste schilletje van het onderwerp te pellen en er vervolgens dieper op in te gaan. Onderzoek. Vastbijten. Kapot analyseren. I like it ; )
Hoe is je interesse voor Japan ontstaan?
Mijn roots liggen in Azië en als sinds mijn tienerjaren boeken mijn ouders regelmatig een retourtje Oriënt. In plaats van een handvol ongeïnspireerde vakantietroep, zit er zolang ik mij kan heugen eigenlijk altijd wel een portie kawaii voor mij in de koffer. Grote merken als Sanrio waren destijds nog maar in een paar winkels in Nederland te krijgen, maar ik liep als opstandige alto toen al doodleuk rond met een opzichtige Hello Kitty-tas.
Daar waar ik later in mijn studietijd eigenlijk college zou moeten volgen, gebruikte ik mijn OV-kaart liever om naar een obscuur boekenwinkeltje in Zwolle te treinen voor collector’s cards, en naast het bingen van de rewind op zondag, spaarde ik ook daadwerkelijk dat Dragon Ball Z-schaakbord, dat je in delen bij het heuse Dragon Ball Z-tijdschrift kreeg.
Het vuurtje laaide in 2009 nog meer op toen de oude gevangenis in Leeuwarden leeg kwam te staan, en ik daar vanaf dat moment twee keer per jaar een DIY & crafty markt uit de grond stampte. Oftewel, 50 lege cellen, 50 mini-winkeltjes achter slot en grendel. Het legendarische MostCutest meldde zich aan als standhouder, zette de cel bomvol Lucky Stars, Popin’ Cookin en superschattige stationary en voor de zoveelste keer kruiste Japan weer mijn pad.
Wat vind je zo leuk aan Japan?
Het mooiste aan Japan vind ik het feit dat subculturen niet worden afgedaan als een uit de hand gelopen hobby, maar daarentegen juist een prominente plek in de samenleving innemen. Dat er ruimte is om er een levensstijl op na te houden, die niet bijt met de dagelijkse gang van zaken. Dat het niet slechts een rol hoeft te zijn waar je instapt voor een themafeest, maar het daadwerkelijk het belangrijkste deel van jouw persoon mag zijn.
Daarnaast ben ik belachelijk groot fan van de popcultuur Japanse kledingstijl, vooral lolita. Een volmaakt huwelijk van Victoriaans, steampunk en gothic. Over the top met een hysterie die tot de verbeelding spreekt. Zou ik als action figure worden vereeuwigd, dan mag je mij zeker weten compleet uitgedost in lolita op de speelgoedplank zetten.
Wat vind je het minst leuk aan Japan?
Moeilijk. Want hoezeer ik respect en eer een van de meest bewonderswaardige eigenschappen van Japanners vind, kan het iemand ook drijven tot een gevaarlijke vorm van perfectie. Deze perfectie komt naar mijn mening helaas toch echt voort uit de immense druk die de maatschappij daar legt op vrijwel elke laag van de bevolking, de gedachte dat jij door verkeerde keuzes ook jouw familie beschaamt en het opgedrongen droombeeld van een onwerkelijk perfect leven. Presteren voor een ander en jezelf daarbij verliezen beklemt mij. En soms gaat Japan daarin simpelweg iets te ver.
Wat vind je van de otaku cultuur?
Verslaafd aan collectibles staat er inmiddels een imposant arsenaal aan Momiji Dolls en Funko Pop’s op de plank, en hebben de woorden limited edition altijd een heel dramatisch gevolg voor mijn bankrekening.
Als kantoor-mascotte prijkt al sinds jaar en dag een kleine Miku op m’n bureau, en laten de frontmannen van twee van mijn favoriete bands nu ook toevallig de geestesvaders zijn van de supercoole comics The Umbrella Academy (Gerard Way – My Chemical Romance) en The Amory Wars (Claudio Sanchez – Coheed & Cambria).
Wat games betreft ben ik altijd wel te porren voor een onvervalste first person fantasy game of strategy game. Lekker retro op den ouden GameCube of 3DS. Ik noem een Harvest Moon, Animal Crossing, Nintendogs, Zelda, maar ook een hele rits easy on the brain app-games zoals Forge Of Empires en de gebruikelijke restaurant simulations. Oftewel de games waarbij je niet dood kan gaan en je die regenachtige zondagen tenminste zonder woedeuitbarstingen en hissy fits kan doorstaan.
En in een donkergrijs verleden stapte ik nog wel eens in een van mijn alternatieve personages, maar chronisch gebrek aan tijd en centen maakt dat ik tijdens conventies vaak zo’n eentje ben die puur voor het smaakje een Totoro-muts draagt. Of van die neon kattenoortjes.
Wel weer lollig is het feit dat wanneer ik in m’n dagelijkse kloffie naar een conventie tijg, mij doodleuk steevast wordt gevraagd uit welke serie ik kom!
Tenslotte, wil je nog iets delen met de lezers?