04 jan Aokigahara: Het Japanse zelfmoordbos
Op het eerste gezicht lijkt Aokigahara een gewoon bos, gelegen aan het noordwesten van Mount Fuji in Japan. Als je er voorbij rijdt heb je bijna niet in de gaten wat voor duister en triest bos dit eigenlijk is, tot je er bij in de buurt komt. Want Aokigahara staat bekend als het Japanse zelfmoordbos. Een plek waar niet alleen gewone wandelaars op afkomen maar ook ramptoeristen, en mensen die nieuwsgierig zijn naar de opmerkelijke reputatie van het bos…
Zelfmoordbos
Het totale bos is ongeveer 35 vierkante kilometer groot en ligt midden in het Fuji-Hakone-Izu Nationaal Park. Het is er rotsachtig en erg donker, dit omdat de bomen zo dicht bij elkaar staan. Daarbij is de grond moeilijk te bewerken door vulkanisch gesteente (Mt. Fuji is immers een vulkaan). Waardoor er moeilijk, tot geen, paden gemaakt kunnen worden; verdwalen is dan ook uitermate gemakkelijk in het bos. Dit maakt het voor velen een perfecte plek om “stilletjes” uit het leven te stappen.
Zelfmoord is geen onbekend begrip in Japan. Sterker nog, het komt er ontzettend veel voor. In 2014 nog werd er geschat dat ongeveer 70 mensen pér dag in Japan zelfmoord plegen. Een deel hiervan is terug te brengen op de werkcultuur met de enorme werkdruk. Ook het zelfmoord plegen als “boetedoening” voor een grote fout of om schaamte te behouden gebeurd nog regelmatig. Dit bos biedt mensen daarin de “uitkomst.” Maar er zijn tal van redenen waarom mensen voor zelfmoord kiezen.
Trieste realiteit
Velen denken in eerste instantie dat Aokigahara een grap is, of dat het overtrokken is. Maar wanneer je er komt zul je zien dat het menens is. Overal waar je kijkt zie je pogingen om mensen op andere gedachten te brengen. Op diverse plekken staan er borden met allerhande teksten zoals: ”Denk nog eens na over het leven dat je gegeven is, je ouders, je broers en zussen, je kinderen. Lijdt niet alleen en neem contact met iemand op.”
Vaak staan er op de borden plekken waar mensen hulp kunnen zoeken of een telefoonnummer dat ze kunnen bellen om per direct met een hulpverlener te spreken. Zij zullen er alles aan doen de persoon op andere gedachten te brengen en verder te helpen.
Vooral in maart wordt er extra opgelet in de omgeving van het bos. Het is dan het einde van het fiscale jaar, voor veel mensen de druppel als ze zien dat hun financiële situatie (wederom) verslechterd is.
Populair door een boek
Het bos is niet altijd zo “aantrekkelijk” geweest voor suïcidale mensen. Het werd tot de 19de eeuw echter wel met regelmaat gebruikt voor een gebruik dat ‘Ubasute’ wordt genoemd. Hierbij werden (zeer zwakke) ouderen, die geen prettig vooruitzicht meer hadden of ernstig ziek waren, door een familielid de berg opgedragen en daar achtergelaten om te sterven. Dit werd ten tijde van hongersnood overigens ook wel eens bevolen door de heerser van het gebied. Dit gebruik is echter al tientallen jaren verdwenen.
De huidige “populariteit” van Aokigahara is (deels) ontstaan door een boek. Eén enkel boek: ‘Tower of Waves’ uit 1960. Het gaat over een romantisch verhaal dat een dramatische wending neemt. Het koppel uit het verhaal pleegt samen zelfmoord in Aokigahara. In het boek wordt precies vertelt wat de beste plekken zijn waar ongestoord je daad kan verrichten en dat het op deze manier moeilijk is voor nabestaanden om het stoffelijk overschot te traceren. In 1993 wordt er nog meer olie op het vuur gegooid door de komst van het boek ‘The Complete Manual of Suicide’ door Wataru Tsurumi.
Deze boeken (gecombineerd met jarenlange verhalen en roddels over allerlei mythische wezens, monsters, en geesten) zorgden ervoor dat er een mysterieuze waas over het bos kwam te hangen. Zelfs wanneer mensen bewezen dat de geruchten niet waar bleken te zijn (zoals het feit dat kompassen gewoon werken, iets dat het leger liet zien) kon dit geen afbreuk doen aan het “bijgeloof” dat rondom dit bos was ontstaan.
Elk jaar meer
Elk jaar lijken er meer mensen naar Aokigahara te trekken om zelfmoord te plegen. Waar dit in de jaren ’80 nog zo’n 30 doden per jaar waren zijn dit er in 2010 al meer dan 200 zelfmoordpogingen gedaan waarvan 54 daadwerkelijk uitgevoerd. Sinds die tijd worden er geen getallen meer gepubliceerd door de autoriteiten in een poging om verdere zelfmoorden te voorkomen.
Het is echter lastig zeggen hoeveel slachtoffers er nou echt zijn gevallen. Soms duurt het weken, maanden, of jaren voordat het lichaam van iemand wordt teruggevonden. En gezien er ook voldoende wilde dieren te vinden zijn in de bossen worden sommige mensen nooit meer teruggevonden.
Elk jaar is er echter een grote groep dappere mensen, bestaande uit politie, hulpverleners en vrijwilligers die het bos in trekken om lichamen van mensen weg te halen uit het bos. Een zware taak die veel van de betrokken vrijwilligers vraagt.
Ramptoerisme
Niet alleen mensen die een einde aan hun leven willen maken kom hier echter naar toe. Het is en blijft een vrij populair wandelgebied maar het trekt ook veel nieuwsgierige mensen en ramptoeristen die bewust het gebied in gaan om een glimp op te vangen van iemand die een einde aan zijn/haar leven maakte. Enkele stukken zijn echter wél verboden gebied, maar deze zijn allemaal goed aangegeven.
Spijtig genoeg weet niet iedereen gepast respect op te brengen tijdens een bezoek aan dit bos. Meest bekende voorbeeld is het recente wangedrag van YouTuber Paul Logan die een filmpje maakte in het bos. Bewust is hij op zoek gegaan naar een lijk en heeft daar vervolgens uitgebreid grappen over staan maken. Totaal respectloos en jammer genoeg één van de vele voorbeelden van ramptoeristen die hun boekje ver te buiten gaan.
Dat gezegd te hebben is het niet verboden te filmen en foto’s te maken op bepaalde plekken, en zijn er ook enkele documentaires en films opgenomen (The Sea of Trees, The Forest etc.). Wel wordt er een zeker mate van respect gevraagd, zoals het niet herkenbaar in beeld brengen van de (overleden)mensen daar en wordt er meestal op andere plekken gefilmd die minder ver in het bos liggen.
Een van de betere (mini-)documentaires over het bos, welke met respect gedaan is, is gemaakt door Vice:
Zoek hulp
En tenslotte… Ken jij of ben jij iemand die nadenkt over zelfmoord? Je hoeft dit niet alleen door te maken. Praat er met iemand over. Of dit nou met een bekende is of onbekende via bijvoorbeeld chat of per telefoon zoals 0800-0113. De mensen daar staan 24/7 voor je klaar om je te helpen of een luisterend oor te bieden.
Geen reactie's