Concerto Moon – Ouroboros: Slecht idee (CD Review)

Nu Atsushi Kuze naar Jupiter vertrokken is, moest gitarist Norifumi Shima op zoek naar een nieuwe zanger voor Concerto Moon. Helaas koos hij voor Valthus-zanger Watashi Haga, beter bekend als Wat Hagar. Haga is een van de weinige zangers die wel kán zingen – valse noten zijn zeldzaam – maar een heel vervelend stemgeluid heeft. Dun, vlak, nasaal en maar weinig power. Hij laat graag horen hoe hoog hij kan zingen, maar doet daar vervolgens weinig muzikaals mee.

Shima maakte nog veel meer slechte keuzes. Vorig jaar werd Haga voorgesteld aan het publiek door middel van zijn auditieopname van Savior Never Cry, met afstand het moeilijkste Concerto Moon-nummer om te zingen. Haga haalt de toonhoogte wel, maar de kracht die Kuze achter de noten zette is nergens te vinden, waarmee de angel flink uit het nummer gehaald wordt.

De volgende slechte beslissing was het album waarmee Haga debuteert. ‘Ouroboros’ is een verzameling klassieke Concerto Moon-tracks die opnieuw opgenomen zijn met de huidige bezetting. Je hebt dan direct vergelijkingsmateriaal met Haga’s voorgangers. Bijna alle nummers zijn van de eerste drie albums met zanger Takao Ozaki en zijn karakteristieke charme heeft Haga niet. Ook de rauwe kracht van Kuze en mijn persoonlijke favoriete Concerto Moon-zanger Takashi Inoue is hem niet gegund. Alleen op basis van het concept was ‘Ouroboros’ dus al niet heel aantrekkelijk.

Vermoeiend

Toch was ik bereid om Haga en ‘Ouroboros’ een kans te geven. Soms is het enige wat een zanger nodig heeft een producer of een componist die weet hoe hij het beste uit een stem moet halen. En eerlijk is eerlijk: Savior Never Cry is lastig voor iedere zanger. Zelfs Kuze lukte het niet altijd om het nummer live zo krachtig te laten klinken als op het album. Het goede nieuws is dat Haga op ‘Ouroboros’ veel beter klinkt dan hij bij Valthus ooit geklonken heeft. Het slechte nieuws is dat dat nog steeds niet goed genoeg is.

Na beluistering van ‘Ouroboros’ – onderbroken, want het album is vermoeiend om naar te luisteren – is te concluderen dat Haga’s kracht in zijn middenbereik ligt. Shima en platenlabel Walküre Records lijken zich daar ook van bewust, want Change My Heart werd als opener en eerste videoclip gekozen. De coupletten van dit nummer bevatten de beste zangpartijen die Haga ooit opnam. Geweldig is anders, maar absoluut luisterbaar. Als hij het hele album zo zong als op dat nummer, It’s Not Over en From Father to Son was ‘Ouroboros’ een semi-acceptabel album geweest.

Ook de productie is Haga niet gunstig gezind. Een beetje galm hier en daar had vooral de hogere stukken iets acceptabeler kunnen maken. In plaats daarvan staat Haga gortdroog vooraan in de mix, waardoor hij zo nu en dan echt voor hoofdpijn zorgt. Dat is iets waar Haga weinig aan kan doen en ik denk echt dat het in zijn voordeel had uitgepakt als hij iets beter in de mix lag. Ook wil ik Shima een tip meegeven: laat Haga nooit meer harmonieën opnemen. In plaats van zijn gebreken verbergen worden ze er alleen maar door versterkt. Laat iemand met een betere stem ze opnemen of laat ze helemaal achterwege.

Dichtgetimmerd

Het zou echter niet eerlijk zijn om Haga alle schuld in de schoenen te schuiven. De albums ‘Fragments of the Moon’, ‘From Father to Son’ en ‘Rain Forest’ zijn alle drie eind jaren negentig in goede Japanse studio’s opgenomen. Die klinken dus prima en hebben geen nieuwe interpretaties nodig. De band doet niets spannends of onverwachts met de nummers. Dat is in zoverre niet nodig dat die drie albums vol uitstekende neoklassieke hardrock en power metal staan, maar je verwacht wel dat er iets mee gebeurt als ze opnieuw opgenomen worden.

Shima is overigens het enige Concerto Moon-lid dat nog over is uit die tijd en dat wordt af en toe pijnlijk duidelijk. Waar op de eerste albums een goede wisselwerking tussen alle bandleden was, vindt hij zijn gitaar tegenwoordig overduidelijk het belangrijkste. Nieuwe toetsenist Ryo Miyake mist de creativiteit van Toshiyuki Koike, maar daar moet wel in zijn verdediging bij gezegd worden dat hij ook niet echt de ruimte krijgt.

Geluidstechnisch is ‘Ouroboros’ ook niet om over naar huis te schrijven. Het album klinkt helder en het gitaar- en drumgeluid is heel vet, maar daar krijgt het een heel modern powermetalgeluid van. Dat was ideaal voor albums als ‘Angel of Chaos’ (2010) en ‘Savior Never Cry’ (2011), waarop de band geen toetsenist had en het neoklassieke aspect dus minder prominent was. De eerste drie Concerto Moon-albums klonken spontaan en organisch. ‘Ouroboros’ klinkt te dichtgetimmerd.

Aanpassingen

Heb je wel eens over Concerto Moon gehoord en ben je benieuwd naar hun muziek? Dan is letterlijk ieder ander album een betere keuze dan ‘Ouroboros’. ‘Angel of Chaos’, ‘Savior Never Cry’ en het heel erg seventies hardrock-georiënteerde ‘Tears of Messiah’ (2017) staan allemaal op Spotify en de eerste drie albums zijn zelfs door het Duitse label Limb Music in Europa uitgebracht. Er is dus geen excuus om je keuze op ‘Ouroboros’ te laten vallen.

Wat valt er dan nog te doen voor Concerto Moon? Sommige fans vragen al om het vertrek van Haga, maar dat zou te simpel zijn. Nu Shima toch met hem in zee is gegaan, zou hij bijvoorbeeld zijn best kunnen doen om nummers te schrijven die bij zijn stem passen. Productietechnisch zijn er ook wat aanpassingen mogelijk die Haga’s zwakke punten kunnen maskeren. Misschien doet hij dat wel en realiseert hij zich later met een glimlach wat een slecht idee ‘Ouroboros’ eigenlijk was.

Coverfoto: © Walküre Records

Tags:
,
Kevin Pasman
kevymetal@hotmail.com

Kevin is altijd op zoek naar de beste muziek van over de hele wereld. Hij is altijd benieuwd naar de drijfveren van de muzikanten die erachter zitten en verdiept zich er graag in. Voor de The Sushi Times schrijft hij over de tofste Japanse bands maar wil je meer lezen? Kijk dan ook op zijn eigen site kevymetal.wordpress.com!

Geen reactie's

Geef een reactie