Internet Café in Japan. Foto door Teo Romera. Via Flickr.

Cybercafés: Beleving vs. Overleving

Cybercafés zijn in Japan razend populair. Het allereerste “electronic café” werd in 1988 geopend in Zuid-Korea en vanaf daar begon het aan een razendsnelle opmars. Met name in Japan sloeg het concept aan maar werd het wel anders ingevuld! In Japan bieden deze faciliteiten je plek waar je gebruik kan maken van een computer en het internet. Je huurt hierbij een eigen aparte ruimte en kunt daar zo lang je betaald – net zo lang blijven als je wilt. Deze kamertjes (vaak maar een paar vierkante meter breed) bieden je een volledige anonieme ervaring.

Electronic café

Bij binnenkomst kun je meestal kiezen uit meerdere pakketten die verschillen van een paar uur tot inclusief een gehele overnachting. De meeste pakketten bevatten naast het gebruik van het internet ook verschillende gratis faciliteiten. Denk aan een zeer grote collectie aan verschillende Japanse manga en magazines, het gebruik van de altijd schone (maar wel gedeelde) toiletten, gratis frisdrank en gratis ijs. Grotere ketens zoals MediaCafé, Popeye en Manboo bieden nog meer faciliteiten. Bij Manboo hebben ze bijvoorbeeld een nagelsalon.

Er zijn regelmatig ook douches beschikbaar tegen een kleine vergoeding van rond de 100 yen. Voor een paar yen meer kan je er nog shampoo etc. bijkopen. Als je een overnachtingspakket neemt zitten er vaak badslippers en een handdoek bij. Mocht je zin hebben in wat eten, dan kan je voor een paar honderd yen bij een van de voedselautomaten terecht. Alles is dus verzorgd.

Meer is niet altijd beter

Je hoeft je geen zorgen te maken over wat je allemaal wilt gaan bekijken in je privé- hokje. Er zitten namelijk geen restricties op de pc’s. Of je nu wat wilt downloaden, uploaden, gamen, bepaalde programma’s wilt installeren Alles is mogelijk!

Als je klaar bent met je sessie en de tijd om is, wordt de computer automatisch weer leeggemaakt voor de volgende bezoeker van het hokje. Het klinkt allemaal fantastisch, nietwaar?

De hardere kant van de samenleving

Toch is het imago van cybercafés de laatste jaren in de slop geraakt. In veel van de cafés wonen tegenwoordig de ‘Net Café Nanmin’ oftewel cyber- daklozen.

Japan kan een ontzettend hard land zijn. Vooral als je in een gemeenschapscultuur geboren bent, maar geen tot weinig vrienden of een vaste baan hebt. Veel van deze mensen raken (tijdelijk) aan lager wal, ze hebben geen geld en niemand om op terug te vallen. Een appartement in Tokio is knetter-duur, en zonder vaste inkomsten eigenlijk niet te betalen.

Door deze en andere omstandigheden kan men hun toevlucht zoeken in de cybercafés. Want 20 euro voor een overnachting in een kamer van het café is een stuk goedkoper dan 70 euro per nacht in een hotel. Of 500-600 euro per maand voor een klein appartement.

Allerlei mensen

Veel van de cyber-daklozen komen hier tot hunzelf en proberen vanuit deze hoek weer een eigen bestaan op te bouwen. Maar mensen die inmiddels weer een baan hebben gevonden kunnen alsnog blijven hangen. Ze raken bijvoorbeeld gewend aan de lage woon- en onderhoudskosten. Salarymen, jonge prostituees, hosts- en hostesses, grafisch designers, allerlei soorten mensen kan je er tegenkomen.

Het is echter niet alleen een opvangplek voor ‘gewone’ burgers die hun leven weer proberen op te pakken. Wegens gebrek aan controle (je hoeft bijvoorbeeld geen identificatie te tonen voor het huren van een kamer) kunnen mensen uit de onderwereld hier makkelijker wegduiken. Er zouden dus ook zomaar dealers, bendeleden en zelfs delinquenten in het hokje naast je kunnen zitten, zonder dat je het weet.

Veiligheid

Ondanks dat de criminaliteit erg laag ligt in Japan, en vele cybercafés erg veilig zijn, kan er geen 100% garantie worden gegeven als er nooit om identificatie wordt gevraagd. Zo zou er meer veiligheid kunnen worden geboden aan de medewerkers. Als hij/zij een doorgeslagen cyber- dakloze tegen het lijf lopen, kunnen zij door middel van identificatieplicht uit voorhand ingrijpen en de politie alarmeren.

Zo is er bijvoorbeeld een situatie geweest waarin een 17-jarige zijn moeder onthoofde, en daarna met het hoofd in een tas bij een cybercafé voor langere tijd een kamer huurde.

De Japanse regering is in samenwerking met de lokale politiekorpsen daarom bezig om deze identificatieplicht in te voeren bij alle cybercafés in het land. Zo proberen zij de cybercafés weer een veilige omgeving te maken voor iedereen die dol is op games en manga, of gewoon op zoek is naar een tijdelijke slaapplaats.

Bron: 1,2,3,4
Coverfoto door Teo Romera. Via Flickr.
Dit artikel – Cybercafés: Beleving vs. Overleving – verscheen voor het eerst op 10 november 2017 en is voor het laatst geüpdatet op 10 september 2020.

Kurimu
belle.fleurs@hotmail.com

Kurimu is een Japan cultuur- en subcultuur superfan. Kawaii-lover. Calpis-verslaafde. Echte ontdekker, eerlijk, en soms té nieuwsgierig. Vleugje ondeugend met een toefje dapper.

Geen reactie's

Geef een reactie