15 jul D’Erlanger J-Music Guide
Sommige bands zijn nét geen grote naam geworden, maar toch een belangrijke band door de invloed die ze op jongere muzikanten hebben. D’Erlanger is zo’n band. Tijdens hun eerste periode van activiteit waren ze redelijk succesvol. Hun tweede album ‘Basilisk’ (1990) verkocht zelfs goed genoeg om de vijfde plek van de Oricon-lijsten te halen. Toch is D’Erlanger tegenwoordig vooral bekend door de adoratie van andere bekende J-rockers. Die van Dir En Grey rekent D’Erlanger tot zijn lievelingsbands en ook verschillende leden van Luna Sea en L’Arc-en-Ciel zijn groot fan.
Veel lof
Ondanks dat alles verdient D’Erlanger ook veel lof voor hun eigen muziek. Het kwartet begon wel eens waar als een niet al te bijzondere speedmetalband, maar tegen de tijd dat hun debuutalbum ‘La Vie en Rose’ (1989) verscheen, was daar weinig van over. In plaats daarvan kwam een sound die uit een flinke scheut post-punk bestond, gekruid met gothic rock, new wave, poprock en de J-rock die eind jaren tachtig in opkomst was. Er zijn raakvlakken met Buck-Tick, maar D’Erlanger klinkt westerser. Vrij Brits vooral. Het felle, maar slechts zeer licht vervormde gitaargeluid van Cipher geeft de band een geheel eigen gezicht.
Nog bijzonderder is dat D’Erlanger in tegenstelling tot veel van hun tijdgenoten nooit in de vrije val is geraakt. Kort na ‘Basilisk’ ging de band uit elkaar, maar in 2007 keerden alle vier de muzikanten die beide albums opnamen terug. Sindsdien is de band altijd blijven optreden. En misschien nog wel belangrijker: ze zijn uitstekende albums blijven maken.
De must-have: Lazzaro (2007)
Sterker nog: het beste album van D’Erlanger is mijns inziens hun comebackalbum ‘Lazzaro’. Er is zeker wat voor hun eerste twee albums te zeggen, maar ‘La Vie en Rose’ is erg kort en ‘Basilisk’ heeft in het midden een kleine dip in kwaliteit. ‘Lazzaro’ is echter drie kwartier lang zeer vermakelijk. Reüniealbums zijn vaak ofwel een teleurstelling of een grandioze comeback, maar ‘Lazzaro’ is gek genoeg geen van beide. Het is gewoon een typisch D’Erlanger-album. Als het twee jaar na ‘Basilisk’ verschenen was, had niemand dat vreemd gevonden.
Over de gehele linie klinkt het gitaargeluid van Cipher iets steviger en hardrock-achtig dan voorheen, maar dat kan ook gewoon aan de technologische ontwikkelingen liggen. Bovendien heeft ‘Lazzaro’ de “middendip” die veel albums van D’Erlanger hebben niet. Sterker nog: enkele van de beste nummers staan op dat deel van de plaat. De intense semi-ballade Alone en de heerlijke relaxte rocker Maria behoren tot het beste werk van de band. Divina Commedia laat horen waar een band als Merry de inspiratie vandaan haalt en Beauty & Beast is een te gek rocknummer dat drummer Tetsu op zijn meest explosief laat horen.
‘Lazzaro’ heeft een heerlijke flow en het zou me niet verbazen als de band verschillende songvolgordes getest heeft. Dummy Blue is de perfecte opener, omdat het de luisteraar laat horen dat de band die hij of zij gemist heeft weer terug is. Het volgende XXX for You is een van de hoogtepunten in het oeuvre van D’Erlanger. Het duistere, bijtende tweeluik Noir – C’est la Vie en Noir – D’Amour sluit het album perfect af. Werkelijk ieder nummer is de moeite waard.
Checklist
Je hebt het wellicht al gezien. Het overmatige gebruik van niet altijd correct Frans, de soms lachwekkend seksueel georiënteerde teksten, de vrij gotische presentatie: D’Erlanger vinkt praktisch alle visual kei-clichés aan. En toch is de band meer dan de zoveelste visueel georiënteerde band uit Japan. Muzikaal gezien is de zang van Kyo het enige nadrukkelijk Japanse element van de band. Cipher zou een van de beste slaggitaristen van Groot-Brittannië kunnen zijn, Seela klinkt als een jazzbassist in een punkband en Tetsu weet altijd precies wat de nummers ritmisch nodig hebben.
Daarom is het ook goed dat alle albums van D’Erlanger dezelfde muzikanten hebben. De band heeft andere zangers en drummers gehad voor Kyo en Tetsu erbij kwamen. Verder dan demo’s zijn die bezettingen echter niet gekomen. Alle albums van D’Erlanger hebben hierdoor dezelfde basissound. Wat de band na de reünie uitbracht is hooguit wat strakker en moderner. In 2019 bracht D’Erlanger nog een van hun beste albums uit in ‘Roneve’. Ook een checklist, getuige de titels Sex (ja, echt) en Au Revoir, maar daardoor niet minder goed.
Na de release van ‘Roneve’ heeft D’Erlanger even wat rustiger aan gedaan. Niet in de laatste plaats omdat Kyo behandeld is voor longkanker. Omdat de tumor in zijn longen vroeg ontdekt is, worden zijn overlevingskansen positief ingeschat. Inmiddels zitten de eerste optredens met Kyo er ook weer op, dus mogen we hopen voor een mooie toekomst.
Stabiel
Als de muziek van D’Erlanger je aanspreekt, kun je ieder album met een gerust hart kopen. Het enige waar voorzichtigheid mee geboden is, zijn de livereleases. Op de drie instrumentalisten is niets aan te merken, maar Kyo is live niet de meest stabiele zanger. Dat ligt overigens niet aan de leeftijd. Ook op het tweedelige livealbum ‘Moon and the Memories… The Eternities Last Live’, met hun oorspronkelijke afscheidsoptreden, is hij wel eens zijn stem kwijt of zit hij er grandioos naast. Concertvideo’s bewijzen overigens wel dat hij een bijzonder charmant frontman is.
Je hoeft de muziek van D’Erlanger echter niet per se te kopen. Alle studioalbums van de band zijn te beluisteren via de grote streamingplatforms. Bovendien zijn de meeste albums van D’Erlanger nog vrij makkelijk op cd te krijgen. Ook interessant is het tributealbum ‘Stairway to Heaven’ uit 2017. Hierop eren verschillende grote artiesten, waaronder Dir En Grey, Mucc, Kuroyume-frontman Kiyoharu en L’Arc-en-Ciels Hyde, de muziek van D’Erlanger. Een groot compliment dat de band dubbel en dwars verdient.
Geen reactie's