Dir en Grey groepsfoto.

Dir En Grey – The Insulated World (CD Review)

Als er één ding is wat je zeker weet bij Dir En Grey, is het dat je nooit weet hoe het volgende album gaat klinken. Zelfs de singles die na het vorige album ‘Arche’ uitkwamen gaven geen duidelijk beeld. Goed, er is een soort algehele stijl. Loodzware riffs, Kyo die fluisterend, zingend, brullend en krijsend door de nummers heen gaat, maar ook veel mooie melodieën. Helaas schiet ‘The Insulated World’ op dat laatste gebied ernstig tekort.

Er is niets mis mee als Dir En Grey zich op steviger terrein begeeft. ‘Dum Spiro Spero’ (2011) is bijvoorbeeld een heel zwaar album, maar heeft door strategisch geplaatste rustige momenten een fantastische dynamiek. Qua heftigheid heeft ‘The Insulated World’ alleen meer weg van ‘The Marrow of a Bone’ (2007), waarop alle subtiliteit het raam uit ging ten faveure van de meest extreme sound die de band uit Osaka tot nu toe had. De laatste paar nummers van ‘The Insulated World’ herstellen de balans enigszins, maar toch voelt er alsof er wat mist.

Dat heeft ook met de volgorde van de nummers te maken. Het lijkt erop dat Dir En Grey ‘The Insulated World’ als een LP benaderd heeft. Met een heftige kant en een rustigere kant. Het album begint met een zes nummers durende woeste aanval op het gehoor. Daar is op zich niets mis mee, maar mede door de manier waarop het album gemasterd is, is het wel heel vermoeiend om naar te luisteren. Daar komt verder bij dat het zwaar dissonante Devote My Life en het opvallend The Gazette-achtige Rubbish Heap tot de slechtste Dir En Grey-nummers tot nu toe behoren. Utafumi klinkt op de een of andere manier ook een stuk minder dan de single-versie.

Opgebroken

Eerlijk is eerlijk: de band heeft wat pogingen gedaan om het onafgebroken gebeuk luisterbaarder te maken. Celebrate Empty Howls heeft een aantal interessante passages met percussie en toetsen, terwijl Ningen wo Kaburu en Utafumi hele aardige refreinen hebben. Toch had het voor het luisterplezier uitgemaakt als de eerste paar nummers opgebroken werden door ballades of sfeervoller momenten.

Aka voelt ook als een enorme opluchting. Niet dat het een van de betere Dir En Grey-ballads is – sommige stukken grenzen aan zelfplagiaat – maar het is een hoognodig rustpuntje. Daardoor zijn Values of Madness en het navolgende Downfall een stuk beter te harden. Downfall herbergt zelfs een aantal ontzettend coole riffs. Vooral die glorieuze gitaarharmonieën van Kaoru en Die zijn heel tof. Daarmee is het van de hardere stukken op ‘The Insulated World’ veruit de beste. Values of Madness begint heel zwak, maar wordt gered door de sterke zanglijn van Kyo in het refrein.

Climaxen

Downfall leidt ondanks zijn moordtempo en Kyo’s extreme vocalen het beste deel van het album in. Daarna worden de nummers ook wat langer; de laatste vier nummers zijn bij elkaar bijna even lang als de eerste negen. Hierdoor krijgen ze wat meer tijd om rustig naar hun climaxen toe te werken. Followers klinkt bijvoorbeeld als een kruising tussen het ruimtelijke geluid van ‘Arche’ en de coupletten van Macabre. Het nummer bevat ook de meest interessante drumpartijen die Shinya op het album speelt, al komt hij er in de mix vrij bekaaid af.

Keigaku no Yoku lijdt enigszins onder het feit dat het nummer nogal van de hak op de tak springt. En zeer abrupt stopt. Toch zitten er hele interessante passages in. Het bijna symfonische gitaararrangement in de coupletten is bijvoorbeeld erg mooi en de ritmesectie is even simpel als effectief. Het navolgende Zetsuentai is echter het hoogtepunt van ‘The Insulated World’.

Goed, lange nummers die langzaam opbouwen zijn niets nieuws voor de band (Vinushka, Diabolos, The Blossoming Beelzebub), maar het is toch goed om te horen dat ze het niet verleerd zijn. De structuur van Zetsuentai is zelfs vrij verrassend te noemen. Ondanks de ervaring die Dir En Grey met dit soort nummers heeft wordt de voorspelbaarheid heel aardig vermeden.

Verwachting

Er wordt positief afgesloten. Rananculus is een weinig verrassende, maar zeer overtuigende powerballad. Ook de vier nummers ervoor laten Dir En Grey van hun goede kant horen. Toch overheerst ook na een aantal luisterbeurten de teleurstelling. ‘Uroboros’, ‘Dum Spiro Spero’ en ‘Arche’ behoorden allemaal tot het beste werk van de band.

En met die albums in het achterhoofd is ‘The Insulated World’ beneden verwachting. Wie Dir En Grey het liefst hard hoort, heeft een goed album aan ‘The Insulated World’, maar zelfs dan zijn er betere alternatieven. Het album is over de gehele linie beter dan ‘The Marrow of a Bone’, maar niet véél beter.

Gan-Shin brengt ‘The Insulated World’ op 26 oktober in Europa op cd uit (o.a. verkrijgbaar bij Amazon). Tot die tijd kun je op bijna alle streamingplatformen terecht. Okami Records heeft het album namelijk wereldwijd digitaal beschikbaar gemaakt.

Kevin Pasman
kevymetal@hotmail.com

Kevin is altijd op zoek naar de beste muziek van over de hele wereld. Hij is altijd benieuwd naar de drijfveren van de muzikanten die erachter zitten en verdiept zich er graag in. Voor de The Sushi Times schrijft hij over de tofste Japanse bands maar wil je meer lezen? Kijk dan ook op zijn eigen site kevymetal.wordpress.com!

Geen reactie's

Geef een reactie