25 jan Game Review: Tales of Vesperia: Definitive Edition

Tales of Vesperia wordt door velen gezien als één van de beste games uit de “Tales of… ” franchise, en zou je haast als legendarisch kunnen bestempelen. Met name omdat deze in Europa destijds alleen voor de Xbox 360 is uitgekomen, een unieke keuze voor een JRPG zoals deze. Nu, ruim tien jaar na de originele release, is Tales of Vesperia weer terug met een volledig geremasterde versie. Ditmaal voor Playstation 4, Nintendo Switch, PC, en uiteraard de Xbox One.

Ook onze handen jeukten om aan de slag te mogen gaan met deze titel, met name omdat we ons destijds ontzettend goed vermaakt hebben met de versie voor de Xbox 360. Ditmaal wagen we ons echter aan de versie voor Playstation 4.

Typisch avontuur, op z’n best

“Een machtsstrijd begint in een beschaving die afhankelijk is van een oude technologie, de blastia en het machtige “Empire” dat hen bestuurt. Het lot van twee vrienden die op afzonderlijke paden reizen, verstrengelt zich in een episch avontuur dat het bestaan van alles bedreigt.”- aldus de tagline zoals Bandai Namco deze heeft bedacht. Dit dekt echter bij lange na niet de volledige lading van dit fantastische avontuur!

Want hoewel de insteek een vrij clichématig verhaal is over de strijd tussen goed vs. kwaad is, kun je de uitwerking er van alles behalve cliché noemen.  Over elke verhaallijn is nagedacht en alles wordt zorgvuldig opgebouwd. Geen character wordt onbenut gelaten en werkelijk alles en iedereen vervult een bijzondere rol in het grotere geheel.

Dit begint al bij onze hoofdpersoon, Yuri. Opgegroeid in het armste deel van de stad Zaphiras is hij een bekende naam bij de stadswacht. Je kunt hem niet bepaald een brave burger noemen en hij brengt zichzelf regelmatig in de problemen, Zo ook wanneer hij probeert een dief tegen te houden die een “blastia” heeft gestolen.

Deze magische voorwerpen hebben allerhande bijzondere krachten en worden vaak ingezet om stadsdelen te beschermen. Ze zijn dan ook onmisbaar voor de mensen van Zaphiras en er eentje stelen is onvergefelijk. Dit gaat echter niet zoals Yuri had gepland en voor hij het weet moet hij zélf een weg uit de gevangenis zien te vinden. Tijdens zijn poging om te ontsnappen komt hij in aanraking met Estellise die op zoek blijkt te zijn naar Flynn, een vriend uit het verleden van Yuri.

Samen banen ze zich een weg naar buiten en begint hun zoektocht naar Flynn. Gaande weg maken ze maar vrienden maar ontdekken ze ook enkele gevaarlijke geheimen. Al snel ontketent hun simpele zoektocht zich tot een enorm avontuur waarbij we oog-in-oog komen te staan met de corruptie van “The Empire” en een macht die de wereld wil vernietigen! Maar ook onze helden moeten enkele waarheden onder ogen komen: want is de manier waarop ze alles aan pakken wel echt de juiste manier?

Niet alleen wordt dit verhaal erg sterk uitgewerkt, het wordt gedragen door goed uitgeronde personages die gedurende het spel steeds meer vorm krijgen. Dit zorgt er voor dat je ze echt leert kennen en met ze mee gaat leven. Voeg daar ook nog de toffe anime cutscenes aan toe en het lijkt het soms net alsof je je eigen anime serie aan het spelen bent. Kers op de taart is hierbij de uitgebreide voice-acting!

Genieten van de voice acting

Zoals altijd met dit soort spellen zijn we enthousiast als er Japanse voice acting aanwezig is, en ook bij Tales of Vesperia worden we daar mee verblijdt. En met goede voice acting ook nog! Elk personage had een herkenbaar stemgeluid, eigen manier van spreken, en kwamen al met al ontzettend geloofwaardig over. Erg belangrijk voor een spel dat zo erg story-driven is.

Dat gezegd hebbende is er wel wat aan te merken op de Engelse voice acting. De originele stemacteur van Yuri, Troy Baker, is namelijk niet gevraagd voor deze remaster. Die eer is naar Grant George gegaan. An sich niet vreemd, maar wél vreemd is de keuze om oude stukken tekst niet opnieuw in te spreken. Hierdoor heeft Yuri gedurende het spel verschillende stemmen, soms zelfs binnen één scene.

Op leeftijd

Spijtig genoeg laat Tales of Vesperia ook nog regelmatig zien dat ze een oudere dame is met meer van dat soort slordigheidjes. Animaties die niet helemaal lekker lopen of geluid dat soms wat hapert. De leeftijd vond ik echter nog het meest duidelijk tijdens de “skits” die tussendoor komen. Dit zijn kleine (optionele) gesprekken tussen je party members terwijl je door de wereld reist. Je kijkt hierbij echter gewoon naar een viertal plaatjes die doen alsof ze bewegen.

Het is jammer dat er niet de moeite is genomen om deze te verbeteren. Er had makkelijk meer gedaan kunnen worden met de gezichtsuitdrukkingen en interacties tussen de frames, maar helaas is dit niet het geval. Met een paar extra animatieframes had dit er veel soepeler en meer up-to-date uitgezien.

Gelukkig zijn deze skits inhoudelijk wel erg leuk en voegen ze veel achtergrondinformatie over de personages toe. Bovenal zitten ze bomvol humor en is het een leuke afwisseling tijdens het ontdekken van de wereld en je gevechten.

Matige graphics

Sowieso zijn de graphics niet echt om over naar huis te schrijven. Tales of Vesperia was ten tijde van de originele release echt een kunstwerkje maar kan nu nog enkel met de massa mee. Want hoewel de kenmerkende anime stijl weer voor een leuke sfeer zorgt voelt het geheel soms nogal afgevlakt aan.

Let wel, het is geenszins een lelijke of slechte game qua graphics, het springt er alleen niet echt uit. Dit verschil is met name erg merkbaar als je, zoals ik, net 120+ uur in een gloednieuwe game als Dragon Quest XI hebt gestoken.

Wellicht niet eerlijk om Tales of Vesperia met een gloednieuwe game te vergelijken, maar het blijft jammer dat ze met deze geremasterde editie niet de kans gegrepen hebben écht te verbeteren. Het is op een hoop vlakken overduidelijk een “port”.

De leeftijd lijkt ook parten te spelen als het aankomt op framerates. Deze ligt regelmatig onder de 60fps (frames per seconde). Het was van te voren al wel aangekondigd dat een groot deel rond de 30fps zou liggen, dus in die zin is dat geen verrassing. Wat wel een verrassing was, was ervaren wát een verschil het maakt in je gameplay.

Dat gezegd te hebben merkte ik wel dat, naarmate ik meer uren in de game stak, het me steeds minder begonnen op te vallen en je er vanzelf weer aan went.

Wennen aan het battlesysteem

Wat ook weer even wennen was in Tales of Vesperia, was het battlesysteem. Geen standaard turn-based gevechten zoals we die in veel JRPG’s zien, maar een realtime gevecht in een afgesloten cirkel welke wordt geactiveerd zo gauw je gevecht begint.

Opmerkelijk binnen de cirkel is de manier waarop je beweegt. Alleen wanneer je L2 ingedrukt houdt kun je daadwerkelijk vrij binnen deze cirkel bewegen. Doe je dat niet dan ben je gedwongen in een soort 2D stijl te lopen, waarbij je alleen voor- en achteruit (of van links naar rechts op je scherm) kunt lopen.

Eenmaal met het gevecht bezig heb je de keuze uit diverse soorten aanvallen waaronder “artes”. Dit zijn magische aanvallen die je gedurende het spel leert, en die voor elk personage weer anders zijn. Met uiteindelijk negen verschillende partymembers (waarvan je er vier per keer kunt inzetten) betekent dit dat je een hoop kanten op kunt.

Dat niet alleen, je hebt tal van opties om uit te kiezen als het aankomt op het aansturen van je partymembers. Je kunt ze volledig automatisch laten vechten of deels aansturen, net waar je voorkeur naar uit gaat. Hierdoor krijgt battlesysteem een stuk meer diepte dan op het eerste gezicht lijkt. Je kunt dan ook naar hartenlust experimenteren en proberen wat het beste bij jouw stijl pas.

De gevechten zijn over het algemeen goed speelbaar maar iets aan de besturing voelt nét niet lekker soepel. Misschien komt dit door de kleine vertraging die er zit tussen het gebruiken van meerdere arts, de haperingen wanneer je met veel vijanden tegelijk bezig bent, de repetitieve geluiden tijdens de gevechten, of het feit dat je dus die L2 knop ingedrukt moet houden om echt vrij te bewegen.

Ik kan mijn vinger er niet helemaal op leggen wat het nou precies is, maar ook dit went gelukkig wel naarmate je verder in het spel komt. En met maar genoeg uren op de klok merk je hier uiteindelijk niet veel meer van.

Nieuwe toevoegingen

Tijdens het spelen hebben we onze ogen ook goed open gehouden voor het spotten van de nieuwe content. Maar dit viel nog niet mee! Waarschijnlijk komt het omdat we het origineel zo lang geleden hebben gespeeld maar het was moeilijk op te merken wat er nou echt nieuw was.

Natuurlijk, de optie tot het spelen met Patty en Flynn waren vrij duidelijk, maar een hoop van de nieuwe bosses, side quests, en andere toevoegingen vielen lang niet altijd op. Dit is zowel een voor- als een nadeel. Het betekent dat ze de nieuwe dingen naadloos hebben weten te verweven met het origineel maar zorgde er ook voor dat het niet altijd als nieuwe en extra content aanvoelde.

De moeite waard?

Voor mensen die het spel jaren geleden op de Xbox 360 hebben gespeeld is het dan ook de vraag of deze nieuwe toevoegingen wederom de aanschaf waard zijn. Maar voor eenieder die de klassieker destijds gemist heeft is het echter wél een uitgelezen kans om deze iconische titel aan je verzameling toe te voegen.

Want hoewel we vrij kritisch zijn over het spel was het toch weer een fantastisch avontuur om (her) te beleven. Het verhaal en haar goed uitgewerkte personages houden deze game namelijk met gemak overeind!

De manier waarop het verhaal wordt opgebouwd en personages worden uitgewerkt weet je volledig mee te slepen. Ze zorgen ervoor dat je de soms moeizame gevechten of matige graphics met liefde op de koop toe neemt. Want ondanks haar gebreken is Tales of Vesperia met recht nog altijd een iconische JRPG waaraan je veel plezier zult beleven. De uren die je in dit spel kunt steken zijn de prijs dubbel en dwars waard, ongeacht het platform waar je op speelt.

Je moet het alleen niet vergelijken met moderne toppers zoals Xenoblade Chronicles 2 of Dragon Quest XI, want tegenover deze titels weet Tales of Vesperia zich mijn inziens niet voldoende meer staande te houden.