Interview: Setsuzoku Records helpt Japanse artiesten internationaal worden

Een belangrijke reden waarom maar weinig Japanse bands een internationaal publiek weten te bereiken, naast de taalbarrière, is dat Japanse platenlabels niet gewend zijn om internationaal te opereren. De afgelopen jaren heeft Setsuzoku Records daar aan wat proberen te doen door kansen te creëren voor Japanse muzikanten die een internationale carrière op willen bouwen. Eigenaar Christopher Morris vertelt ons over de missie van het label en de uitdagingen waar je mee te maken krijgt als je met Japanse artiesten werkt.

“Setsuzoku is Japans voor verbinding”, legt Morris uit. “Zo hebben we het label genoemd omdat we de internationale mark toegankelijker wilden maken voor Japanse artiesten door iets anders te doen dan wat andere labels al deden. In plaats van alleen het licenseren van muziek wilden we een volledig pakket aan labeldiensten aanbieden.

We wisten dat we dat konden, omdat we al ervaring hadden met live-evenementen als het bedrijf Orion Live. Verder hadden we de eerste stappen in de merchandising ook al gezet. Dus in plaats van alleen muziek licenseren en distribueren konden we ook merchandise, promotie en toursupport aanbieden. Dat is meer dan wat ze konden krijgen van welk label dan ook dat alleen muziek van een Japans label licenseert.”

Cultureel fenomeen

Setsuzoku en Orion Live zijn beide gespecialiseeer in Japanse muziek. “Ik ben mijn leven lang al een metalhead, maar ik had geen interesse in Japan”, licht Morris toe. “Ik was geen otaku, ik hield niet van anime en ik heb niets met manga. Maar toen ik in 2013 in Londen woonde, kreeg ik een e-mail van een vriend in de VS die me vroeg: heb je deze virale video al gezien? En het was Babymetal. Ik keek ernaar en het blies me omver.

Destijds was ik bezig met een master aan de universiteit van Londen en maakte ik kennis met het vakgebied ethnomusicologie, de studie die het snijvlak van muziek en cultuur bestudeert. Inmiddels heb ik een doctoraat in dat vak. Ik vond dat Babymetal een briljant cultureel fenomeen was en ik werd fan. Daardoor kwam ik erachter dat Japan een heel rijke scene had en mensen begonnen dat net pas te ontdekken.

Dit was in 2013, dus we hebben het over heel vroeg in Babymetal’s succes. Hun eerste album was nog niet eens uit. Niemand had destijds van Band-Maid, Mary’s Blood of Aldious gehoord; ze hadden alleen een undergroundpubliek. Toen ik in 2015 voor het eerst naar Japan ging om Babymetal op te zien treden in de Saitama Super Arena werd ik pas echt blootgesteld aan wat Japanse muziek te bieden had, dus toen is de interesse begonnen.”

Relevant

“In 2016 woonde ik nog steeds in Londen en kwam de Japanse punkband Mutant Monster naar het Verenigd Koninkrijk met een band die Touch My Secret heet. Een heel low-budget, DIY guerilla-indietour. Ik leerde ze kennen en kon heel goed met ze opschieten. Na verloop van tijd zei een andere vriend van me: zou het niet tof zijn als we ze konden helpen? Want deze tour was best een shitshow.

Op een dag kreeg ik opeens een telefoontje van een van een vriend die een Britse tour van Touch My Secret aan het opzetten was. Hij zei: ik begrijp dat je bevriend met ze bent, kun je me helpen een tour te organiseren? Dus ik hielp hem een show opzetten en dat werden er vervolgens twee, vier en zes. Uiteindelijk zat mijn vriend die uiteindelijk mijn zakenpartner geworden is achter het stuur van hun tourbus, we zetten hun spullen op, we boekten hotels en we waren opeens tourmanagers.

Het platenlabel was een andere tak van dezelfde business waar we mee begonnen zijn toen de pandemie kwam. We liepen al langer met het idee, omdat er artiesten waren die op zoek waren naar kansen die andere labels ze niet konden geven en we gebruik wilden maken van de goede relaties die we hadden opgebouwd. Toen Covid kwam, moesten we zes tours afblazen. Financieel was het een grote klap, de artiesten waren teleurgesteld en we wilden ons momentum niet kwijtraken, dus we hebben het label eigenlijk het bestaan in gehaast. Het was een manier om onszelf actief en relevant te houden en artiesten op andere manieren dan alleen met live-evenementen te helpen.”

Determination van Bridear-album ‘Aegis of Athena’


Aftasten

Het grootste evenement dat Orion Live tot dusver organiseerde was het Metal Matsuri-festival in Londen in 2019. Daar speelden bands als Mary’s Blood, Bridear en Unlucky Morpheus. Het was ook een belangrijke stap richting de start van het platenlabel. “We waren de interesse aan het aftasten”, bekent Morris. “Zelfs als we alleen in het hotel met de artiesten zaten te praten. Sommige artiesten vroegen: Wat is de volgende stap nu jullie zo snel groeien?

We vertelden dat we met het idee rondliepen om een platenlabel te starten en sommige artiesten vroegen of we ze op de hoogte wilden houden. Toen ontmoetten we Ibuki voor het eerst. Ze zong toen bij Fate Gear en ze werd uiteindelijk onze eerste labelcliënt. Destijds wisten we niet dat het zo snel zou gebeuren, maar we wilden op zijn minst weten wat de artiesten ervan vonden.

Er waren wat artiesten die mee wilden doen, maar de eerste band waarbij we direct het idee hadden dat we een goede werkrelatie met ze konden opbouwen was Bridear. We wisten dat we daar meer mee gingen doen. Ibuki ging weliswaar niet touren, maar we wisten door Metal Matsuri wel dat er hier een publiek was dat interesse in haar zou hebben. Die bestaande relatie met een evenementenorganisator met een publiek is iets wat geen enkel ander label had.”

Direct

Wie met Morris spreekt heeft niet lang nodig om erachter te komen dat hij direct en op het botte af eerlijk is. Mijn eigen ervaringen met Japanse managements is dat zo’n directe aanpak niet altijd gewaardeerd wordt. “Er zijn wat artiesten en bedrijven geweest die me vertelden dat ik te direct ben”, knikt Morris. “In 2018 of 2019 zou ik misschien iets respectvoller zijn ten aanzien van de Japanse manier van communiceren, maar ik ga eerlijk tegen je zijn – en je mag me hierin citeren – Orion Live is al een tijdje bezig, Setsuzoku Records heeft zichzelf bewezen; ik hoef niemands kont meer te kussen.

Het punt is: ik werk met Japanse artiesten die succesvol proberen te zijn in Europa en de Verenigde Staten, dus ze kunnen beter maar zo snel mogelijk beginnen met hun zaken op de westerse manier aanpakken. Dat is hun verantwoordelijkheid als artiest: ze moeten zich aanpassen als een meer westerse, open manier van zakendoen. En dat betekent direct met mensen werken.

Het gaat immers niet alleen om mij. Als je buiten de landsgrenzen komt, krijg je te maken met zalen, fans, media, een distributeur, een retaler… Wie het ook is en hoe die contacten ook tot stand komen, ze gaan meer zoals ik zijn dan die artiesten gewend zijn. Ze kunnen er dus beter maar zo snel mogelijk aan wennen.”

Treasure van Ibuki-album ‘My Life’


Oprechte internationale interesse

“Sommige artiesten en hun managers verwachten dat ze op een hoger niveau beginnen dan waar ze daadwerkelijk op zitten en dat ze net zoveel geld gaan verdienen als in Japan, maar het is natuurlijk een totaal ander businessmodel. Alles is anders: de zalen, de prijzen, de fans zelf en wat ze van de artiesten verwachten… Artiesten die hierheen komen en verwachten dat alles zo gaat als in Japan zullen falen.

Er zijn artiesten die denken: oké, ik ga iets minder geld verdienen, maar het wordt wel leuk. Ze zien het niet als een serieuze carrièremogelijkheid. Eén ding dat ik altijd tegen artiesten zeg is: als je op zoek bent naar een betaalde vakantie, zijn wij het verkeerde bedrijf. Maar je komt ook artiesten tegen die het echt een kans willen geven. Ze begrijpen dat het in het buitenland anders gaan en dat er kansen zijn, maar dan moet je wel je mindset veranderen.

Zodra je daar in een gespek doorheen breekt en doorhebt dat de artiest en het management oprechte internationale interesse hebben, wordt het gesprek opeens geweldig en productief. We helpen artiesten om internationaal te worden in plaats van een Japanse artiest met een internationale ervaring. Daar is een verschil tussen. Naar Europa komen om voor 150 mensen te spelen en dan naar huis gaan zonder plan wat er daarna gaat gebeuren is belachelijk. Dat verspilt mijn tijd en geld en het frustreert fans, want zij willen óók weten wat de volgende stap is.”

Tomorrow Never Dies van Mari Hamada’s nieuwe album ‘Soar’


Kans

Eerder dit jaar maakte Setsuzoku bekend een artiest getekend te hebben waar Morris heel trots op is: rockdiva Mari Hamada. “Ik ben groot fan!”, zegt hij enthousiast. “Ze heeft midden jaren negentig een gooi gedaan naar internationaal succes. Een serieuze poging: ze had Engelse teksten, een deal met MCA en een internationaal album. Dat werd een succes in Zuidoost-Azië, maar niet in Europa en de VS. Uiteindelijk trok ze zich terug in Japan, maar dat was alleen omdat het niet gelukt was.

Al die decennia later werd ze genoemd in een gespek met JVC/Victor en ik ben meteen op de kans gesprongen. Ze kan hier helaas niet touren, maar ze heeft al dertig jaar geen internationaal album uitgebracht. Als er één perfect moment is om een album beschikbaar te maken en media-aandacht te genereren, is het haar veertigste jubileum. Dit is iets anders dan onze andere signings, omdat we niet vooruitkijken naar de volgende stap. In plaats daarvan is dit misschien wel de laatste keer dat ze iets internationaals kan doen. Dus we maken er alles van wat we kunnen.”

Coverfoto is Coverfoto is #一ノ瀬 #bassist #青色壱号 #AoiroIchigo door Setsuzoku Records

Kevin Pasman
kevymetal@hotmail.com

Kevin is altijd op zoek naar de beste muziek van over de hele wereld. Hij is altijd benieuwd naar de drijfveren van de muzikanten die erachter zitten en verdiept zich er graag in. Voor de The Sushi Times schrijft hij over de tofste Japanse bands maar wil je meer lezen? Kijk dan ook op zijn eigen site kevymetal.wordpress.com!

Geen reactie's

Geef een reactie