25 mrt J-Music Guide: Matenrou Opera

Als er één Japanse band te maken heeft met onterechte vooroordelen is dat Matenrou Opera. En dat komt door hun oorsprong. Ze begonnen als visual kei-band met nadrukkelijke elementen uit de J-rock en de metalcore, maar legden zich al vrij snel toe op symfonisch getinte power metal met hooguit wat hardrockelementen.

Ergens denk ik dat de band het liefst als reguliere powermetalband door het leven gaat, want hoewel er nog wel aandacht besteed wordt aan het visuele deel van de band, lijkt dat toch iets wat ze erbij doen omdat het moet. Sommige van hun albums hebben niet één bandfoto in het boekje.

Symfonische powermetal

Ook qua muziekstijl lijkt Matenrou Opera zich vanaf hun overstap naar King Records steeds minder aan gestoorde, typisch Japanse uitstapjes naar andere stijlen te wagen en zich gewoon te richten op datgene waar ze goed in zijn: sterke powermetalsongs met een symfonische inslag. Interessant daarbij is dat ze zich op sommige albums echte koren permitteren, maar voor de strijkersgeluiden vertrouwen op de synthesizers van Ayame.

Het merendeel van de bands in het genre zou precies het tegenovergestelde doen. Hoewel er iets voor echte strijkers, of in ieder geval samples daarvan, te zeggen is, geeft het Matenrou Opera wel een volstrekt uniek geluid. En dat is vrij zeldzaam in een genre dat zo op tradities georiënteerd is als power metal.

Muziek boven imago

Dat Matenrou Opera zich meer op de muziek dan op het imago richt is ook gewoon logisch, want ze hebben goede muzikanten in huis. Yu speelt met een enthousiasme dat zeldzaam is onder de meestal toch vrij gedisciplineerde Japanse drummers en Ayame is een melodisch sterke toetsenist die zo te horen een klassieke achtergrond heeft.

Maar de meestermuzikant in Matenrou Opera was toch echt Anzi. Hij komt uit dezelfde neoklassieke hoek als veel andere Japanse gitaristen, maar hij heeft een cleaner geluid en een manier van spelen waar bij iedere noot telt. Daarmee is hij een van de beste gitaristen van Japan. Helaas verliet hij de band in 2016. Zanger Sono is een kwestie van smaak; zijn nadrukkelijk aanwezige vibrato kan wat mensen op de zenuwen werken. Hij schrijft overigens wel uitstekende nummers voor de band.

De must-have: Avalon (2014)

Zelfs de beste bands hebben zo’n album waarop ze nét iets beter klinken dan ze normaal gesproken zouden kunnen. Bij Matenrou Opera is dat ‘Avalon’. De symfonische elementen zijn op dit album iets meer op de voorgrond gezet, maar niet op een manier die ten koste gaat van de gitaren. Maar ‘Avalon’ is vooral het hoogtepunt van Matenrou Opera’s carrière vanwege de composities. In de aanloop naar het album liet de band al horen heel goed op weg te zijn, maar in tegenstelling tot hun meeste andere platen bevat ‘Avalon’ geen enkel nummer dat het overslaan waard is.

Daar komt bij dat de nummers vrij verrassend van opbouw zijn. Opener Tengoku no Tobira kent energieke coupletten en een prachtig refrein vol hoopvolle melancholie, waarmee het is uitgegroeid tot het beste nummer dat de band ooit maakte. Dat betekent niet dat er verder niets te genieten is; 3Jikan is een prachtige duistere powerballad, Jolly Roger ni Sukazuki wo verrassend agressief, Kagayaki wa Senko no Yo ni heerlijk toegankelijk en afsluiter Tengoku no Aru Basho de perfecte climax in zowel sfeer als intensiteit. Zelfs het instrumentale nummer Stained Glass is een interessante compositie.

Zoekende

Wie Matenrou Opera van hun vroegste werk kent, is misschien verbaasd hoe eenvormig en statig hun huidige geluid is. De singles die de band voor debuutalbum ‘Anomie’ (2009) uitbracht hadden absoluut hun momenten, maar waren ook wat chaotisch, omdat de band duidelijk nog zoekende was naar hun geluid. ‘Anomie’ zelf was al een behoorlijke stap in de goede richting.

Het album had nog niet echt een uniform geluid – hun symfonische hardrockgeluid werd aangevuld met invloeden uit de goth-hoek, maar ook stukken die aan metalcore en allerlei soorten J-rock doen denken – maar wel een hele prettige flow, waardoor het album ondanks het gebrek aan échte hoogtepunten toch erg prettig weg luistert. Anomie zelf kwam nog het dichtst bij de stijl waar de band later voor koos en is daarmee een uitstekende kennismaking met het oudste werk van de band.

Rond 2010 tourde de band veel met Versailles, onder meer in Europa. Bassist Yo viel zelfs in bij die band na het overlijden van hun bassist Jasmine You. Het lijkt wel of Matenrou Opera onder invloed van Versailles besloot om zich volledig op symfonische power metal toe te leggen, want na nog één zoekende EP (‘Abyss’, waarop het zeer sterke Independent staat) maakte het vijftal de overstap naar Bellwood, een sublabel van King Records, en lieten ze op hun eerste “major” ‘Justice’ (2012) een volwassen, sterk gecomponeerd powermetalgeluid horen.

Sterkste punt

‘Justice’ was een enorme stap in de goede richting. Klassiekers als Helios, Imperial Riot, Mermaid en het titelnummer bepalen de richting die Matenrou Opera vanaf dan in zou slaan, maar aan het einde van het album komen nog wel wat vreemde uitstapjes voor. Vooral de drum ‘n’ bass meets klassieke muziek van afsluiter Designer Baby deed nogal wat wenkbrauwen fronsen. Toch lijkt Matenrou Opera zich te realiseren dat symfonische power metal hun sterkste punt is, want deze stijl staat centraal op de navolgende albums ‘Kassai to Gekijo no Gloria’ (2013) en ‘Avalon’.

Op ‘Chi Kyu’ (2016) komt de band zelfs verrassend agressief uit de hoek. Op zich staan er met Silent Scream, Ether, You & I, Chimeishou en het fantastische, uitgesponnen Aoku Tomeina Kono Shimpi no Umi E genoeg typische Matenrou Opera-nummers op het album, maar de twee openingsnummers Pandora en Burning Soul zijn feller en rauwer dan de band sinds hun overstap naar Bellwood heeft geklonken. Toch zijn de nummers een stuk melodieuzer dan hun oudste werk. Samen met enige verrassingen, zoals het met een accordeon uitgeruste Kimi to Meru Kaze no Yukue, zorgen zij ervoor dat ‘Chi Kyu’ een zeer geslaagd album is.

Kennismaken

Helaas verliet Anzi de band na de tour voor ‘Chi Kyu’. Tot op de dag van vandaag is hij nog steeds niet officieel vervangen en maakt de band nog altijd gebruik van gastgitaristen. Op de EP ‘Phoenix Rising’ (2016) is dat Leda (Deluhi, Far East Dizain en de liveband van Babymetal), op ‘Pantheon -Part 1’ en ‘Pantheon -Part 2-‘ en alle concerten Light Bringer-gitarist JaY.

Opvallend genoeg is er sinds Anzi’s vertrek niet veel veranderd. Zijn typerende gitaarsound ontbreekt op de releases, maar de nummers liggen voor een heel groot deel in lijn met de voorgaande albums. Op nummers als Phoenix, Pantheon en Hado no Hi Yo is heel weinig aan te merken. Nog altijd verkent de band zijn voorliefde voor hypermelodieuze, herkenbare refreinen, symfonische versieringen en niet al te moeilijke, maar wel bij vlagen verrassende composities.

Ook op Spotify

Ben je benieuwd geworden naar de muziek van Matenrou Opera, maar durf je de aankoop van hun albums als dure imports nog niet aan? Dan hebben we goed nieuws voor je: vrijwel iedere release van Matenrou Opera staat in zijn geheel op Spotify. Alleen een paar vroege singles en EP’s ontbreken. Je kunt dus zonder al te veel extra kosten uitgebreid kennis maken met deze bijzondere band!

Coverfoto via Visualioner.