22 dec J-Music Guide: Sex Machineguns

De Japanse muziekindustrie zit vol met bands die zichzelf heel serieus nemen. Sex Machineguns is niet zo’n band. Er is duidelijk veel aandacht besteed aan hun composities en de band rond zanger/gitarist Ando ‘Anchang’ Koji kan uitstekend spelen, maar valt vooral op door hun humor. En daar is blijkbaar een markt voor. Op het hoogtepunt van hun roem verkocht Sex Machineguns zonder moeite de de beroemde Nippon Budokan uit. Tegenwoordig moet het band het met een kleiner publiek doen, maar Anchang en zijn mannen staan nog steeds voor uitstekende rock en metal met een knipoog.

Het is verleidelijk om Sex Machineguns te zien als niets meer dan een comedyband. Hoe anders is het te verklaren dat ze nummers hebben over onderwerpen als kinderen die hun groente niet op willen eten, accountants een makeover tot metalfan geven en hoe goed de satsuma’s uit Ehime smaken? Toch is humor niet iets waar de band een gebrek aan muzikale vaardigheden mee verbergt. Sterker nog, Sex Machineguns staat al dertig jaar garant voor uitstekende heavy metal, melodieuze hardrock en punky uitspattingen. Dit alles met een visuele benadering die raakvlakken met visual kei heeft, maar die scene ook belachelijk lijkt te maken.

In de afgelopen drie decennia is de band een aantal keer uit elkaar gegaan en weer bij elkaar gekomen. Anchang is het enige overgebleven oorspronkelijke bandlid. Toch is de stijl behoorlijk constant gebleven, al is de focus sinds het vertrek van bassist Hiroshi ‘Noisy’ Ohta opgeschoven richting heavy metal. Noisy’s vertrek leverde ook een bescheidener visuele stijl op. De humor en energie van de band zijn echter nog altijd intact.

De must-have: Made in Japan (1999)

Vraag honderd fans van Sex Machineguns naar hun favoriete album en driekwart zal een van de eerste twee albums noemen. Wat mij betreft is het tweede album ‘Made in Japan’ nét iets beter. Goed, je wordt als luisteraar even op het verkeerde been gezet door de rare, industriële opener Progressive Oji-Chan, maar daarop volgt een bijna onafgebroken stroom uitstekende nummers. Tekken II – natuurlijk een eerbetoon aan de game – is een van de visitekaartjes van de band en uitstekende speedmetal, terwijl Onigunsow stijf staat van de strakke, woeste riffs.

Ook heeft het album een aantal nummers die wat serieuzer en duisterder aandoen dan de punky metal waar het kwartet om bekend staat. De midtempo thrashmetalstamper Iron Cross is hier een duidelijk voorbeeld van. Maar ook het opvallend melodieuze Illusion City en het zwaar groovende Secret Killer passen bij die sfeer. Het felle Aesthetician zou zelfs het “reguliere” metalpubliek wel kunnen boren. Praktisch ieder nummer op ‘Made in Japan’ is uitgegroeid tot een Sex Machineguns-liveklassieker. Tekken II, Onigunsow, American Z zijn dat overigens nog steeds.

Successen

Zoals gezegd doet ook debuutalbum ‘Sex Machinegun’ (1998) het goed bij het pubiek van de band. Een SMG-concert zonder Burn ~Ai no Hono wo Moyase~ is haast niet voor te stellen. En ook Sakurajima, Fami-Res Bomber, Japan en het titelnummer zijn knallers. De eerste twee albums van de band zijn echter niet hun enige successen. Totdat de band in 2003 uit elkaar ging eindigde bijna ieder album in de top 10 van de Oricon albumlijsten. Best opvallend voor een band die nooit een grote successingle gehad heeft.

‘Barbe-Q★ Michael’ (2001) is een prima album, maar op het relatief zware ‘Ignition’ (2002) begon de eerste sleet op de muziek te komen. Het is geenszins een verkeerde plaat, maar het mist de pakkende melodieën die de drie albums ervoor zo sterk maakten. In 2003 volgde een afscheidsconcert, maar een jaar later was de band alweer terug, zij het zonder Noisy. Zo gaat het in de daaropvolgende jaren vaker. Sinds 2003 heeft de band minstens drie keer een pauze ingelast en nooit duurde die langer dan een jaar.

De successen die Sex Machineguns eind jaren negentig en in de eerste jaren van deze eeuw behaalde zijn inmiddels verleden tijd. Albums als ‘Heavy Metal Thunder’ (2005), ‘Made in USA’ (2006) en ’45°↗’ (2009) zijn absoluut de moeite waard. Wel is het zo dat Sex Machineguns tegenwoordig meer een band is van uitstekende losse nummers dan volledige albums. Aijin 28, Mori Nokumasen, Metal Keiri-Man en het Metallica-achtige Anaconda zijn allemaal sterk. Vorig jaar bracht de band, die tegenwoordig alleen nog uit Anchang en bassist Shingo☆ bestaat, het prima ‘Iron Soul’ uit.

Terminologie

Houd er wel rekening mee dat Sex Machineguns, al dan niet bewust, wel eens wat leent van andere bands. De meest schaamteloze voorbeelden zijn Midori no Oba-chan en Heavy Metal Thunder. Deze nummers hebben hele passages noot voor noot overgenomen van respectievelijk Stryper’s In God We Trust en Loudness’ Soldier of Fortune.

Wie de muziek van Sex Machineguns wil verkennen heeft niet veel aan de bekende streamingdiensten. Daar zijn alleen het middelmatige ‘Cameron’ (2008) en de rare verzamelaar ‘Best Tracks The Past And Future’ (2008) te vinden. Gelukkig is er door het visuele karakter van de band vrij veel op YouTube te vinden. Ook is er voor een band die in het Japans zingt redelijk veel tweedehands muziek van Sex Machineguns in Europa te vinden.

Wil je het werk van de band gaan verzamelen en ook interesse hebben in de DVD’s? Dan is het misschien handig om de terminologie van de band onder de knie te hebben. Niet dat dat je Google-geschiedenis minder dubieus maakt: de titel ‘Video Sex’ geeft aan dat het om een compilatie van videoclips gaat, live-DVD’s hebben vaak ‘SM Show’ in de titel. Vooral ‘SM Show Finale’ (2003) is uitstekend. En de bandnaam? Die is naar verluidt om aan te geven dat ze stoerder zijn dan de Sex Pistols. Daar kan ik het alleen maar mee eens zijn.