Blog header The Alfee

J-Music Guide: The Alfee

The Alfee is misschien wel de oudste nog bestaande band in Japan. Het trio begon in 1973, toen nog als kwartet onder de naam Alfie, en debuteerde in 1974. Sinds 1983 belanden alle singles van de band in de top 10 van de Oricon-hitlijsten, waaronder vier nummer 1-hits en maar liefst zestien bij de eerste drie. Verder treedt The Alfee nog altijd op in enorme, goed gevulde stadions.

Aanvankelijk was The Alfee het Japanse antwoord op Amerikaanse folkgroepen als Simon & Garfunkel en Crosby, Stills & Nash. De smetteloze samenzang van bassist Masaru Sakurai en gitaristen Toshihiko Takamizawa en Konosuke Sakazaki staat nog altijd overeind. Maar vanaf de vroege jaren tachtig kruipen er langzaam steeds meer invloeden uit de new wave en hardrock in de muziek van The Alfee. Akoestische momenten blijven, op de meeste albums tenminste, maar dan afgewisseld met de bombast van Queen en Toto.

Zo kon het ook komen dat de band buiten Japan vooral bekend is van de extravagante gitaren van Takamizawa. Vooral de 6,5 miljoen yen kostende ESP Ultimate Archangel is bijzonder. In Takamizawa’s verdediging moet wel gezegd worden dat hij een prima leadgitarist is en er dus ook wel gebruik van maakt. Hij omarmde door de jaren heen de visual kei, terwijl Sakurai en Sakazaki het visueel wat bescheidener houden. Toch is de band visueel herkenbaar. Al is het alleen maar door de podiumopstelling. Sakurai in pak aan de linkerkant, Sakazaki met zijn akoestische gitaar achter zijn gedeeltelijk elektronische percussieset in het midden en Takamizawa rechts. En blijkbaar werkt het, want 45 jaar na de oprichting heeft de band nog steeds een flinke fanbase.

De must-have: The Renaissance (1984)

Een must-have kiezen is bij The Alfee buitengewoon moeilijk. Praktisch ieder album heeft een andere sound. Folkliefhebbers kunnen beter voor eerdere albums kiezen, maar ‘The Renaissance’ is een uitstekende kennismaking. Allereerst staat Hoshizora No Distance op het album. Dit sterke AOR-nummer groeide uit tot dé Alfee-klassieker. De YouTube-video’s van het nummer hebben bij elkaar maar liefst 20 miljoen views. Ook het buitengewoon Queen-eske Starship -Hikari Wo Motomete- wordt een behoorlijke hit. Goed, vijfentwintig jaar later klinken de synthesizers op het album wat gedateerd. Maar The Alfee speelt het gros van deze nummers nog steeds regelmatig bij hun concerten.

Verder is de veelzijdigheid van het album een pluspunt. Destijds was het veruit het meest rockgeoriënteerde album van The Alfee. Dat biedt echter alsnog een hoop opties. Ai No Kodo en Nobody Knows Me zijn melancholieke powerballads met een typisch eightiesgeluid, terwijl Kotetsu no Kyojin tegen speed metal aan schuurt. Ook openingstrack Kodoku No Bigaku is behoorlijk stevig, maar wel wat dynamischer. Gate Of Heaven is een uitgesponnen nummer met veel verschillende gezichten, Futari No Season en Mayonaka Wo Tsuppashire! wat simpelere rock ‘n’ roll.

Critici die vinden dat er te veel rock en te weinig folk op ‘The Renaissance’ staat hebben geen ongelijk. Sakazaki’s akoestische gitaren zijn nagenoeg verdwenen. Toch is ‘The Renaissance’ het meest consistente album dat The Alfee tot nu toe uitbracht. Haal de typische jaren tachtig-trucjes zoals de overdosis galm en de wel heel erg gladde keyboards weg en het is vandaag de dag nog steeds een uitstekend rockalbum. Het is overduidelijk meer Takamizawa’s album dan een groepsproduct, maar dat geldt voor wel meer The Alfee-platen.

Overstap

Zoals gezegd is The Alfee een uiterst veelzijdige band. Zelfs voor Japanse begrippen. Dat kun je interpreteren als wanhopig trends volgen, maar The Alfee lijkt oprecht geïnteresseerd in verschillende stijlen. Op de vroegere albums, zoals ‘Time And Tide’ (1979) en ‘Sanshuushi’ (1980), domineren de akoestische gitaren en kleine liedjes. Net als hun Amerikaanse voorbeelden ontdekte The Alfee rond 1980 de synthesizers. Samen met een groeiend aantal elektrische gitaren zorgt dat ervoor dat The Alfee op ‘Almighty’ (1981) en ‘Doubt,’ (1982) nog het meest op de softrock van de Amerikaanse westkust lijkt. Compleet met discotrack Meet The Alfee.

Naar verluidt was de overstap naar een volledig rockgeluid het gevolg van een interview. Takamizawa scheen woest te zijn dat een journalist The Alfee omschreef als “muziek voor binnen”. ‘Alfee’ (1983) is dan ook het startschot van een volledig elektrische The Alfee. De band is in die jaren duidelijk een product van zijn tijd, met het nadrukkelijke new wave-geluid van albums als ‘Alfee’s Law’ (1983), ‘Ages’ (1986) en vooral ‘U.K. Breakfast’ (1987). Uitstekende nummers als Generation Dynamite, Mr. Romance en Sweet Hard Dreamer werden klassiekers. Mary Ann was de definitieve doorbraak van The Alfee, terwijl Kobito Taicho No Pavement, Cinderella Wa Nemurenai, Sapphire No Hitomi en My Truth allemaal nummer 1-hits worden.

Middenweg

Na de hoogtijdagen van The Alfee veranderden de muzikale trends. Als een van de weinige Japanse bands slaagden ze erin om redelijk met de trends mee te bewegen zonder hun identiteit te verliezen. Op ‘DNA Communication’ (1989) keren de akoestische gitaren nadrukkelijk terug, maar nog wel in een rockcontext. De hit 19 (Nineteen) brengt beide uitersten bij elkaar en het lange titelnummer werd een klassieker. Nog interessanter is het navolgende ‘Arcadia’ (1990). De Queen-achtige bombast is gebleven, maar in combinatie met aardse rockklanken, vergelijkbaar met de soloalbums van Robert Plant uit die tijd. Shadow Of Kingdom, Count Down 1999 en Arcadia zelf behoren tot het beste werk van The Alfee.

Daarna heeft The Alfee een soort middenweg gevonden tussen alle stijlen die ze ooit gespeeld hebben. Bombastische, quasi-symfonische rock, akoestische folk, pakkende popsongs en alles ertussenin. De hits bleven komen, al voerde de band de Oricon-lijst niet meer aan. ‘Nouvelle Vague’ (1998) is een van de betere albums uit die tijd, maar liefhebbers van de sound van The Alfee kunnen zich bijna geen buil vallen aan hun albums. Eerder dit jaar verscheen hun zesentwintigste studioalbum ‘Battle Starship Alfee’, dus de band uit Tokio is nog altijd springlevend.

Projecten

En dan zijn er nog de Alfee-gerelateerde projecten. Soms bestaan die zelfs in hun geheel uit de leden van The Alfee. De Beat Boys zijn daar het duidelijkste voorbeeld van. In deze samenstelling maken Sakurai, Takamizawa en Sakazaki funk en andere dansbare muziek. The Kanlekeez lijkt iets eenmaligs en vooral op de kleding die de heren dragen gericht. Daarnaast maakt Takamizawa soloalbums die meer power metal dan rock of folk zijn, onder zijn bijnaam Takamiy. Hij heeft niet de beste stem voor het genre, hij zit soms zelfs tegen vals aan, maar hij maakt er vaak wel een grote gitaarshow van. Soms zelfs met hulp van grote Japanse gitaargoden als Luke Takamura van Seikima-II en Anchang van Sex Machineguns.

Het voordeel van het grote oeuvre van The Alfee is dat het merendeel ook in het westen online te beluisteren is. Bijna alle albums en een flink aantal singles staan gewoon op Spotify en iTunes. Verder is “Alfee” een term waarbij je op YouTube niet veel anders dan de band tegen zult komen. The Alfee speelt ieder jaar een groot concert in een groot stadion of een andere openluchtlocatie. Die shows komen vaak uit op dvd. En The Alfee klinkt live nog verrassend fris voor een stel zestigers. Verder is het een kwestie van voorkeur. Hou je van folk? Dan is het oudste werk van de band een aanrader. Voor meer rock kun je bijna elk latere album kiezen.

Dan is de enige vraag nog: hoelang zal The Alfee het nog volhouden?

Tags:
Kevin Pasman
kevymetal@hotmail.com

Kevin is altijd op zoek naar de beste muziek van over de hele wereld. Hij is altijd benieuwd naar de drijfveren van de muzikanten die erachter zitten en verdiept zich er graag in. Voor de The Sushi Times schrijft hij over de tofste Japanse bands maar wil je meer lezen? Kijk dan ook op zijn eigen site kevymetal.wordpress.com!

Geen reactie's

Geef een reactie