Jupiter blaas het dak eraf! (Concertverslag Rotterdam 2019)

Ter promotie van hun derde album ‘Zeus ~Legends Never Die~‘ kwam Jupiter naar Europa. Voor de tweede keer in hun carrière. Vorige keer, nog voor de release van hun debuutalbum ‘Classical Element’, was het een kleine tour zonder Nederlandse shows. Dit keer was Rotterdam echter de tweede stop op de tournee. De Baroeg lijkt door zijn algehele punksfeer misschien niet de juiste plek voor een visual kei-band. Dat zorgt er echter ook voor dat er naast de gebruikelijke liefhebbers van Japanse muziek ook “regulier” metalpubliek is.

En waarom ook niet? Jupiter is immers een uitstekende powermetalband en met de komst van voormalig Concerto Moon-zanger Atsushi Kuze kan de band ook buiten de geijkte visual kei-paden hoge ogen gooien. ‘Zeus ~Legends Never Die~’ was daar al overtuigend bewijs voor en nu is het aan de band om het publiek ook live te overtuigen. Daarvoor is de band op tour met drie andere bands. Eerlijk is eerlijk: dat is wat veel. Maar het management heeft wel zijn best gedaan om acts te vinden die wat aan de bill toevoegen.

Lightning

Allereerst is de beurt aan Lightning. Nee, helaas niet de band van Iron Attack!-mastermind Iron Chino. Deze Lightning is een eenmansproject van het Frans-Afrikaanse eiland Réunion. Geen vreemde keuze, want Lightning is overduidelijk beïnvloed door visual kei. Zijn muziek klinkt als een mix van het solowerk van X Japan-gitarist hide en onze eigen Robby Valentine. Simpele gitaarrocknummers met een licht industriële inslag en veel herhaalde refreinen.

Helaas was het optreden verre van ideaal. Lightning kwam gewapend met zijn gitaar in zijn eentje het podium op; de rest kwam uit een computer. Blijkbaar was er geen budget voor een band, maar wel voor een hypeman met camera. Bovendien was Lightning niet al te best bij stem. Mede daardoor was het instrumentale nummer dat hij tegen het einde van de set speelde een hoogtepunt. Niet alleen door het ontbreken van vocalen, maar vooral door de gamemuziek-achtige sfeer van de track.

Aeternitas

Beter is het Duitse Aeternitas. Toegegeven, de beeldschone zangeres Julia Marou lijkt af en toe wat onzeker over haar stem. Maar de rest van de band zet een bijzonder strakke, overtuigende pot symfonische metal neer. Marou wordt in haar vocalen bijgestaan door gitarist Alexander Hunzinger, die als zanger én als frontman de show steelt. Al is bassist Rick Corbett ook een podiumbeest. De zevenkoppige band krijgt het publiek verrassend goed mee en ook muzikaal is er niets op de muziek aan te merken. Stel je een avontuurlijkere versie van Epica voor met cleane mannenzang in plaats van grunts en je komt een heel eind in de buurt.

Nog meer respect verdient toetseniste Anja Hunzinger, die vanwege een blessure met krukken blijkt te lopen. Geen makkelijke opgave op het krappe, vreemd ingedeelde podium van de Baroeg. Aeternitas is een opvallende keuze als voorprogramma van Jupiter, omdat de band verder geen connecties met J-rock of visual kei heeft, maar daardoor des te interessanter. Absoluut de meest overtuigende van de drie openers.

Season Of Ghosts

Wanneer we het over podiumbeesten hebben, hoeven we de heren van Season Of Ghosts niets meer te leren. Vooral gitarist Zombie Sam zoekt graag het contact met de eerste rijen op. Toch zal het toegestroomde publiek meer interesse gehad hebben in zangeres Sophia Aslanides. De Venezolaanse zong bij Blood Stain Child uit Osaka toen ze op hun meest trance-georiënteerd waren en de muziek van Season Of Ghosts ligt redelijk in het verlengde van die sound. Sterk elektronisch getinte rock met hier en daar wat melodieuze deathmetalriffs dus, die behoorlijk in dienst staat van Aslanides’ net iets te lieve stemgeluid.

Season Of Ghosts is een prima liveband, maar omdat de band met een backingtrack vol elektronische ritmes meespeelt, wordt het optreden ook nergens echt spannend. Een verder probleem is dat de tempo’s van de nummers onderling niet veel verschillen. En dat is jammer, want de band heeft muzikaal duidelijk genoeg in zijn mars om er meer uit te halen. Ze sluiten af met het Blood Stain Child-nummer Stargazer, dat op de meeste bijval van het publiek kan rekenen.

Jupiter

Het ligt voor de hand om de irritatie over de wel erg summiere interviewantwoorden die we van gitarist Hizaki kregen de overhand te laten krijgen. Maar feit is dat Jupiter vanaf openingsnummer Arcadia al laat horen wat een ijzersterke band ze zijn. De vraag is vooral of Kuze de fans van Jupiter kan overtuigen, omdat hij veel meer een krachtige hardrockzanger is dan Zin, die een meer typische visual kei-stem had. Die vraag wordt snel beantwoord. Arcadia lijkt iets te laag voor hem om voluit te gaan, maar verder doet Kuze zijn voorganger vergeten. Het adembenemende Last Moment is nu een nummer voor Kuze en later in de set weet hij ook Blessing of the Future en zelfs het heftige B.L.A.S.T overtuigend te brengen.

Verder staat de set van Jupiter vooral in het teken van ‘Zeus ~Legends Never Die~’, waarvan alleen Beyond the Horizon, Tempest en albumhoogtepunt Straight into the Fire niet gespeeld worden. Live blijkt Jupiter nóg gitaargerichter te zijn dan op hun albums. Dat kan aan het geluid op de avond zelf gelegen hebben, maar het geeft de muziek van het vijftal nóg krachtiger. Vooral riffmonsters als The Spirit Within Me en Bring Me Out zijn hier onomstotelijk bewijs voor. Daisuke is de perfecte drummer voor Jupiter en ook invalbassist Shoyo (ex-Cross Vein) doet het fantastisch. Nu is het niet de eerste keer dat hij voor de band invalt, maar de boomlange bassist speelt zijn voorgangers Masashi en Rucy er zonder twijfel uit.

Na een uur en een kwartier neemt de band afscheid met het titelnummer van het nieuwe album in zijn volle, twaalf minuten durende glorie. De enthousiaste publieksreactie verdient absoluut een toegift. En die komt er ook. In de vorm van een opvallend sterke uitvoering van Symmetry Breaking en de krachtige single Theory of Evolution sluit de band definitief af.

Eerlijk is eerlijk: Jupiter maakt diepe indruk. De automatische piloot is nergens te vinden en in een kleine zaal blijkt de band nog beter tot zijn recht te komen dan op de grote podia. Met de juiste promotie zou de band een gewaardeerde naam in het Europese tourcircuit kunnen worden.

Kevin Pasman
kevymetal@hotmail.com

Kevin is altijd op zoek naar de beste muziek van over de hele wereld. Hij is altijd benieuwd naar de drijfveren van de muzikanten die erachter zitten en verdiept zich er graag in. Voor de The Sushi Times schrijft hij over de tofste Japanse bands maar wil je meer lezen? Kijk dan ook op zijn eigen site kevymetal.wordpress.com!

Geen reactie's

Geef een reactie