23 jun L’Arc-en-Ciel J-Music Guide
Met naar verluidt zo’n 40 miljoen verkochte albums is L’Arc-en-Ciel een van de best verkopende artiesten in Japan. Buiten Japan is dat niet onopgemerkt gebleven: de band tourde al een aantal keer door Europa en waren de eerste Japanse headliner in het legendarische Madison Square Garden in New York. Dat hun muziek een enorm publiek aanspreekt is niet verrassend. L’Arc-en-Ciel’s (door onder meer Luna Sea en U2 beïnvloede) rocksongs zijn poppy en melodieus, maar hebben ook muzikale diepgang, terwijl hun ballades bovengemiddeld krachtig zijn. Het mierzoete karakter van de gemiddelde J-Rockballad komt in hun oeuvre nauwelijks voor.
L’Arc-en-Ciel ontstond begin jaren negentig en was aanvankelijk zeer sterk beïnvloed door de eerste en tweede generatie visual kei-bands. In het begin van hun carrière was dat aan het uiterlijk van het kwartet ook wel te zien, maar tegenwoordig schijnt de band boos te worden als iemand ze als visual kei categoriseert.
Ergens is dat ook wel logisch, want hoewel de band nog steeds overduidelijk veel aandacht besteedt aan hun visuele presentatie, hebben ze niet heel veel meer weg van de vele klonen van X Japan, Kuroyume en oude Luna Sea waarmee dat circuit overbevolkt is.
Dat is ook in muzikaal opzicht zo. Hoewel de invloeden uit de post-punk en de new wave die hun oude werk kenmerken niet zeldzaam zijn in de visual kei, heeft L’Arc-en-Ciel door de jaren heen een behoorlijk eigen sound weten te vormen waarin elementen uit Britse en Amerikaanse alternatieve rock, J-Rock en new wave samensmelten tot een vloeiend geheel.
Het gitaargeluid en de melodieën van ken zijn zo nu en dan overduidelijk beïnvloed door The Edge van U2 en hyde’s stemgeluid varieert van heel zwoel tot uitbundig. In zekere zin is hij een typische J-Rockzanger, maar wel een met een volstrekt eigen karakter.
De must-have: Dune (1993)
Goed, qua spel, zang en strakheid zou de band later veel beter worden, maar hun debuutalbum ‘Dune’ is nog altijd de beste collectie songs die de band ooit maakte. Binnen het oeuvre van de band heeft ‘Dune’ een vrij unieke sfeer, die sterke herinneringen oproept aan de Britse post-punkscene van begin tot midden jaren tachtig, maar door de melodieuzere en dromeriger benadering toch heel anders klinkt. Waar latere albums van de band qua stijl nog wel eens van de hak op de tak springen, is ‘Dune’ een album waarbij je lekker onderuit kunt hangen en de sfeer je kunt laten meevoeren.
Mijn persoonlijke lievelingsnummer van de band is het titelnummer, dat een soort sensuele, doch melancholieke sfeer uitademt en in een prachtig refrein uitmondt. Die melancholie is ook duidelijk aanwezig in het beeldschone openingsnummer Shutting From The Sky. De rocknummers zijn niet heel stevig, maar As If In A Dream, Floods Of Tears, Be Destined, Taste Of Love en vooral Voice zijn uitstekende nummers die de gemiddelde J-Rocker zeker zullen bekoren. Het vreemde, jazzy Entichers heeft misschien wat tijd nodig, maar dat is zo’n nummer dat uit kan groeien tot een van je favorieten, zolang je openstaat voor dit soort experimenten.
Instapalbums
Verder is de discografie van L’Arc-en-Ciel redelijk consistent. Hun tweede album ‘Tierra’ (1994) wordt door veel fans gezien als een piek in hun vroege werk en de daaropvolgende albums zijn allemaal heel aardig, al lijkt de sleet er een beetje in te komen. De platen bevatten echte topnummers als Fate, Caress Of Venus en Niji – de Japanse vertaling van hun bandnaam – maar soms mist de samenhang of staan er simpelweg te veel opvullertjes op de albums om echt te overtuigen.
Wellicht was het daarom ondanks de vervelende omstandigheden – drummer sakura werd gearresteerd vanwege marihuanabezit, waardoor veel winkels L’Arc-en-Ciel’s albums uit de verkoop halen – toch wel een goede zaak dat de band gedwongen werd om even een korte pauze te nemen. Met nieuwkomer yukihiro op drums bracht het kwartet op 1 juli 1999 namelijk twee albums tegelijkertijd uit: ‘Ark’ en ‘Ray’. Van beide albums werden meer dan twee miljoen exemplaren verkocht, waarmee het nog altijd de bestverkopende albums uit de historie van de band zijn. Bovendien was op de albums een band te horen die er weer helemaal zin in had en klaar was om zijn grenzen te verleggen.
Dat betekent ook dat er wat rare experimenten op de albums staan. Vooral yukihiro’s elektronisch getinte composities zullen niet bij iedereen in de smaak vallen, maar het barst ook van de goede songs op deze platen. Forbidden Lover is misschien wel de beste ballad in het oeuvre van L’Arc-en-Ciel, Honey, Heaven’s Drive, It’s The End, Snow Drop, Driver’s High en Kasou zijn allemaal lekker pakkende, poppy rocknummers en op en Shinsoku ~Lose Control~ komt de band vooral door het gitaarwerk van ken zelfs opvallend bluesy uit de hoek. De slepende gitaarriff en hyde’s gepassioneerde zang maken Shi No Hai een van de verborgen juweeltjes in de historie van L’Arc-en-Ciel.
Door het eclectische, experimentele karakter zijn ‘Ark’ en ‘Ray’ misschien niet de makkelijkste platen van de band, maar het zijn wel ideale instapalbums voor iedereen die kennis wil maken met alle gezichten van de band. Temeer omdat ze ondanks de veelheid aan invloeden toch wel heel prettig weg luisteren.
Eenvoudig
Omdat ‘Smile’ (2004), ‘Awake’ (2005), ‘Kiss’ (2007) en ‘Butterfly’ (2012) ook buiten Japan zijn uitgebracht, is het relatief eenvoudig om deze albums voor een leuk bedrag in je bezit te krijgen. Voor de minder doorgewinterde J-Rockliefhebber zijn dat misschien ook wel aardige albums, omdat ze qua sound de meest “westerse” poprockinslag hebben. ‘Butterfly’ voelt iets meer als een collectie singles dan een doorlopend album, maar met het vrij stevige Drink It Down, het verleidelijke X X X en de te gekke opener Chase bevat het album wel drie van de beste singles die de band ooit uitbracht.
Verder is de dvd ‘Live In Paris’ (2009) door het label Gan-Shin uitgebracht in Europa. Deze dvd bevat een hele goede concertregistratie met een interessante setkeuze die zich vooral richt op de middenperiode van de band, maar houd hierbij wel in het achterhoofd dat het niet een van hyde’s beste optredens is. Wellicht komt het door het roken, maar live wil hij nog wel eens iets schreeuweriger uit de verf komen dan op de albums. De Japanse ‘20th L’Anniversary’ dvd’s zijn bijvoorbeeld qua uitvoering sterker. En ze bieden een heel compleet beeld van het werk van de band, omdat de eerste set alleen bestaat uit nummers uit de periode dat sakura nog bij de band drumde, terwijl de tweede set zich volledig richt op de periode daarna.
Solo-knallers
Alle bandleden van L’Arc-en-Ciel houden er soloprojecten of andere bands op na. Vooral de projecten van hyde zijn mijns inziens zeer de moeite waard. Zijn andere band Vamps heeft al een aantal keer in Europa opgetreden en hoewel hun eerste paar albums iets te simpele drie-akkoordenrock zijn, is ‘Bloodsuckers’ (2014) een fantastisch album, waarop J-Rock, gothic en industriële metal op een bijzonder effectieve manier bij elkaar komen. In Europa is dit album overigens vrij snel, eenvoudig en goedkoop te krijgen.
Ook hyde’s derde soloalbum ‘Faith’ (2006) is waanzinnig. Waar veel J-Rockalbums klinken als een verzameling singles, heeft ‘Faith’ mede door het overkoepelende thema van religie en – in bredere zin – toewijding een hele prettige flow. Je kunt het album overigens zien als een voorloper van Vamps: op veel nummers werkt hyde samen met Vamps-gitarist K.A.Z en hoewel de algehele tendens iets melodieuzer, complexer is en serieuzer is, voel je dat de Vamps-sound hier al een beetje aan het vormen is.
Nu nog vinden!
Zoals met vele soorten Japanse muziek is het niet altijd makkelijk om eraan te komen binnen Nederland. Gelukkig is L’Arc-en-Ciel een uitzondering en heeft o.a. bol.com een uitgebreid aanbod aan hun CD’s waaronder de aanraders die we hierboven noemen! Maar ook op Amazon en met name CDJapan kun je erg veel vinden al heb je dan wel wat meer verzendkosten (en eventueel importkosten).
Geen reactie's