02 sep Loudness – Sunburst ~ Gamashura (CD review)

‘Sunburst ~ Gamashura’ is misschien wel het beste Loudness-album van deze eeuw. Gitarist Akira Takasaki en zijn mannen klinken hongeriger en meer geïnspireerd dan ze in lange tijd gedaan hebben. Maar de twee cd’s van dit dubbelalbum zijn bij elkaar slechts nét iets meer dan 85 minuten lang. ‘Sunburst ~ Gamashura’ is een goed dubbelalbum, maar ik ben van mening dat er een nóg beter album van ongeveer een uur van te maken was.

Blokken

Het begin van de eerste cd is duidelijk bedoeld om de luisteraar een vertrouwd gevoel te geven. Deze nummers lijken het meest op de sound waar Loudness midden jaren tachtig mee doorbrak. Creatieve gitaarriffs, meebrulrefreinen en Minoru Niihara’s typerende stemgeluid domineren nummers als OEOEO (ja, echt) en het wat zwaardere Kaso Genjitsu. Ook Hunger for More van de tweede cd had zo op hun internationale doorbraakalbum ‘Thunder in the East’ (1985) kunnen staan.

De vier nummers waar de tweede schijf mee begint zijn een duidelijke knipoog naar de hardrock uit de jaren zeventig waar de band sterk door beïnvloed is. Het zijn niet de best geschreven nummers van het album, maar de gretigheid van het samenspel is aanstekelijk. Emerald no Umi is veruit de sterkste van dat blok. Vooral vanwege zijn te gekke hoofdriff.

Meesterwerkjes

‘Suburst ~ Gamashura’ wordt pas écht interessant op de tweede helft van elke cd. Daarop vind je de nummers die een wat progressiever weg inslaan. Vooral het duistere The Nakigara is een meesterwerk. Het is de enige compositorische bijdrage van drummer Masayuki Suzuki, die gelukkig van zijn hersenbloeding hersteld is. Het nummer heeft een onheilspellende sfeer en de galopperende riffs van Takasaki overdonderen.

Stand Or Fall, een compositie van bassist Masayoshi Yamashita, is een ander hoogtepunt. De riffs en de opbouw doen sterk aan Black Wall denken, een ander meesterwerkje van Yamashita. The Sanzu River had ook in dat lijstje gekund, maar dat nummer heeft een probleem. Takasaki zingt erop. Voor het rustige stuk heeft hij een prima kalme stem, maar op het stevigere gedeelte klinkt hij helaas als Udo Dirkschneider met hooikoorts. Jammer, want de muziek is fantastisch.

Japanse markt

Vooral de tweede schijf van ‘Sunburst ~ Gamashura’ heeft een aantal nummers die er niet per se op hadden gehoeven. Al moet ik wel zeggen dat All Will Be Fine With You voor Loudness-begrippen een opvallend goede ballad is. Het Hammondorgel van oerrocker George Murasaki is een mooie toevoeging. Ook afsluiter Wonderland doet ballad-achtig aan, maar is wel zwaarder en donkerder. De bijna doom metal-achtige sound is te vergelijken met Rain van ‘Rise to Glory‘.

In tegenstelling tot andere recente Loudness-albums is ‘Sunburst ~ Gamashura’ wat lastig te krijgen in Europa. Het album lijkt ook echt op de Japanse markt gericht. Takasaki schreef een aantal wel erg nationalistische teksten – mocht dat nog niet duidelijk zijn uit titels als Nihon no Kokoro en Yamato Damashii. Het is ook het eerste Loudness-album in tijden dat überhaupt Japanse teksten heeft. Er stonden nog nooit zo veel Japanse titels op een Loudness-album.

Toch is het de moeite waard om ‘Sunburst ~ Gamashura’ op te zoeken. Ondanks Niihara’s versleten stembanden klinkt te zanger beter dan hij in jaren gedaan heeft. En ook Takasaki’s composities stijgen uit boven alles wat Loudness deze eeuw uitbracht. Het had alleen écht geen dubbelalbum hoeven zijn.