Lovebites: Awakening From Abyss (CD Review)

Wauw… Naar aanleiding van ‘The Lovebites EP’ en de video van Shadowmaker waren mijn verwachtingen voor het debuutalbum van Lovebites hooggespannen, maar ‘Awakening From Abyss’ is in ieder opzicht nog beter dan ik dacht dat hij zou worden. De muziek op dit album is genoeg om alle termen die normaal met een volledig vrouwelijke J-metalband geassocieerd worden direct het raam uit te gooien. Geen “voormalige leden van Destrose”, geen “schattige meiden die harde muziek maken”, gewoon een uitstekende heavymetalplaat die door iedereen gehoord moet worden.

Weinig schattigs aan

Er is namelijk niets schattig aan Lovebites. Het vijftal doet niet aan gladde, overdreven gepolijste producties, piepende stemmetjes en refreinen die meer in de hitlijsten dan op een metalconcert te zoeken hebben.

De band overtuigt met composities die qua stijl ergens in het grijze gebied tussen traditionele heavy metal en moderne power metal in liggen en ze spelen die met een enthousiasme en een energie die aan alle kanten van de plaat af spat. De gitaarriffs klinken rauw en krachtig, de hartstochtelijke solo’s en prachtige harmonieën vliegen je om de oren, het stampende drumwerk stuwt de muziek recht op je oren en zangeres Asami is een gouden vondst.

Stevig

Op sommige momenten komt Lovebites op hun debuutalbum zelfs opvallend agressief uit de hoek. Na een kort intro schieten de dames uit de startblokken met het stuwende The Hammer Of Wrath en de jaren tachtig-achtige stamper Warning Shot en blijkt de band over nog veel meer venijn te beschikken dan ze eerder dit jaar op ‘The Lovebites EP’ lieten horen. Vooral The Hammer Of Wrath is een pareltje: na een dreigende, ietwat Midden-Oosters aandoende melodie in het intro beukt Lovebites zich door een aantal woeste riffs heen zonder daarbij de prettig in het gehoor liggende melodieën uit het oog te verliezen. Een lastige combinatie, maar het lijkt de dames totaal geen moeite te kosten.

Hoewel alle vier de nummers van de EP in een opnieuw opgenomen versie aanwezig zijn, zijn het vooral de nieuwe nummers die dit album geweldig in plaats van heel erg goed maken. Shadowmaker is een terechte keuze voor een videoclip, omdat het refrein meteen blijft hangen. Het is echter niet een van die slappe poprefreinen; het wordt gedragen door krachtige riffs, waarop door de gitaren en Asami’s stem een melodielijn met een stevige dosis drama wordt gebouwd. Het nummer heeft alles in zich om een moderne powermetalklassieker te worden. Ook Burden Of Time is een fantastische metalsong, al zijn de riffs in dat nummer wat traditioneler van aard. De achtergrondzang in het refrein is overigens te gek.

Meeslepend

Liar is een ander opvallende “nieuwkomer”. Het is een herinterpretatie van Just A Liar van de electro-metalcoreband A Drop Of Joker, waar leadgitariste Mi-Ya ooit deel van uitmaakte. Ook deze uitvoering begint als treurige pianoballade, maar binnen een minuut verandert het nummer al in een dynamische powermetaltrack met grootse, meeslepende melodieën. De gitaarsolo is weergaloos en drumster Haruna laat in dit nummer horen even goed met simpele ritmes als met ingewikkelde breaks om te kunnen gaan. En Asami is de slagroom op de taart, maar daarover later meer.

Het ontbreken van een echte ballad is ook iets waarin Lovebites zich van de vele andere meidenmetalbands onderscheidt. Het uitgesponnen Edge Of The World komt in de buurt, maar ook dit nummer ontpopt zich halverwege tot een epische metaltrack met veel gitaarheroïek van Mi-Ya en Midori. Zelfs het rustige gedeelte is niet mierzoet; er zijn weliswaar strijkers en een piano om de cleane gitaartokkel aan te sterken, maar het nummer heeft zelfs in zijn eerste helft een power waar veel metalbands – mannelijk of vrouwelijk – een puntje aan kunnen zuigen.

Hongerig

Alle lof voor de nieuwe nummers betekent overigens niet dat de nummers van ‘The Lovebites EP’ niet de moeite waard zijn. Integendeel. Ten eerste is het een goede zaak dat de nummers overduidelijk opnieuw zijn opgenomen en niet nét iets anders gemasterd om het een “albumversie” te kunnen noemen, zoals bij Japanse bands vrij vaak voorkomt. In de meeste nummers zijn wat subtiele toetsenpartijen toegevoegd en het gitaarduel tussen Mi-Ya en Midori in Scream For Me is dit keer wat langer. En waarom ook niet? Als je twee van zulke hongerige, geïnspireerde gitaristen hebt, wil je ze natuurlijk wel laten horen.

Verder waren de vier al eerder verschenen nummers natuurlijk van zichzelf al fantastische nummers. Don’t Bite The Dust leunt op geweldige gitaarharmonieën en een belachelijk goede zangpartij, terwijl The Apocalypse wat duisterder en agressiever is. Goed, de halve galop die sinds X Japan een gebruikelijk kenmerk van Japanse rock en metal is zit er prominent in, maar die wordt omringd en aangevuld met zóveel muzikaal interessant geweld dat het geen enkel bezwaar is. Bravehearted is samen met Edge Of The World de meest progressieve track op ‘Awakening From Abyss’ en dat is waarschijnlijk de reden dat ze de plaat afsluiten.

Basis

Asami is de factor die Lovebites een geweldige band maakt in plaats van een hele goede. Ze heeft een wat lager bereik dan de meeste Japanse zangeressen – al bewijst ze met een paar strategisch geplaatste hoge noten ook daarmee uit de voeten te kunnen – waarmee de “bovenlaag” van de muziek voor mij wat aangenamer is dan bij de meeste Japanse bands met een zangeres. Net als Eye van Mary’s Blood – toevallig ook een spin-off van Destrose. Deze twee dames hebben wel een totaal andere aanpak. Eye zorgt in Mary’s Blood voor het rauwe randje, terwijl die in Lovebites al door de gitaren verzorgd wordt. Hierdoor kan Asami zich met haar krachtige, gepassioneerde stem volledig toeleggen op het versterken van de emoties in de muziek. En mijn god, wat doet ze dat geweldig.

Ook de rest van de band excelleert. Midori en Mi-Ya zijn zeer prominent aanwezig – metal zit hem immers in de gitaren – maar dringen zich niet op aan de luisteraar. Beide dames vinden het niet erg om een stap terug te doen als Asami bijvoorbeeld de ruimte nodig heeft. Zoals gezegd overtuigt Haruna op eenvoudige ritmes even sterk als in drukke partijen en fills. Bassiste Miho staat wat meer op de achtergrond, al valt tijdens de stukken waar alleen bas en drums te horen zijn wel op dat ze een heerlijk agressieve aanslag heeft. Dit is ongetwijfeld een deel van de reden waarom de basis van Lovebites zo stevig is.

Ambitie

Het gebeurt niet vaak meer dat ik van een nieuw metalalbum zo enthousiast word als van Lovebites’ debuut. Sterker nog, het is me dit jaar eigenlijk alleen met het nieuwe album van Firewind overkomen. Er is gewoon iets aan ‘Awakening From Abyss’ dat me meer doet dan de meeste andere hedendaagse metalreleases.

In plaats van een steriele productie klinkt het album rauw en toch heel verzorgd en de uitvoeringen van de nummers wijst erop dat niemand de dames gevraagd heeft om zich in te houden. En dat is precies wat de bands waar de dames door beïnvloed zijn (invloeden van Helloween, Motörhead en Metallica zijn duidelijk hoorbaar) ook zo goed maakte.

En we gaan hier zeer waarschijnlijk meer van Lovebites horen. Ze hebben al hun ambitie uitgesproken om in de VS en op Wacken Open Air te spelen en ‘Awakening From Abyss’ komt door een Europese deal met JPU Records en een Amerikaans contract met Sliptrick Records overal ter wereld tegelijk uit. Als ze dit niveau vast kunnen houden zijn ze hier in ieder geval meer dan welkom.

Lovebites – Awakening From Abyss is nu verkrijgbaar bij o.a. CDJapan en Amazon.

Kevin Pasman
kevymetal@hotmail.com

Kevin is altijd op zoek naar de beste muziek van over de hele wereld. Hij is altijd benieuwd naar de drijfveren van de muzikanten die erachter zitten en verdiept zich er graag in. Voor de The Sushi Times schrijft hij over de tofste Japanse bands maar wil je meer lezen? Kijk dan ook op zijn eigen site kevymetal.wordpress.com!

Geen reactie's

Geef een reactie