07 aug Luna Sea J-Music Guide
In tegenstelling tot veel andere succesvolle visual kei-bands is Luna Sea ook na het afscheid van de extravagante kostuums en haardracht razend populair gebleven. Vrijwel iedere J-Rockband na begin jaren negentig begonnen werd beïnvloed door Luna Sea en hoewel hun populariteit niet meer zo enorm is als midden jaren negentig, toen de band zes Japanse nummer 1-hits scoorde, behoren ze nog steeds tot de meest gerespecteerde muzikanten van het land. En dat is ook niet zo vreemd, want Luna Sea is gewoon heel erg goed. In sommige opzichten misschien wel de ultieme Japanse rockband.
Het geheim van Luna Sea is dat ieder bandlid zijn eigen invloeden meeneemt. Die invloeden blijken wonderbaarlijk goed met elkaar te mengen. Gitarist Sugizo heeft een leadgitaargeluid dat door de vele effecten – vooral veel harmonizers en delays – een bijna psychedelische feel krijgt, terwijl Inoran’s slagpartijen vaak wat meer basic zijn en op tegendraadse ritmes kicken.
Bassist J brengt een fascinatie voor Amerikaanse alternatieve rock in en Shinya drumt zowel krachtig als relaxed. Het warme stemgeluid van Ryuichi is vaak geïmiteerd, maar nooit geëvenaard. Op de vroege platen wisselde hij zijn diepe, emotionele stemgeluid dat beïnvloed was door oude gothic rock nog af met rauwere stukken, maar door de jaren heen is hij steeds meer op melodieën gaan leunen.
Wat de band ook zeker geholpen heeft is dat X Japan-gitarist hide groot fan was van de band. Het titelloze debuutalbum van Luna Sea was een van de eerste albums die door het label Extasy van X Japan’s bandleider Yoshiki werd uitgebracht. Sugizo neemt tegenwoordig zelfs de plaats van hide in bij de band. Maar het feit blijft dat Luna Sea een krachtig, melodieus rockgeluid heeft dat zowel liefhebbers van stevige J-Rock als fans van wat rustiger werk zal aanspreken.
De must-have: Mother (1994)
Luna Sea is een van de weinige Japanse bands met zo’n consistent oeuvre dat praktisch ieder album de moeite waard is. Maar hoewel ‘Image’ (1992) mijn persoonlijke favoriet is, is ‘Mother’ een album waarop alle facetten van de J-Rock zo goed vertegenwoordigd zijn, dat dit de ultieme kennismaking met Luna Sea en misschien wel het hele genre is. Het emotionele, doch stevige Rosier is een van de allerbeste nummers die de band ooit opnam, True Blue is een prachtige melodieuze rocksong en hun eerste nummer 1-hit, het titelnummer is een van de betere ballades van de band en In Future laat horen dat ze het stevig rocken nog niet verleerd zijn.
Verder is ‘Mother’ het eerste album waarop Luna Sea erin slaagt om het experiment met hun vertrouwde sound te mengen. Hun eigen geluid was al behoorlijk eclectisch, maar een nummer als het lange Genesis Of Mind ~Yume No Kanata E~ is zelfs voor Luna Sea-begrippen ambitieus. En zeer geslaagd. Het midtempo Face To Face ademt een soort industriële sfeer uit zonder ooit echt hard te worden en het subtiele Loveless is een gewaagde opener; tot dan toe trapte de band hun platen steevast af met een uptempo rocknummer, maar Loveless is ingetogen en broeierig. Het werd een klassieker.
Klassiekers
Zoals gezegd is mijn persoonlijke favoriet ‘Image’. Het intense, new wave-achtige titelnummer is mijns inziens het beste nummer dat de band ooit opnam en openingsnummer Déjàvu is hét definitieve Luna Sea-nummer en als zodoende niet meer uit de set weg te denken. Search For Reason en Moon zijn de eerste voorzichtige stappen tot progressieve rocknummers, Symptom is opvallend agressief en Mechanical Dance is een heerlijk J-Rocknummer.
Mocht deze stijl goed bevallen, dan is ‘Luna Sea’ ook een aanrader. Let alleen wel op: dit album is twee keer verschenen. De eerste keer was in 1991, maar toen de band na een lange pauze de draad weer oppakte, was het eerste wat ze in 2011 uitbrachten een volledige heropname van het titelloze debuut. De 2011-versie is geluidstechnisch beter dan het origineel, dat erg fel in het hoog is, maar sommige liefhebbers zullen de voorkeur hebben voor het rauwere karakter van de oorspronkelijke versie.
De consensus onder Luna Sea-fans is dat hun eerste vier albums – waar buiten de voorgenoemde albums ook ‘Eden’ (1993) toe behoort – de klassieke albums van de band zijn. Persoonlijk vind ik ‘Style’ (1996) een beter album dan ‘Eden’. Niet alleen omdat ‘Eden’ vrij glad geproduceerd is, maar ook omdat ‘Style’ in de vorm van End Of Sorrow, Desire en Ra-Se-N een aantal rechtgeaarde Luna Sea-klassiekers bevat. Bovendien zijn Hurt en de prachtige, minimalistische afsluiter Selves twee verborgen juweeltjes die wel wat meer aandacht verdiend hadden.
Voorzichtige keuzes
Als de band al een periode heeft die je met behoedzaamheid moet benaderen, is het de periode rond de eeuwwisseling. De band stopte er in 2000 mee en op het dat jaar verschenen ‘Lunacy’ is te horen dat de bandleden met hun hoofd bij andere projecten waren. Er staan wel degelijk goede nummers op – A Vision, Kiss en Be Aware zijn uitstekend en de singles Gravity en Tonight worden nog altijd regelmatig live gespeeld – maar het album mist samenhang en lijkt alvast een voorproefje te willen bieden van de soloprojecten van de bandleden.
Ook bij het daarvoor verschenen ‘Shine’ (1998) is voorzichtigheid geboden. Dat klinkt misschien wat vreemd, want het album was mede door zijn singles – het titelnummer, I For You en het fantastische Storm – een gigantisch succes. Storm werd met ruim 700.000 verkochte exemplaren zelfs de meest succesvolle single uit de geschiedenis van de band. Maar toch lijkt de band op het album te leiden onder druk van mensen die de band te glad willen strijken. Gek genoeg zijn het vooral de ballads die daaronder lijden.
Daar staat tegenover dat de band na hun reünie in 2010 alleen maar uitstekende muziek heeft uitgebracht. Dat geldt zeker voor een aantal dvd’s uit die periode: eind december 2010 nam de band de dvd’s ‘20th Anniversary World Tour Reboot -To The New Moon-‘ en ‘Lunacy Kurofuku Gentei Gig ~The Holy Night~’ uit. Beide dvd’s behoren tot de beste in mijn collectie. Vooral de laatstgenoemde, waarop de band onder hun oorspronkelijke naam Lunacy vrijwel alleen maar materiaal van de eerste twee albums speelt, wordt hier zeer regelmatig gedraaid.
Maar ook het nieuwe werk uit die periode is fantastisch. De 23 minuten durende single The One -Crash To Create- is een klein meesterwerkje dat veel korter voelt en ‘A Will’ (2013) is een album zoals iedere fan zou willen dat Luna Sea ze maakt. The End Of The Dream, Thoughts, Ran en Rouge klinken allemaal alsof de band nooit weg is geweest en passen – zo bewijzen recente livebeelden – zeer goed tussen de rest van het materiaal van de band.
B-kantjes
Tot slot nog even dit: de b-kantjes van de singles van Luna Sea zijn bij vlagen net zo goed als de nummers waarvoor mensen de singles kochten. Zo is Rosier samen met het meesterlijke, sfeervolle Rain de droomsingle voor iedere J-Rockliefhebber. Ook Slave, Into The Sun en Kono Sekai No Hate De zijn fantastische nummers die niet onderdoen voor Luna Sea’s albumtracks. Het lijkt er dus op dat bij Luna Sea deze nummers niet vanwege hun kwaliteit de albums niet gehaald hebben, maar gewoon omdat ze niet bij de sfeer van de albums pasten. Het is daarom zeker ook aan te raden om de verzamelaars ‘Singles’ en ‘Another Side Of Singles II’ op de kop te tikken, want dan heb je ze meteen allemaal in huis.
Nu nog vinden!
Zoals met vele soorten Japanse muziek is het niet altijd makkelijk om eraan te komen binnen Nederland, hier vind je echter enkele goede startpunten. Maar op Amazon en met name CDJapan kun je erg veel vinden, al heb je dan wel wat meer verzendkosten (en eventueel importkosten).
Geen reactie's