06 okt De Puinhopen van Sari (Manga Review)

Niet alleen in Japan hebben ze geweldige (manga)strips, maar ook in ons kleine kikkerlandje zijn er een boel striptekenaars die leuke stripboeken aan de man brengen. Eén van die striptekenaars is Johan Neefjes, die de manga ‘De Puinhopen van Sari’ dit jaar heeft uitgebracht.

Redelijk uniek is dat De Puinhopen van Sari zich afspeelt in Japan! Neefjes bundelde al eerder horrorstrips die zich in Japan afspeelden zoals in Yúrei, Dwaallichten maar De Puinhopen van Sari lijkt een wat minder duister thema aan te halen.

Monsterlijke gevechten

Het verhaal volgt Sari, een tienermeisje die samen met haar vader in een redelijk rustig stadje woont, ergens aan de Japanse kust. Rustig althans, totdat levensgrote monsters genaamd Kaiju aan land komen om met elkaar te vechten. Hoewel niemand in dit stadje eigenlijk raar opkijkt van dit groteske fenomeen, maakt Sari’s vader zich regelmatig zorgen om zijn dochters veiligheid.

Als brandweerman moet hij namelijk regelmatig de achtergelaten ravage van zo’n gevecht op ruimen en ziet hij wat ze kunnen aanrichten. Hij lijkt echter de enige zijn die extreem bezorgd is, en dat vindt Sari af en toe knap vervelend!

Stalkers?

Alsof Sari nog niet genoeg te verduren heeft met haar overbezorgde vader wordt ze van de ene op de andere dag plots achtervolgd door een tweetal meisjes. Zij zingen constant rare liedjes over haar en gaan genadeloos door. Naarmate de dagen verstrijken, beginnen die meisjes steeds vaker op te duiken, waar Sari ook komt. Ook de kaiju worden steeds onrustiger en laten zich steeds vaker zien. Maar wie zijn die meisjes en waar worden de kaiju zo onrustig van? En wat is Sari’s rol in dit hele gebeuren?

Langzame opbouw

Het verhaal van het eerste deel eindigt ook met deze vraag. Inmiddels is duidelijk dat Sari een heldenrol zal gaan spelen, maar wat of hoe is nog maar afwachten. Je merkt dan ook vooral dat dit een echt eerste deel is, waarbij het verhaal langzaam neer wordt gezet ter voorbereiding van de nog te komen delen.

De opzet van het verhaal an sich is goed gedaan. De dialogen zijn fijn om te lezen en er zit aardig wat humor in. Maar toch sukkelt het geheel voor mijn smaak iets te lang door. Het voelt voor mij teveel als een standaard ‘slice of life’, waarin het dagelijkse leven van Sari in beeld komt. Maar het échte avontuur laat nog op zich wachten.

En doordat dit eerste deel wordt afgekapt net op het moment dat we ergens naar toe lijken te gaan voelde ik me toch wat onvoldaan na het lezen, en niet op de manier van een spannende cliffhanger.

Unieke artstyle

Dat gezegd hebbende heeft de manga me wel weten te grijpen en dat komt vooral door de stijl die er gekozen is. Deze leest ten eerste niet weg als een traditionele, Japanse manga. Het heeft meer wat weg van een algehele comic stijl die wat verder weg staat van traditionele manga, maar in de meest positieve zin! Het is meer een cartoony stijl die heel fraai het verhaal in beeld brengt. Daarbij worden de grijstinten goed verwerkt.

Er is duidelijk heel veel tijd en aandacht besteed aan de illustraties en elke pagina is een kunstwerkje an sich. Je ziet gewoon dat er goed nagedacht is over de ontwerpen van niet alleen de monsters maar ook de personages, decors, en landschappen. Vanwege de tekenstijl komen de emoties van de personages ook erg goed uit de verf, en ook de kaiju zijn elk uniek en goed gedetailleerd. Alles klopt met hoe het eruit hoort te zien.

Vooralsnog is het tekenwerk het hoogtepunt van De Puinhopen van Sari, maar gezien er nog twee delen moeten gaan verschijnen heb ik hele goede moed dat ons nog een enorm avontuur te wachten staat. Ik zit dan ook al helemaal klaar om verder te lezen!