28 jan De meest opvallende Japanse rock en metal releases van 2017
Het afgelopen jaar heeft weer een stortvloed aan nieuwe muziek en albums gelanceerd. Ten goede, en ten slechte! Wij hebben de vijf meest opvallende Japanse rock en metal releases van 2017 voor je op een rijtje gezet.
De grote teleurstelling: Luna Sea – Luv
Naar een nieuw album van Luna Sea kijk ik altijd uit. Hun J-rock is altijd poppy, maar nooit te slap en voor de hand liggend. Althans, dat dacht ik. Na de overtuigende klasse van hun comebackalbum ‘A Will’ (2013) en de sterke single Limit waren mijn verwachtingen voor ‘Luv’ hooggespannen, maar helaas heeft Luna Sea een zeldzame misser gemaakt.
Het is niet zo dat er helemaal geen goede nummers op staan, want Brand New Days is de typische hoopvolle rocker die we van Luna Sea gewend zijn en Piece of a Broken Heart is een mooi, sfeervol nummer.
De band speelt het alleen heel erg op safe, waardoor zelfs aardige nummers als The Luv en de funky afsluiter Black And Blue nét niet van de grond komen. Het klinkt weliswaar meer als één geheel dan hun oorspronkelijke afscheidsalbum ‘Lunacy’ (2000), maar daar werden tenminste nog risico’s genomen.
Dat zou ook het enige zijn wat ik in het voordeel van het rare elektronische nummer Ride the Beat, Ride The Dream zou kunnen zeggen: het is tenminste wat anders. Als je van hun ietwat gezapige, maar alsnog wel aardige hitalbum ‘Shine’ genoot, is ‘Luv’ misschien de moeite waard. Want dat is ‘Luv’: wel aardig. Voor een geweldige band als Luna Sea is dat te weinig.
De comeback: Merry – M-Ology
Drie jaar zonder album is erg veel in de Japanse muziekindustrie. Zeker bij een band die als visual kei gezien wordt. Toch heeft de pauze – waarvan ik vermoed dat hij door de ongelukkige nekblessure van bassist Tetsu komt – de band veel goeds gedaan.
Niet dat Merry een paar matige platen moest opvolgen; ‘Nonsense Market’ (2014) was een hele fijne plaat. Maar dat heerlijke retrorockgeluid van Merry, dat was in de periode na carrièrehoogtepunt ‘Peep Show’ (2006) eigenlijk een beetje zoek. Op ‘M-Ology’ hebben ze het weer gevonden. En hoe!
Wie de veelzijdige rock van Japanse bands net iets te zwaar vindt, zou Merry eens een kans moeten geven. Natuurlijk, drummer Nero slaat hard, maar zijn ritmes zijn eerder speels en swingend dan agressief en hoe de gitaarlijnen van Yuu en Kenichi daaromheen dansen creëert een apart gevoel dat ik geen andere band ze heb horen nadoen.
Nummers als Inugata Shinsei Masochist en Kasa to Ame toverden bij mij in ieder geval eerder een grote glimlach op mijn gezicht. Merry is een van de weinige bands waarbij rare circusmelodieën en spierballengitaarriffs hand in hand gaan. Gelukkig hebben ze nu zelf ook door dat dat hun grootste kracht is.
Het debuut: Lovebites – Awakening From Abyss
Eigenlijk debuteerde Lovebites dit jaar twee keer: met ‘The Lovebites EP’ en hun volledige album ‘Awakening From Abyss’. Beide releases zijn zeer overtuigend. Ik geef toe: aanvankelijk dacht ik dat ik het inmiddels wel kende, Japanse meiden met gitaren die in net iets te mooie jurken het podium op gestuurd worden, maar wát een kracht heeft de muziek van Lovebites zeg!
Pure heavy metal, zonder dat daar iets liefs of zelfs pop-achtigs bij komt kijken, zoals bij veel Japanse meidenmetalbands het geval is. Dat betekent niet dat Lovebites ontoegankelijk is: de refreinen blijven zeker hangen. Het gitaarwerk en de ritmesectie hebben alleen een enorme dosis power.
Toch is zangeres Asami de overtuigende factor in het geheel. Er zijn in Japans veel bands met sterke muziek die door een veel te slappe zanger of zangeres onderuit gehaald worden. Asami heeft een indrukwekkend bereik – er zitten wat overweldigende hoge uithalen in – maar richt zich vooral op haar borststem, die wat lager is dan bij dit soort powermetalbands de norm is en daardoor zéér krachtig en karakteristiek klinkt.
Toch verdient ook de rest van de band lof, want zonder ijzersterke nummers als The Hammer of Wrath en Shadowmaker had Asami nooit zo kunnen excelleren. ‘Awakening From Abyss’ is ook in Europa te koop en ik hoop dan ook dat de dames een mooie internationale toekomst tegemoet gaan.
De vreemde eend: Creature Creature – Death is a Flower
Creature Creature is oorspronkelijk het soloproject van Morrie, de zanger van de legendarische band Dead End. Inmiddels is de rest van de band – La’cryma Christie-gitarist Hiro, Kuroyme-bassist Hitoki, Guy’s Family-gitarist Shinobu en Plastic Tree-drummer Hiroshi Sasabushi – zo betrokken bij het creatieve proces dat we echt van een band kunnen spreken.
Toch beweegt de band vooral met Morrie mee: hij fluistert, hij krijst, hij klinkt alsof hij gewurgd wordt en tussendoor zingt hij ook gewoon.
De rest van de band zorgt dat de muziek daarbij past en dus horen we een veelheid aan stijlen op het album, soms zelfs binnen één nummer. Ambient-achtige passages worden afgewisseld met een opvallend melodieuze rocksong als het fantastische Edenmade en abstracte, bijna avant-gardistische nummers als Death is a Flower zelf gaan gepaard met meer riffgerichte nummers als Shadow Elegy en Ghost Bound.
Morrie is van enorme invloed geweest op zangers als Kyo (Dir En Grey) en Kiyoharu (Kuroyume) en liefhebbers van dat soort bands moeten het even onvoorspelbare als overtuigende ‘Death is a Flower’ maar eens een kans geven.
De dubbelaar: Matenrou Opera – Pantheon -Part 1- en Pantheon -Part 2-
Begin 2017 bracht Matenrou Opera ‘Pantheon -Part 1-‘ uit en het wachten was dus op het tweede deel, maar dat die voor het einde van het jaar al uit was, is op zijn minst verrassend. En het moet gezegd: hoewel Matenrou Opera tegenwoordig zijn bijna bovennatuurlijk goede gitarist Anzi kwijt is, doen ze het eigenlijk prima zonder hem.
De powermetalkoers van hun laatste paar albums mét Anzi wordt onverminderd doorgezet, al zijn er natuurlijk wel wat uitstapjes richting J-rock en hardrock te vinden.
Goed, het niveau van ‘Avalon’ (2014) wordt niet gehaald, maar gezien de omstandigheden zijn beide ‘Pantheon’-albums boven verwachting. Het tweede deel is nét iets beter, maar eigenlijk moeten liefhebbers beide delen in huis hebben. Je kunt je afvragen waarom het niet als één dubbelalbum is uitgebracht, maar dit zal financieel aantrekkelijker zijn.
Opvallend is Hado no Hi Yo, niet alleen door de gastrol van Versailles-zanger Kamijo, maar ook vanwege het fantastische refrein dat hij zingt. Ja, inderdaad: zelfs ik, niet de grootste fan van zijn stem, moet dat toegeven. De beide titelnummers zijn eveneens meesterwerkjes.
Waar kijken we naar uit in 2018?
Over het algemeen was 2017 een ietwat teleurstellend jaar voor de Japanse rock- en metalscene, op een kleine opleving in september na. Gaat het nieuwe jaar dat goedmaken? We gaan het zien. Heavymetallegendes Loudness komen eind januari in ieder geval met een nieuw album en ook bij hun tijdgenoten Anthem en Saber Tiger klinken geruchten over een nieuwe release. Onmyo-za volgt zijn nieuwe single waarschijnlijk op met een uitstekend album en na de overtuigende single Babel hebben we goede hoop voor het nieuwe album ‘No. 0’ van Buck-Tick.
Zal in 2018 dan eindelijk dat nieuwe album van X Japan uitkomen? Wij durven er geen voorspellingen over te doen. Hopelijk komt Jupiter ondanks het vertrek van zanger Zin toch met een nieuw album. The Gazette legt momenteel wel de laatste hand aan hun nieuwe album. Asagi van D, Kamijo van Versailles en voormalig Aldious-zangeres Rami hebben al grootschalige soloreleases aangekondigd, terwijl Mary’s Blood ook bezig is met een nieuw album. En als het verleden iets heeft uitgewezen, is het dat dat bij Japanse artiesten opeens snel kan gaan!
Geen reactie's