12 apr Nier Automata: Wanneer out-of-the-box denken werkt!

Het zal denk ik in de eerste 10 minuten zijn geweest dat ik door een rollercoaster van emoties ging. Van boven af kijk ik naar m’n personage en schiet ik alle richtingen op. Maar dan uit het niets verandert je top-down view naar een een side-scrolling action shooter. Oké, prima even aanpassen, maar die gaat op zich ook wel lekker. Maar nee hoor, ook hier mag je niet aan wennen. Voor je het weet verander je alweer in een vliegende robot die een enorme hoeveelheid andere robots kapot moet schieten!

Nier Automata neemt je vanaf het begin af aan mee op een bizarre trip. Want het is niet elke dag dat je een post-apocalyptische game tegenkomt die open-world elementen weet te combineren met side-scrolling action en daar ook nog eens een flinke hoeveelheid shooter, én RPG elementen doorheen weet te mengen. En toch is dat precies wat er gebeurd in Nier Automata!

Deze game is het vervolg op de in 2010 uitgebrachte game Nier, wat weer een spin-off was van de Drakengard series. Het doel van Nier Automata was de ware essentie van Nier over te nemen in de nieuwe game, maar tegelijkertijd een betere gameplay en vechtsysteem te creëren, en dat alles in een open-world omgeving. Dit ging echter niet heel soepeltjes.

De productie van Nier: Automata werd door de maker Yoko Taro al in 2014 in gang gezet. Maar in begin maart 2017 is het ze toch een gelukt om dit juweeltje te lanceren. Een open-world JRPG die zich afspeelt in een post-apocalyptische aarde, duizenden jaren later van de originele game Nier. De personages 2B en 9S stormen in een fabriek binnen, opzoek naar de machines/robots die een bedreiging zijn voor de lokale Resistance. Met de hulp van Anemone en goede robotvriend Pascal verslaan ze al deze slechte robots.

Echter, maken ze ook de geboorte van Adam en Eva mee en niet gek veel later vechten ze er ook tegen. Adam en Eva zijn de fysieke uitdrukkingen van het machine netwerk die duidelijk maken dat hun originele makers al eeuwen geleden dood zijn gemaakt.

Voor je ontvouwt zich dan ook een razend spannend avontuur waarvan je niet weet hoe het gaat eindigen. Want afhankelijk van de keuzes die je maakt en de gevechten die je wel/niet wint kom je bij een bepaald einde uit. Er zijn tientallen verschillende mogelijkheden waarop het verhaal eindigt dus genoeg redenen om goed na te denken over je keuzes.

Een grote factor in het spel is echter het bewegen door de wereld en het aangaan van diverse gevechten. Deze gevechten worden op meerdere manieren gevoerd maar zijn allemaal vrij intensief, en haast een vorm van ballet te noemen! Je moet gemakkelijk aanvallen weten te ontwijken om vervolgens een vloeiende combinatie van aanvallen af te kunnen vieren. Gevechten verlopen snel, en je zal dan ook snel moeten wisselen tussen vechten, schieten, genezen, ontwijken, en alweer mentaal klaar staan voor de volgende ronde.

Ik heb het mezelf vergeven dat ik soms even op pauze moest drukken tussen de gevechten door om m’n vingers wat te laten rusten. Het tempo is enorm hoog en wat dat betreft wellicht ook niet zo geschikt voor de meer casual gamer. Het spel is intens en je moet er écht voor gaan zitten.

Daarentegen is de hoeveelheid actie en de gevechten zelf een erg stylische en bevredigende beleving. Alleen al het aanhalen van het zwaard is een stukje schoonheid qua grafisch design. Zelfs het beklimmen van een ladder, wat er doorgaans nogal raar uitziet, ziet eruit alsof je ballerina op palen zien dansen. Elegant en cool allemaal tezamen. Dit sierlijke zie je ook terug in de algemene graphics van de game. Het ziet er prachtig uit allemaal, van de watervallen die lopen door de restanten van een winkelcentrum, enorme bomen die groeien in kantoorpanden, alles er mooi uit maar wel met een melancholische ondertoon die je overal terug ziet.

Jammer genoeg voelt de wereld ondanks haar schoonheid erg leeg aan. Natuurlijk, je komt in een post-apocalyptische setting terecht, maar in de semi-open wereld valt er weinig te doen. Ja, je kan wat machines kapot maken en misschien her en der een schatkist vinden, maar daar blijft het dan ook wel bij. Dit, in vergelijking met de hedendaagse open-wereld games zoals Xenoblade Chronicles of Zelda: Breath of the Wild, voelt dit nogal gelimiteerd aan.

Maar iets wat deze game wel heeft ten opzicht van veel andere open-wereld games is een eigen karakter. Het lijkt op het eerste gezicht alsof dit weer z’n typische post-apocalyptische game is, maar Automata heeft een geweldige cast die gek, verdrietig en charmant kan zijn. De muziek versterkt het gevoel wat je krijg wanneer je door ruïnes aan het struinen bent en ziet hoe kapot de wereld is geworden. Je wilt meer weten over wat er is gebeurd en wat jou rol is geweest in de tijd ervoor.

Dat is dan ook waar de kracht van Nier zit. Je wilt gewoon verder spelen met deze personages, je moet meer weten hoe de wereld is geworden zoals hij is en wat je rol precies is. Voeg daarbij dan ook nog de flinke adrenaline rush aan toe die je krijgt van weer een reeks gevechten en je kunt niet wachten tot je weer de controller in handen hebt.

Mocht je de kans dus zien en lijkt je het leuk om eens een unieke, beetje gekke, maar toch zeker toffe game uit te proberen, dan is Nier zeker aan te raden. Het is niet perfect, maar door zijn eigenheid is het zeker de moeite waard.