22 nov Onmyo-za – Hado Myoo (CD Review)

Als Onmyo-za iets uitbrengt, is het goed. Dat ben ik inmiddels wel van ze gewend. Zelfs hun zwakste albums zijn het beluisteren waard. Dat ze zo’n goed album als ‘Hado Myoo’ nog in zich hadden verbaast me echter wel. Vooral omdat het zo’n verrassend zwaar album is. Niet dat het kwartet uit Osaka zijn wortels ooit uit het oog verloren is, maar sinds de overstap naar King Records is hun sound wel wat gestroomlijnder geworden. Dat gaat echter prima samen met zware riffs en krachtige melodieën. Dat bewijst ‘Hado Myoo’ wel. Daarmee zou dit wel eens mijn album van het jaar kunnen worden.

Grappig is wel dat de eerste single Oka Ninpocho, de themesong van de anime Basilisk, totaal andere verwachtingen wekte. Deze licht folky rocker is met afstand de “lichtste” track op ‘Hado Myoo’. Er staat geen enkele ballade op en zelfs de gebruikelijke lichtvoetige afsluiter (Bureiko) is dit keer opvallend stevig. Dat gaat verrassend genoeg niet ten koste van de toegankelijkheid van het materiaal. ‘Hado Myoo’ is even melodieus als heavy. In het verleden wilde zanger/bassist Matatabi de zwaardere albums nog wel eens voorzien van veel grunts, maar die zijn hier nauwelijks te horen. De melodieuze zang van hem en zijn vrouw Kuroneko staan centraal op het album.

Kunstwerk

Als ik ‘Hado Myoo’ zou moeten vergelijken met eerdere albums, zou ik het omschrijven als een mix tussen de ietwat duistere aanpak van hun meesterwerk ‘Kishibojin’, de sfeer van ‘Raijin Sosei’ en de zwaardere nummers van voorganger ‘Karyo-Binga’. Het is ook het kortste album dat Onmyo-za sinds ‘Mao Taiten’ (2007) uitbracht. Dat hoeft niet per se een voordeel te zijn, maar het suggereert wel dat de band zich op maximale impact richt.

Dat blijkt ook wel als ‘Hado Myoo’ begint. Dit keer verspilt Onmyo-za geen tijd aan sfeervolle intro’s of een langzame opbouw. Openingstrack Hao knalt de luisteraar meteen een onderwereld in waar het wemelt van de “yokai”. Hoewel Onmyo-za een traditie van ijzersterke openers heeft, is Hao wel een van de betere. Het contrast tussen het woeste gestamp van de stukken die Matatabi zingt en de melodieuze melancholie van Kuroneko’s stukken maakt het nummer tot een waar kunstwerk.

Hao is echter niet eens de beste track op ‘Hado Myoo’. Die eer is voorbehouden aan Shimobe. Wát een kracht laat Onmyo-za hier horen! Het beukende intro alleen al is genoeg om mijn bloed te laten koken. Daarna volgen gitaarriffs die niet hadden misstaan op een melodieus deathmetalalbum uit Scandinavië. Maar ook daar kiest Onmyo-za niet de makkelijke weg. Matatabi gebruikt vrijwel uitsluitend zijn cleane stem en wederom breken de treurige melodieën van Kuroneko de sfeer. Ook is het indrukwekkend hoeveel nieuwe stukken er in de laatste drie minuten geïntroduceerd nog worden.

Troeven

Verder is er nog genoeg te genieten. Het dramatisch aandoende Haja no Fuin laat bijvoorbeeld nog eens horen hoe goed de gitaarharmonieën van Maneki en Karukan zijn. Matatabi heeft weliswaar alle nummers geschreven, maar hij weet dat hij aan hen twee sterke troeven in de hand heeft. In Itsumade is bijvoorbeeld volop plek voor hun bijna thrashmetal-achtige riffs, die in balans gebracht worden door een uitstekend refrein. Izuna Otoshi is vrij typisch Onmyo-za – dat ritme in het couplet duikt op ieder album wel op – maar wel bijzonder goed uitgevoerd.

Op Ippondara gaat het tempo wat omlaag, maar niet voor een rustpuntje. Dat nummer beukt zo mogelijk nog steviger dan de rest en bevat zelfs een bassolo. Daar begint Matatabi niet vaak aan. Tesso no Aza heeft wel wat rustigere passages, maar die zijn er meer om de bijna Iron Maiden-achtige dynamiek in het nummer te versterken. Dat houdt het nummer ook zeven minuten lang zeer interessant. En het album ook. Vijftig minuten lang zo hard mogelijk zou vermoeiend worden. Zeker met deze geluidsmix, die het laag vrij sterk benadrukt. Een dynamische heavymetaltrack of de folky inslag van Oka Ninpocho en Fushoko no O is dan een welkome toevoeging.

Kippenvel

Objectief blijven bij Onmyo-za is lastig voor mij. Ze zijn een van die bands die muziek maken waarvan ik oprecht kan zeggen dat mijn leven er beter van geworden is. Dat ze een jaar voor hun twintigste jubileum nog met een album komen dat tot hun beste behoort is dan een waar cadeau. Of je nu naar de dame en heren luistert voor hun krachtige heavymetalriffs, het uitstekende zangduo of hun heel Japans aandoende combinatie van westerse invloeden: ‘Hado Myoo’ heeft alles wat je van ze kunt verlangen. Alleen als je puur en alleen voor hun ballads komt zal ‘Hado Myoo’ een teleurstelling zijn.

Het kan intimiderend zijn om je in de muziek van Onmyo-za te verdiepen. Alle song- en albumtitels zijn in het Japans en een deel ook nog in ouderwetse kanji. Daarom heeft nog geen platenlabel in Europa het nog aangedurfd om hun albums hier uit te brengen, al heeft Gan-Shin zijn best gedaan met een compilatie in 2006. Er is echter nauwelijks werk van Onmyo-za dat de moeite niet waard is. Als je de band op zijn stevigst wilt horen, is ‘Hado Myoo’ een fantastische kennismaker. Ik schat dat ik het album al een kleine honderd keer beluisterd heb en ik krijg nog altijd kippenvel als ik hem opzet. Waar vind je dat tegenwoordig nog?