Onoda Hiroo: De man die niet opgaf!

Stel je voor; het is 1974. Japans is heropgebouwd na de oorlog. Je leeft nu in pais en vree naast elkaar, maar toch staan de aanvallen op Hiroshima en Nagasaki vers in je geheugen gegrift. Over de hele wereld worden er jaarlijks herdenkingen gehouden om alle slachtoffers te herdenken en hopen dat de verschrikkelijke gebeurtenissen van de tweede wereldoorlog nooit meer gebeuren. In de bossen van het eiland Lubang in de Filipijnen is Suzuki Norio, een Japanse ontdekkingsreiziger op zoek naar iemand die dit alles niet heeft meegemaakt. Hij is op zoek naar Onoda Hiroo, een Japanse soldaat die niet gelooft dat de tweede wereld oorlog al zo’n 30 jaar voorbij is, en nog altijd door de bossen zou zwerven.

Het leger in

Onoda Hiroo

Onoda Hiroo is geboren in 1922 in Kamekawa, Wakayama prefectuur. Een normale jonge man die net begonnen is aan zijn loopbaan. Zijn carrière bij een handelsbedrijf in China is echter van korte duur. Hij wordt verzocht om zich te melden voor de dienstplicht in 1940 op de Rikugun Nakano school. Dit is hét belangrijkste centrum voor militaire inlichtingen operaties tijdens de tweede wereldoorlog.

Hier wordt Onoda opgeleid tot Inlichtingenofficier en is na een succesvolle opleiding klaar om zijn taak, als leider van het garnizoen, te volbrengen. Deze was simpel: in Lubang de pier bij de haven vernietigen en een Guerrilla-oorlog voeren. In een notendop betekent dit dat er heel snel aanvallen worden uitgevoerd, het liefst in een dicht bebost, of bergachtig gebied met een slecht wegennetwerk. Het doel is om zoveel mogelijk verwarring te zaaien, de vijand uit te putten en dan als bij toverkracht verdwijnen.

Loyale Soldaat

En het allerbelangrijkste, geheel tegen de tradities van de Japanse krijgsgeschiedenis in: geen zelfmoord plegen. Wat er ook gebeurt ze mogen zichzelf niet doden. Want, zo werd er beloofd: Ook al duurde dit meerdere jaren, er zou worden teruggekeerd om hen op te halen! Dit was een bevel dat Onoda en zijn kameraden tot in de puntjes volgden. Ze leefden van wat het bos ze gaf. Dronken uit kokosnoten, leefden van bessen en vruchten en joegen op het wild.

Maar veel van de manschappen deserteerden alsnog, of overleden in de jaren die volgden. Op het laatst waren ze nog maar met z’n 3en. Maar er werd nog steeds niet opgegeven! Zelfs niet wanneer Onoda alleen achterblijft. En zelfs niet als er flyers en kranten over het eiland worden verspreid met berichten dat de oorlog (al lang) voorbij is.

Eindelijk uit het bos

De geruchten over een dwalende soldaat gaan inmiddels flink de rondte. En in 1974 komt, de nog altijd zoekende Japanse Suzuki Norio, hem dan eindelijk tegen. Ze raken bevriend, maar nog steeds weigert Onoda te geloven dat de oorlog voorbij is. Op 9 maart 1974 spreken beide mannen af op een plek waar ze Onoda’s oude majoor ontmoetten. Deze goede man is al lang uit dienst en werkt op dat moment als bediende in een winkel. Hij verlost Onoda eindelijk, na 30 jaar, van zijn opdracht. Hij mag zich overgeven en accepteert dat de oorlog voorbij is. Eindelijk mag hij zich met zijn familie herenigen. Enkele dagen daarna levert hij zijn zwaard in bij de Filipijnse president.

Zijn overgave wordt een heus media spektakel. Ook in eigen land wordt hij als een held onthaald. Mensen zijn ervan overtuigd dat hij in het parlement moet en er wordt hem veel geld aangeboden. Dit alles weigert hij of hij doneert het aan de (inmiddels controversiële) Yasukuni Tempel. Deze tempel is in 1869 opgericht ter nagedachtenis aan de kami van de overleden soldaten die in het leger van de Keizer hebben gediend. Wel schrijft hij een biografie, maar voelt niets voor de roem die hij in Japan krijgt. Hij reist zijn oudere broer achterna en gaat als veefokker in Brazilië wonen. 

Onoda’s School

Maar in de jaren ’80 van de vorige eeuw remigreert hij, nadat hij hoort over een een Japanse tiener die zijn ouders vermoord. Geschrokken en teleurgesteld met de richting die de Japanse jeugd op lijkt te gaan richt een bijzondere school op. Met deze school wil hij kinderen en jonge mensen de (volgens hem) meest belangrijke levenslessen meegeven die er zijn. Hij richt een school op waar kinderen de lessen van het leven leren. Enkele van deze lessen zijn: 

  • Mensen kunnen niet alleen leven Als je dit betwijfeld vraag jezelf dan het volgende af: kan ik al mijn eten vinden, een vuur maken, kleding repareren, en voor jezelf zorgen als je ziek of gewond bent? 
  • Mannen moeten nooit opgeven. Doe ik nooit. Ik haat het om te verliezen. 
  • Een vrouwenleven is belangrijker dan die van een man. Mannen kunnen geen kinderen krijgen.
  • Als we minder mannen zouden hebben is dat geen probleem. Het is net als bij 30 koeien: een stier is genoeg.

De school is een gematigd succes maar het is voldoende voor Onoda om tot zijn pensioen (en in de jaren daarna) nog invulling aan zijn leven te geven. Zo nu en dan verschijnt hij voor de pers of op publieke evenementen. Tot hij op 16 januari 2014 overlijdt aan de complicaties van een longontsteking. Maar ook vandaag de dag nog wordt zijn leven en zijn nalatenschap geëerd en herdacht: als de meeste loyale man in Japan.

Bronnen: 1, 2, 3, 4, 5.
Coverfoto via PH Gov. Hiroo Onoda (R) die zijn militaire zwaard aanbiedt aan de Filippijnse president Ferdinand E. Marcos (L) op de dag van zijn overgave, 11 maart 1974.

Hennie
hennie.kaoru.draaisma@gmail.com

Domo hajime mashite! Ik ben Hennie, een prettig gestoorde shinsengumi-tologist wiens hart verloren is aan Japan! Ruim 5 jaar heb ik in Japan gewoond en ik kom hier mijn verhalen met jullie delen!

Geen reactie's

Geef een reactie