29 jul Recensie: Galneryus – Between Dread and Valor

Galneryus is een band die ik niet benijd als het om nieuwe releases gaat. Het lijkt me best lastig om iets uit te brengen wat zowel Galneryus zelf als hun publiek bekoort. Blijft het te dicht bij de Europees getinte powermetal waar de band om bekendstaat? Dan wordt ze gebrek aan originaliteit verweten. Proberen ze eens wat anders, dan gaat het publiek weer lopen mekkeren. Op hun vorige release ‘Union Gives Strength‘ had Galneryus mijns inziens de perfecte middenweg gevonden. Het nieuwe ‘Between Dread and Valor’ is helaas wat meer Galneryus op de automatische piloot.

Net als zijn voorganger is ‘Between Dread and Valor’ op de markt gezet als een “special album”. Wat houdt dit in? Waarschijnlijk wil Galneryus niet de indruk wekken dat je een heel uur aan nieuw materiaal krijgt. ‘Union Gives Strength’ was krap een uur lang, maar eindige met twee opnieuw opgenomen nummers. ‘Between Dread and Valor’ duurt ruim 41 minuten, waarvan de laatste vijf worden ingenomen door een nieuw arrangement van Inori, een van de vele matige ballades die zanger Masatoshi Ono tijdens zijn solocarrière opnam.

Begin

Gelukkig is er ook genoeg op ‘Between Dread and Valor’ wél goed. Het eerste nummer dat Galneryus openbaar maakte van het album was Run to the Edge. Geen gekke keuze, want het negen minuten durende nummer ligt qua stijl het dichtst bij ‘Union Gives Strength’. Het geheel doet weliswaar iets minder duister aan, maar het is een sterk powermetalnummer vol goede riffs, sterke zangmelodieën en knappe solo’s van zowel gitarist en bandleider Syu als toetsenist Yuhki.

Het beste materiaal staat allemaal aan het begin van ‘Between Dread and Valor’. Naar Syu’s goede gewoonte is het intro Demolish the Wickedness! een sterk opgebouwd, verhalend instrumentaal stuk dat de sfeer van het volgende nummer goed neerzet. Time Will Tell is een lekker pretentieloos powermetalnummer dat niet zou misstaan op de vroege albums van de band, toen Yama-B hun zanger nog was. Geenszins een klassieker, maar echt zo’n albumtrack waarvan je er iedere keer aan herinnerd wordt dat hij best lekker is. De bassolo van de grandioos ondergewaardeerde Taka is een mooi extraatje.

Zelfplagiaat

Helaas beginnen daarna de problemen. Die zitten niet eens zozeer in de composities, want geen van de drie nummers die volgen zijn verkeerd. Let Us Shine wordt alleen behoorlijk gehinderd door het gortdroge gitaargeluid dat de productie domineert. Een probleem dat bijvoorbeeld ook ‘Into the Purgatory‘ teisterde. Het nummer is een heel aardig AOR-nummer dat “jaren tachtig” schreeuwt, maar daarom had de productie ook wel wat extra glans verdiend. Vooral Yuhki komt er bekaaid af, terwijl hij best wat interessante partijen speelt.

Het navolgende With Pride is best aardig, mits je niet al te veel werk van Galneryus kent. De refreinmelodie – tevens het leadthema – heeft de band namelijk noot voor noot eerder gedaan, mogelijk vaker. Nu is Galneryus nooit gespeend geweest van een beetje zelfplagiaat, maar er zijn zelden duidelijkere voorbeelden van geweest. Drummer Lea redt het refrein net aan met een verrassend drukke, bijna jazzy drumpartij. Bravehearts is ook een nummer waarvan Galneryus er erg veel schrijft zonder erbij na te denken. Een aardig niemendalletje, maar iets te vrolijk voor mijn smaak en het steekt nogal karig af tegen het sterke begin.

Rauwer

Is ‘Between Dread and Valor’ dan de aankoop waard? Ja, dat wel, maar dan zou ik aanraden om voor de versie met bonus-dvd te gaan. Hier staat namelijk een volledig optreden op dat Galneryus in augustus 2021 in Shinjuku Blaze in Tokio gaf. Los van het feit dat ieder nummer van ‘Union Gives Strength’ op de tracklist staat, is het ook gewoon een sterk optreden dat goed gefilmd en aardig gemixt is. Bovendien heeft het vaak wat extra’s om Galneryus in een relatief kleine zaal te zien. Die registraties zijn meestal wat rauwer en minder gelikt dan de grote shows, wat de sound van de band goed doet.

Hoewel ik licht teleurgesteld ben in de release, krijgt between ‘Between Dread and Valor’ alsnog een dikke voldoende. Het is simpelweg Galneryus dat doet waar ze goed in zijn. Maar in tegenstelling tot zijn directe voorganger is het niet méér dan dat. Misschien moet de band eens gaan samenwerken met een producer die zijn oren niet naar Syu laat hangen, want het gitaargeluid is het allergrootste probleem op veel recente Galneryus-albums. Dat en het ontbreken van titels met vlaggen. We hebben hier immers wel te maken met de band van Struggle for the Freedom Flag, Rebel Flag, United Flag, Braving Flag, The Flag of Reincarnation en The Promised Flag. Welgeteld nul van die titels heb ik verzonnen.

Benieuwd geworden of twijfel je nog of je het album wilt kopen? Er zijn weinig Japanse metalbands zich zo bewust van hun internationale populariteit als Galneryus. Al hun albums zijn eenvoudig te vinden op download- en streamingplatforms als iTunes, Spotify en YouTube Music.