Recensie: Kinniku Shojo Tai – Love

Kinniku Shojo Tai is in één woord te omschrijven en dat is: raar. En dat bedoel ik zo positief mogelijk. Soms lijkt het alsof de band lukraak maar wat stijlen bij elkaar gooit, in de hoop dat het werkt. En toch zit het werk van de band goed doordacht in elkaar. Dat is op ‘Love’ niet anders. ‘Love’ is wederom een sterke verzameling funky rockriffs, uitgekiende gitaararrangementen, vreemde stijluitspattingen en Kenji Otsuki’s weinig subtiele zang. Sterker nog, ‘Love’ is een van de beste Kinniku Shojo Tai-albums sinds de reünie van 2006.

In zekere zin is ‘Love’ vrij typisch voor hoe Kinniku Shojo Tai deze eeuw klinkt. De nadruk ligt op rock en metal, zonder dat de band meteen in die hoek wordt geduwd. De band profiteert optimaal van de specialiteiten van gitaristen Fumihiko Kitsutaka en Toshiaki Honjo. Honjo excelleert in funky slagjes en springerige rockriffs. Kitsutaka in neoklassieke melodieën en krachtige spierballenriffs. Gooi daar nog wat van de rare proggy stukken van bassist Yuichiro Uchida bovenop en je hebt de cocktail die ‘Love’ is. Er is dit keer wat minder funkrock, maar dat valt nauwelijks op.

Dat komt ook doordat de nummers gewoon erg goed zijn. ‘Love’ luistert erg prettig weg, maar doet geen water bij de wijn. Iedereen die Kinniku Shojo Tai waardeert om zijn gekke stijlcombinaties en humor kan zijn hart ophalen. Ze doen sommige dingen dit keer alleen nét iets beter dan normaal. Dat maakt ‘Love’ hun beste album sinds ‘Omake No Ichinichi (Tatakae No Hibi)’ uit 2015.

Statement

‘Love’ schiet lekker uit de startblokken met Ai Wa Kagero. Na een kort rustig intro is het snel duidelijk dat we hier met een compositie van Kitsutaka te maken hebben. Het nummer is gebouwd op een aantal sterke powermetalriffs en wat krachtige, triomfantelijk klinkende leadgitaarstukken. Het lijkt bijna een soort statement dat de band van de relaxte sfeer van ‘Za Shisa’ (2018) af gestapt is. En dat blijkt ook wel in de navolgende nummers. From Now is een springerig, pakkend rocknummer en hoe de circus-achtige toetsenpartijen van Satoshi Mishiba en de stevige gitaren bij elkaar komen in Hollywood Star had goed op debuutalbum ‘Buddha L’ (1988) gepast.

Later op het album is Sacrifice het hardste nummer. De beukriffs gaan bijna de thrashmetalkant op, maar de band verliest de melodieën nooit uit het oog. Het navolgende Chokugeki Kamakiri Ken! Ningen Bakuhatsu is een van de meest aangename verrassingen op ‘Love’. Het begint met een bijna surf-achtige gitaarpartij en verandert later in een opgewekt, energiek rocknummer.

Lichter

Het is niets nieuws dat de rock- en metalnummers van Kinniku Shojo Tai de moeite waard zijn. Dat is op bijna ieder album het geval. Op een echt goed album van de band zijn ook de wat lichtere nummers goed. In dat opzicht overtuigt ‘Love’. Toen de video voor Bon In Uguisu Tani net online stond, was ik nog niet overtuigd. Binnen de context van het album klinkt hij al een stuk beter. Het heeft iets nadrukkelijkere ritmes dan de meeste J-rockballads en er zit goed, subtiel gitaarwerk in. Ook Falling Out Of Love overtuigt. Het voelt echt als de climax van het album en bevat wat tof leadgitaarwerk van Kitsutaka.

Als het op lichtere nummers aankomt is het grootste voordeel van ‘Love’ dat Uchida meer heeft geschreven dan op ‘Za Shisa’ en ‘Future!’ (2017). Uchida staat bekend om zijn vreemde nummers en in dat opzicht stelt hij niet teleur. Donmai Sakaba is een meesterwerkje. Het heeft een jazzy vibe en klinkt ook echt alsof het in een rokerig café is opgenomen. Het klinkt een beetje als Merry met een kater. Verder is Moso Boei Gun een dijk van een ballad. Door zijn onconventionele structuur en de post-rockachtige dissonante akkoorden in het refrein heeft het nummer een unieke sound. En als dat nog niet vreemd genoeg is, is er nog het instrumentaaltje Venice Ni Shisu ~Love.

Flow

Toen ‘Omake No Ichinichi (Tatakae No Hibi)’ verscheen, was ik ervan overtuigd dat Kinniku Shojo Tai boven zichzelf uit was gestegen. ‘Love’ is bijna net zo goed. Niet dat ‘Future!’ en ‘Za Shisa’ matig waren, maar die moesten het toch meer van hun hoogtepunten hebben. Bij ‘Za Shisa’ was een van mijn bezwaren dat de rustigere nummers zo geclusterd stonden. Eigenlijk is dat op ‘Love’ ook zo, maar het stoort minder, omdat er meer dynamiek in de rustige tracks zit. Daardoor heb je niet het idee dat je je door een blok net iets te rustige nummers heen moet worstelen en heeft ‘Love’ een hele fijne flow.

Het is moeilijk om met alleen geschreven tekst te omschrijven hoe Kinniku Shojo Tai klinkt. Wie de mix van stijlen leest, neemt al snel aan dat het geheel erg chaotisch klinkt. Gek genoeg is dat niet het geval. Zeker niet op ‘Love’. Wil je desondanks toch eerst wat horen? Dan is er goed nieuws. In tegenstelling tot ‘Future!’ en ‘Za Shisa’ staat ‘Love’ wél op iTunes en Spotify, net als het grootste deel van het oeuvre van de band. ‘Love’ is verkrijgbaar op cd, maar ook als limited edition met een dvd of Blu-ray die vorig jaar bij een concert van de band in Tokio is opgenomen.

Tags:
Kevin Pasman
kevymetal@hotmail.com

Kevin is altijd op zoek naar de beste muziek van over de hele wereld. Hij is altijd benieuwd naar de drijfveren van de muzikanten die erachter zitten en verdiept zich er graag in. Voor de The Sushi Times schrijft hij over de tofste Japanse bands maar wil je meer lezen? Kijk dan ook op zijn eigen site kevymetal.wordpress.com!

Geen reactie's

Geef een reactie