Luna Sea Cross album cover.

Recensie: Luna Sea – Cross

Wat het ook was dat Luna Sea had, ze zijn het kwijt. Hun tiende album ‘Cross’ is beter dan zijn afschuwelijke voorganger ‘Luv’ (2017), maar dat was niet moeilijk. ‘Cross’ heeft zijn momenten, maar lijdt uiteindelijk aan hetzelfde euvel als ‘Luv’: een tekort aan goede rocksongs. Het probleem is niet dat Luna Sea wel aan de heel erg poppy kant van het rockspectrum zit, maar mijn hemel wat is de band de laatste jaren zoetsappig en tam. De melodieën zijn te simpel om te blijven hangen, Ryuichi kan beter zingen dan hij hier laat horen en het rauwe randje van de band is vakkundig gladgestreken.

Frustrerend, want de heren kunnen nog prima spelen. Let je alleen op spel, dan valt op dat vooral drummer Shinya Yamada fantastisch speelt. Daar heb je alleen niet zoveel aan als je de nummers niet wilt draaien. Er zijn bepaalde voor de hand liggende redenen waarom dat zo kan zijn. Die zijn alleen zo te ontkrachten. Is het de leeftijd? Waarschijnlijk niet, want ‘A Will’ (2013) was een fantastisch comebackalbum. Producer Steve Lillywhite dan, die ook met U2 en de Dave Matthews band werkte? Nee, de U2-ismes zaten altijd al in Luna Sea’s geluid. Ook heeft Luna Sea nooit meer met krappe budgetten te maken.

Waar het ook aan ligt, ‘Cross’ is het tweede teleurstellende album op rij van wat ooit een van de meest betrouwbare J-rockbands was. Laten we de minpunten van het album stap voor stap doornemen.

Te veel ballads

Dat Luna Sea niet meer de Luna Sea van hun titelloze debuut is, is logisch. Mensen worden ouder en jonge woede kalmeert. Bij Luna Sea ging het echter nooit alleen om de agressie. Hun eerste vijf albums staan vol uitstekende songs die op het randje van post-punk, poprock en progressive rock balanceren. Luna Sea had een volkomen uniek geluid. Dat is nu wel anders. De Japanse teksten zijn soms het enige wat Luna Sea nog van Coldplay- en U2-achtige bands scheidt. ‘Shine’ (1998) was net zo poppy als ‘Cross’, maar klonk wel veel unieker. Goed, het is niet Luna Sea’s meesterwerk, maar er staat een handvol prima nummers op.

https://www.youtube.com/watch?v=unx414ix50M

‘Cross’ daarentegen barst van de slappe ballads. Begrijp me niet verkeerd: ik ben gek op een goede ballade. Luna Sea heeft door de jaren heen ook prachtige ballads gemaakt. Maar op ‘Cross’ staan er veel te veel. Daar komt nog bij dat er weinig met onderscheidende eigenschappen zijn. Openingstrack Luca is de zoveelste kopie van een U2-ballade waar de band zich aan waagt, terwijl The Beyond en Hisoubi zijn zoetsappige martelingen. Alleen de grotendeels akoestische afsluiter So Tender… is interessant en de krachtig opgebouwde powerballad Seijyaku speelt effectief met een wat vreemde timing.

De zang

Ryuichi Kawamura klinkt op ieder album anders. Dat maakt hem interessanter en zeker unieker dan de meeste andere J-rockzangers. De rauwe schreeuw die op de eerste twee albums nog wel eens opdook is volledig verdwenen, maar dat is niet zo’n probleem. Meer moeite heb ik met hoe nasaal hij klinkt op ‘Cross’. Dat viel me al op toen de single Sora no Uta ~Higher and Higher~ uitkwam en dat is op de rest van het album niet anders. Het is waarschijnlijk een keuze die met stembehoud te maken heeft, maar het maakt ‘Cross’ niet prettiger om naar te luisteren.

Wat in dat opzicht ook niet meewerkt is dat de meeste nummers heel nadrukkelijk om Ryuichi’s zang opgebouwd zijn. Eerlijk is eerlijk: ‘Cross’ is niet de meest zanggerichte J-rockplaat als het op composities, arrangementen en productie aankomt. Maar lange instrumentale stukken staan er bijna niet op.

Is er dan helemaal niets goed?

Zo erg is het nu ook weer niet. ‘Cross’ scoort een onvoldoende, maar is aanmerkelijk beter dan ‘Luv’. Closer is met name een lichtpuntje. Het is de eerste echte rocker die Luna Sea sinds ‘A Will’ uitbracht en hoewel hij niet te meten is met nummers als Rosier, Dejavu of zelfs Rouge, is het een lekker nummer. You’re Knocking At My Door heeft een lekkere bluesy groove, die verrassend aardig met de strijkers werkt en Anagram overtuigt met zijn duistere, bijna dreigende feel. Philia is wat aan de rommelige kant, maar de afzonderlijke stukken zijn wel aardig. Dat is meer goeds dan ik over ‘Luv’ te melden heb.

Maar of ‘Cross’ de 3000 yen die hij nieuw kost waard is? Nee. Ik zou aanraden hem eerst even te beluisteren om te bepalen of jij net zoveel moeite hebt met het gladde karakter van het album. Dat kan onder meer op Spotify en iTunes, zelfs in Europa.

Kevin Pasman
kevymetal@hotmail.com

Kevin is altijd op zoek naar de beste muziek van over de hele wereld. Hij is altijd benieuwd naar de drijfveren van de muzikanten die erachter zitten en verdiept zich er graag in. Voor de The Sushi Times schrijft hij over de tofste Japanse bands maar wil je meer lezen? Kijk dan ook op zijn eigen site kevymetal.wordpress.com!

Geen reactie's

Geef een reactie