Recensie: Lynch. – Reborn

Wat is een wedergeboorte? Als je lynch. en hun nieuwe album ‘Reborn’ moet geloven, is het dat je bijna twintig jaar na de oprichting van je band jezelf overtreft. Hoewel lynch. altijd een interessante band met een goede frontman is geweest, wist ik niet dat ze zo’n goed album als ‘Reborn’ in zich hadden. ‘Reborn’ is iets melodieuzer, sfeervoller en compacter dan gebruikelijk. Maar de sfeervollere kant is mijns inziens toch al waar de band excellert.

Voor wie de band niet kent: lynch. is een van de vele door alternatieve rock en nu-metal beïnvloede J-rockbands die begin deze eeuw uit de regio Nagoya kwamen. Ze klinken iets minder Amerikaans dan The Gazette – niet uit Nagoya, wel een vergelijkbare sound. In Hazuki heeft lynch. een van de beste zangers in het genre. Op ieder album vindt lynch. een nieuwe balans tussen moderne metal en alternatieve rock. Zelf vind ik ze op hun best als ze meer richting het laatste leunen.

Dat was het geval op het uitstekende ‘XIII’ (2018) en dat is nu nóg meer het geval op ‘Reborn’. Hazuki’s zang is voor 90 procent clean en de gelaagde gitaararrangementen zitten knap in elkaar. Reo en Yusuke strooien nog voldoende zware riffs in het rond, maar vaker dan normaal zit er een melodielijn of een cool effect overheen.

Dezelfde soep met andere kruiden

Maar waarom is ‘Reborn’ zoveel beter dan de rest van het toch al niet misselijke oeuvre van lynch.? Een blik in het cd-boekje geeft wel een idee waar het door zou kunnen komen. Anders dan gebruikelijk heeft de hele band bijgedragen aan de composities. Normaal wordt de songwriting gedomineerd door Hazuki. Yusuke heeft altijd wel een of twee nummers geschreven, met name de sterke ballades. Maar op ‘Reborn’ zijn de taken veel beter verdeeld. Feitelijk heeft ieder bandlid twee composities bijgedragen.

Hierdoor zou het kunnen lijken alsof er geen lijn in het album zit, maar alle bandleden weten duidelijk wat lynch. de band maakt die het is. ‘Reborn’ is een zeer gevarieerd album geworden, maar klinkt geen seconde alsof je naar een andere band dan lynch. zit te luisteren. Natuurlijk, de herkenbare stem van Hazuki helpt daaraan mee. Maar het geheel voelt aan als dezelfde soep met andere kruiden.

Wat me vooral verrast is dat de bijdragen van drummer Asanao zo sterk zijn. Hij schrijft bijna nooit nummers voor de band, maar The Forbidden Door weet op een heel toffe manier de uitersten van de lynch.-sound bij elkaar te brengen. Het begint met een sterke moderne metalriff, ontwikkelt zich via een spannende passage met subtiele dissonanten naar een hypermelodieus lynch.-refrein toe en heeft een te gekke gitaarsolo. Angel Dust, dat Asanao met Hazuki schreef, is een pakkende J-rocker die soms kort plaatsmaakt voor woeste riffs.

Uitersten

Maar niet alleen Asanao heeft zijn best gedaan. ‘Nihil’, van bassist Akinori, combineert een agressief in het rond springende funkbas met twee totaal verschillende benaderingen op gitaargebied. Aan de ene kant stuwende riffs, aan de andere kant zeer melodieuze gitaartokkels met veel delay die aan bands als Luna Sea doen denken. Het zou niet moeten werken, maar dat doet het wel. Zijn andere compositie Pragma excelleert in het stapelen van donkere gitaarpartijen.

Reo kwam met het dreigende Crime, dat mede door Hazuki’s cleane zang een verrassend melancholieke draai krijgt, en de verrassend subtiele ballade Bleu. Niets van de typische potsierlijke J-rockbenadering: gewoon een ingetogen, dynamische rockballade zonder duidelijk refrein. Het meest typische nummer voor Yusuke is afsluiter Sink, dat bijna aanvoelt als een soort collage van balladideeën die verrassend goed bij elkaar passen. Candy is steviger, maar ook een uitgekiende productie die bijna poppy aandoet.

Hazuki zoekt in zijn composities eveneens de uitersten op. Opener Eclipse is een stevie J-rocker met onweerstaanbare melodieën, terwijl eerste single Calling Me de duidelijkste invloeden uit de hardcore en nu-metal heeft. Het is mijn minst favoriete nummer van het album, maar binnen de context van het album is het precies wat daar hoort.


Nieuwe hoogten

Goed, lynch. heeft wel vaker goede albums uitgebracht, maar ‘Reborn’ is wat mij betreft hun meesterwerk. Het combineert alle krachten van de band met een paar waarvan ik niet eens wist dat ze die hadden. Hopelijk blijft het zo dat alle bandleden nummers aandragen voor lynch.-albums. Deze aanpak heeft de band namelijk naar nieuwe hoogten gestuwd. Door de jaren heen heb ik lynch. vaak met The Gazette vergeleken. Met ‘Reborn’ denk ik dat ze die band voorbijgestreefd zijn.

En dan is ‘Reborn’ nog niet eens het enige briljante werk dat lynch. in maart uitbracht. Twee weken na de release van het album brachten ze in ‘The Fatal Hour Has Come at Nippon Budokan’ ook nog eens een geniale concert-dvd (of Blu-ray) uit. Op deze registratie van hun reünieoptreden – oh ja, lynch. ging eind 2021 uit elkaar om zeven maanden later gewoon weer opnieuw te beginnen, ook zo Japans – speelt de band dertig nummers met minimaal gepraat tussendoor. Geweldig geluid, goede beelden. Daar kunnen veel bands (uit Japan en ver daarbuiten) nog wat van leren.

Wil je weten hoe ‘Reborn’ klinkt voordat je naar een Japanse webshop als CD Japan, Amazon of HMV gaat om de cd te bestellen? JPU Records bracht het album digitaal uit in Europa. Het is daarom op alle grote streamingplatforms te beluisteren.

Kevin Pasman
kevymetal@hotmail.com

Kevin is altijd op zoek naar de beste muziek van over de hele wereld. Hij is altijd benieuwd naar de drijfveren van de muzikanten die erachter zitten en verdiept zich er graag in. Voor de The Sushi Times schrijft hij over de tofste Japanse bands maar wil je meer lezen? Kijk dan ook op zijn eigen site kevymetal.wordpress.com!

Geen reactie's

Geef een reactie