Recensie: Mary’s Blood – Confessions

Vlak voor het optreden dat Mary’s Blood op Metal Matsuri in Londen gaf, kondigde JPU Records aan het laatste album van de dames ‘Confessions’, in Europa en Noord-Amerika uit te brengen. Zowel digitaal als op CD. Het is het eerste Mary’s Blood-album dat met teksten in romaji en vertalingen uitkomt. Een slimme zet van JPU natuurlijk, want zo was er mooi een product te promoten rond het eerste Europese optreden. Bovendien is dit een betaalbaarder optie dan de in juni verschenen Japanse editie van het album.

Maar is het ook een goed album? Dat hangt af van hoe je Mary’s Blood het liefst hoort. Hoewel ik zelf een liefhebber ben van hoe de band op ‘Bloody Palace’ en ‘Fate‘ klonk, was het wel duidelijk dat er iets moest veranderen. Dat gebeurde dan ook. ‘Revenant‘ was een wat experimenteler album dat de automatische piloot vermeed, maar ook wat onsamenhangend was. ‘Confessions’ slaagt er beter in om het experiment en een duidelijk bandgeluid bij elkaar te brengen. Er is duidelijk veel meer tijd in de productie gestoken en de band probeert ook niet halsstarrig vast te houden aan een bepaalde sound.

Een ding is zeker en dat is dat Mary’s Blood geen powermetalband meer is. Er zijn nog wel sporen van power metal te horen – Arcadia bevat erg veel DragonForce-ismes – maar de algehele sound op ‘Confessions’ is veel moderner. Wel redelijk heavy, maar veel meer gestroomlijnd en gepolijst. Nogmaals: of dat ook beter is, is een kwestie van voorkeur. Maar dat ‘Confessions’ een verzorgd album is dat Mary’s Blood aan een breder publiek kan voorstellen staat buiten kijf.

Moderner

De mix van het album verraadt dat producer Hajime Okano (D, La’cryma Christi, L’Arc-en-Ciel) een sterke voorkeur heeft voor de zang van Eye. Dat is goed te begrijpen, want Eye’s krachtige stem is een belangrijke factor die Mary’s Blood interessanter maakt dan het gros van de meidenmetalbands. Nog nooit eerder waren de nummers zo rond Eye’s stem opgebouwd. Okano lijkt ook te weten hoe hij met haar moet werken, want ze klinkt veelzijdiger dan ooit. Ook opvallend is dat ze maar liefst vijf van de elf nummers op het album (mee) geschreven heeft, een taak die meestal aan gitariste Saki voorbehouden is.

Toch speelt de gitaar een belangrijke rol op ‘Confessions’. De nummers zijn weliswaar minder op snelle loopjes en traditionele metalriffs gebouwd dan voorheen, maar de nieuwe sound wordt voor een groot deel bepaald door de gitaren. Saki stemt tegenwoordig lager dan voorheen. Hier is de modernere sound voor een groot deel aan te danken. Daarnaast experimenteert Mary’s Blood nadrukkelijk met toetsen en subtiele elektronica. Dat is niet altijd een pre, maar het moet wel gezegd dat de nummers die “anders” klinken overwegend de betere nummers op het album zijn.

Dat betekent niet dat uptempo metalnummers als VirtuaReal en Go Ahead & Laugh het aanhoren niet waard zijn. Een andere productie zou die nummers alleen beter uit de verf laten komen. Vooral de bijna thrashmetal-achtige sound van Go Ahead & Laugh verdient een agressiever, bijtender gitaargeluid. Inderdaad, het ‘Bloody Palace’-geluid. Het een is niet slechter dan het ander, maar de aanpak van ‘Confessions’ leent zich voor een ander soort nummers.

Sfeer

Layla bijvoorbeeld. Dat was voor mij de meest aangename verrassing van ‘Confessions’. Door de percussie in het begin en de nadrukkelijke geprogrammeerde sitar krijgt het nummer een sterk oriëntaalse sfeer. Maar de slaggitaar en Mari’s drums stuwen het nummer ook lekker voort. Daarnaast verrast het me hoe druk Rio’s baslijn in het middenstuk is, omdat ze meestal braaf de grondtonen volgt. Layla lijkt op geen enkel eerder Mary’s Blood-nummer, maar dat is deels waarom het nummer zo briljant is. Een van de betere Mary’s Blood-nummers tot nu toe.

Een duidelijk hoogtepunt, maar er valt meer te genieten. Labyrinth of the Abyss irriteerde me toen de lyric video net online stond, maar klinkt in de context van het album veel logischer. Het is een sfeervol midtempo nummer met een sterk refrein om de sfeer van het album op te zetten. Alleen die gestoorde synthesizersolo vind ik nog steeds een storende factor. Het navolgende Karma is een van de beste nummers van het album. Door de gematigd snelle, zware hoofdriff en het uiterst melodieuze refrein doet het nummer me enigszins denken aan Angel’s Ladder, dat de band opnam met Babymetal-producer Yuyoyuppe.

Slotnummer Syokuzai no Kane (Requiem for the Victims) lijkt door zijn relatief trage tempo en sfeervolle toetsen een opvolger van Megami no Sabaki ~Death Queen’s March~. Ik ben er nog niet over uit of het ook een geschikte afsluiter is, maar het is wel een van de betere Mary’s Blood-nummers in zijn soort. Wie Mary’s Blood toch echt liever als melodieuze powermetalband hoort is Aim misschien een mooie binnenkomer. Hoewel Rio het nummer schreef, leunt het nummer vooral op de interactie tussen melodieuze gitaarpartijen. Als geheel klinkt het nummer wat melancholiek en gelaten, maar Eye laat wel haar kenmerkende rauwe randje horen in het refrein.

Nieuwe vorm

Perfect is ‘Confessions’ niet. Het veel te vrolijke High-5 is een te abrupte breuk met de overwegend melancholieke sfeer op het album, maar die valt nog te verdedigen, omdat Mary’s Blood bijna altijd een blij rocknummer erop heeft staan. Hij komt mijns inziens iets te dicht in de buurt van poppunk, maar het is niet atypisch. Hello is dat wel. Een slap J-rocknummer met te veel elektronische toevoegingen aan de ritmes en een akkoordenschema dat wel erg nadrukkelijk van Ben E. Kings Stand By Me leent. Als het theatrale Mermaid Serenade er niet tussen zat, had ik iedereen aangeraden dat hele deel van het album over te slaan.

Verder is ‘Confessions’ vrij goed in zijn opzet geslaagd. Okano en de band zijn duidelijk op zoek gegaan naar een nieuwe vorm. Die vorm zal niet iedereen bevallen, maar is wel een stap die Mary’s Blood van de automatische piloot af haalt. Muzikaal vuurwerk is tot een minimum beperkt voor een moderne, melodieuze sound waarin de stem van Eye centraal staat. Ze hadden de metalnummers alleen beter voor een meer “metal” album kunnen bewaren.

Op dit moment heb ik geen idee wat de volgende stap van Mary’s Blood gaat zijn. Maar dat is eigenlijk juist wel interessant. ‘Confessions’ is niet de kant die ik voor de band voor ogen had, maar het is erg goed voor wat het is. De band lijkt dit keer op een wat meer poppy rockpubliek te mikken. Meestal is dat een slecht teken, maar het werkt verrassend goed. Hierdoor is ‘Confessions’ het beste Mary’s Blood-album sinds ‘Bloody Palace’. Zelf moet ik er een bui voor hebben, maar als ik die heb, is het een sterke plaat.

Kevin Pasman
kevymetal@hotmail.com

Kevin is altijd op zoek naar de beste muziek van over de hele wereld. Hij is altijd benieuwd naar de drijfveren van de muzikanten die erachter zitten en verdiept zich er graag in. Voor de The Sushi Times schrijft hij over de tofste Japanse bands maar wil je meer lezen? Kijk dan ook op zijn eigen site kevymetal.wordpress.com!

Geen reactie's

Geef een reactie