Recensie: Mary’s Blood – Mary’s Blood

Albums zonder titel wijzen vaak op een nieuwe start. Of dat nodig was bij Mary’s Blood is de vraag. Feit is wel dat voorganger ‘Confessions’ verdeeldheid zaaide onder hun publiek. Het album ging een veel modernere kant op. Meer hardrock dan heavy metal en met een sterke focus op hun belangrijkste wapen: de fantastische stem van Eye. ‘Mary’s Blood’ stuurt de band weer een wat meer metal richting op. Misschien zelfs iets te veel.

Constant

Dat wil niet zeggen dat ‘Mary’s Blood’ een slecht album is. Sterker nog: het niveau is wat constanter dan op ‘Confessions‘. ‘Mary’s Blood’ heeft minder diepe dalen dan zijn voorganger, maar ook minder hoge pieken. Er staat geen nummer op waar ik zo’n hekel aan heb als aan Hello, maar ook geen nummers die ik zo fantastisch vind als Karma of Laylah.

Verder leent de band wel erg veel van zichzelf. Be Myself had zo omgewisseld kunnen worden met Nautical Star of Chateau De Sable van ‘Fate‘ en bijna niemand zou het doorhebben. Verder bevat eerste single en afsluiter Starlight een melodie die haast wel publiek domein móét zijn in Japan, want bijna iedere J-rock- en J-metalband gebruikt hem herhaaldelijk. En toch is het titelloze zesde album van Mary’s Blood vermakelijk. Ik leg graag uit waarom.


Geen kopie

Na een album waarop de reacties wisselvallig zijn, kun je als band twee dingen doen. Je kunt er maling aan hebben en proberen met je nieuwe sound een nieuw publiek te winnen of je kunt je oude publiek proberen terug te winnen. Gek genoeg is ‘Mary’s Blood’ geen van beide. Een verwoede poging je afgehaakte publiek terug te winnen vraagt meestal om een wanhopige kopie van je klassieke werk. En een kopie van ‘Bloody Palace’ is is ‘Mary’s Blood’ geenszins.

Allereerst zijn de zware, omlaag gestemde gitaarriffs van Saki gebleven. Bij Nemophila verkent ze dit soort moderne metalwerk veel meer, maar vooral in Hunger en de stevige opener Without a Crown is vergelijkbaar gitaargeweld te vinden. Verder heeft de band ook geen afscheid genomen van toetsen, al passen ze die in de meeste gevallen wat traditioneler toe dan op ‘Confessions’.

Verder klinkt geen van de hoogtepunten op ‘Mary’s Blood’ alsof het op een eerder album had kunnen staan. De bijna-speedmetal van Mad Lady is een grensgeval. Maar zelfs het lekker energieke, uptempo Blow Up Your Fire klinkt duidelijk als iets recents van de band. Halverwege het album duiken enkele nummers op die aan ouder werk van de band doen denken, maar dat zijn wel mindere nummers. Niets is heel slecht, maar wel veel werk dat het ene oor in, het andere oor uit is.

Afwijkend

‘Mary’s Blood’ kent ook wat rare momenten, maar dat is niet per se een nadeel. Joker lijkt met zijn smerig swingende rock ‘n’ roll-ritmes en bijna Pantera-achtig zwaar gitaarwerk twee botsende elementen in zich te hebben. Die swing en die woeste riffs vullen elkaar echter fantastisch aan. Een echt groeinummer. Ook Umbrella is een afwijkend nummer. In zijn structuur lijkt hij op geen enkele eerdere Mary’s Blood-ballad. Hij blijft daardoor wel wat minder hangen, maar dat maakt hem niet minder interessant.

Wat twijfelachtiger is het al eerder genoemde Hunger. Aan de ene kant is het nummer precies de agressieve track die ‘Mary’s Blood’ op dat moment nodig heeft. Maar het lijkt ook alsof hij niet helemaal op het album past. Simpele, loodzware riffs en bijna trance-achtige synthesizers dragen het nummer. Dat had beter op ‘Confessions’ gepast.

Mijn favoriet is waarschijnlijk Let Me Out, waar Saki’s liefde voor Seikima-II duidelijk in te horen is. Het doet me denken aan nummers als Stainless Night. De toetsen en Saki’s vlekkeloze gitaararrangementen werken perfect samen en Eye’s stem is er uitstekend voor. Een van de melodieuzere nummers van het album, maar dat is geenszins een probleem.


Balans

Of je ‘Mary’s Blood’ moet hebben is lastig te zeggen. Om de kosten hoef je het niet te laten, want JPU heeft het album hier uitgebracht. Het doet echter een paar dingen bewust anders dan op ‘Confessions’. En dat is niet per se beter. Ja, het is fijn dat ‘Mary’s Blood’ veel meer metal is. Aan de andere kant blijven de nummers daardoor ook minder goed hangen. Meer gitaren is gewenst. Het feit dat ze op sommige nummers nét niet lekker klinken dan weer niet.

Uiteindelijk heb ik er respect voor dat Mary’s Blood niet voor de makkelijke weg kiest. Ze hadden een album à la ‘Bloody Palace’ kunnen forceren. Dat had niet eens écht goed hoeven zijn en hun fans waren er wel voor gegaan. In plaats daarvan laten de vier dames horen dat ze zich ontwikkeld hebben. Ze moeten de balans alleen nog vinden. Met het gitaarwerk van ‘Mary’s Blood’ en de sterke melodieën van ‘Confessions’ zouden ze een topalbum kunnen maken.

Kevin Pasman
kevymetal@hotmail.com

Kevin is altijd op zoek naar de beste muziek van over de hele wereld. Hij is altijd benieuwd naar de drijfveren van de muzikanten die erachter zitten en verdiept zich er graag in. Voor de The Sushi Times schrijft hij over de tofste Japanse bands maar wil je meer lezen? Kijk dan ook op zijn eigen site kevymetal.wordpress.com!

Geen reactie's

Geef een reactie