07 jan Recensie: Seikima-II – Bloodiest

Kabuki rockdemonen Seikima-II zijn teurg! Op 31 december 1999 kwam er na 18 jaar een einde aan de carrière van de band. Volgens hun eigen mythologie omdat ze aan het einde van de eeuw (“seikimatsu” betekent “einde van de eeuw”) de hele wereld veroverd hadden. Blijkbaar waren er meer werelden om te veroveren, want in de afgelopen twintig jaar waren er verschillende reünietours. Inmiddels is er voor het eerst in 23 jaar een nieuw album in ‘Bloodiest’. Naast de tourende bezetting hebben ook alle belangrijke oud-leden van Seikima-II een bijdrage aan het album geleverd.

Oud en nieuw

‘Bloodiest’ is een combinatie van nieuw werk en nummers die afgelopen twaalf jaar op singles en compilaties uitkwamen. Op de gelimiteerde dubbel-cd staat echt zo goed als alles uit die periode. Toch is ‘Bloodiest’ veel meer dan een verzameling losse eindjes. Daar zijn de nieuwe nummers te goed voor. Sterker nog: wie niet beter weet zou zelfs kunnen denken dat er niets gebeurd is tussen afscheidsalbum ‘Living Legend’ en ‘Bloodiest’. Dat wil niet per se zeggen dat het album het nieuwe meesterwerk in het oeuvre van de band is. ‘Bloodiest’ is simpelweg een prima Seikima-II-album.

De muziek van Seikima-II is onder te verdelen in drie categorieën: de redelijk traditionele hardrock en heavy metal van hun vroegste werk, de melodieuze stadionrock van de laten jaren tachtig en de experimentele fase van begin jaren negentig. In de latere jaren negentig wisselde de band nog wel eens tussen de verschillende uitersten. ‘Bloodiest’ is in zekere zin een combinatie van alle tijdperken die Seikima-II doormaakte, maar wel met een vrij stevige nadruk op de overgangsperiode tussen heavy metal en melodieuze hardrock. En daar zul je mij niet over horen klagen.

Tijdmachine

Sommige nummers op ‘Bloodiest’ zijn dus al jaren oud. Zelfs als je de normale editie met alleen de eerste cd beluistert. De eerste kennismaking met écht nieuw werk van de band was de eerste single Love Letter from a Dead End, tevens de opener van het album. En hoewel dat nummer een prima nummer is, is het niet een nummer dat het album goed vertegenwoordigt. Het balanceert weliswaar op het randje van melodieuze hardrock en moderne heavy metal, maar de erg gepolijste aanpak doet nogal sterk aan het overgeproduceerde Creatures-project van oergitarist Damian Hamada denken.

Een misstap is de liefdesbrief zeker niet, maar het nummer valt in het niet bij de elegante heavy metal van Koryotaru Shinsekai, het heerlijk theatrale Jigoku no Kane wo Narasunowa Omae en de lekkere losse, Adam no Ringo-achtige hardrock van Goblin’s Scale. Noroi no Shananana is zulke domme meebrulrock die rechtstreeks uit een tijdmachine vanuit de jaren tachtig is komen lopen dat het eigenlijk niet zou moeten werken. En toch is het nummer zo ongecompliceerd en catchy dat het een onverwacht hoogtepunt is. Semi-titelnummer The Bloodiests -Mottomo Chinamagusai Yatsura- en Planet / The Hell zijn ook toffe metalstampers.

Zoals gebruikelijk zijn de ballades wat wisselvalliger. Het album gaat een beetje als een nachtkaars uit door Eien no Uta -A Song of the Deceased- en What’s Happening? is vooral veel te lang. Dat constant herhalende Lucy in the Sky with Diamonds-achtige thema is ook niet briljant. Utao Odoro xxx Shijo is geslaagder. De eighties powerballadbenadering verraadt meteen dat het een compositie is van voormalig gitarist Ace Shimizu en de productie is perfect. Het experimentelere en bombastische Mighty Punch Line, dat gebouwd is op een bijna tribaal ritme, is misschien wel de grootste verrassing van ‘Bloodiest’.

Genoeg te genieten

Met de dubbel-cd-versie haal je ruim een uur extra muziek in huis. Als je al een fanatieke verzamelaar bent, heb je alle nummers op die cd al, maar voor de nieuwkomers is het een prima extra uur. Het niveau is iets constanter dan op het reguliere album, met iets minder diepe dalen, maar ook iets minder hoge pieken. Dat is niet per se erg; soms wil je gewoon een fijne ongecompliceerde hardrocker als Heavy Duty Baby of een boeiend melodieuze rocker als Babies in their Dreams horen. En zoals gezegd: het is een mooie manier om veel ontbrekend werk van Seikima-II in één keer te kunnen kopen.

Kijken we naar de individuele uitvoeringen van de bandleden, dan valt vooral de zang op. Demon Kogure, die tegenwoordig artistiek als Demon Kakka door het leven gaat – waarschijnlijk niet op de hoogte van waar dat woord in de meeste Europese talen naar verwijst – klinkt eigenlijk overal overtuigend. Live wilden de meest ijle hoogtes de laatste jaren nogal afgeknepen klinken. Die vermijdt hij grotendeels op ‘Bloodiest’, maar dat is een pre. Zijn middenbereik is altijd zijn kracht geweest. Vooral in de refreinen wordt hij ook bijgestaan door véél achtergrondzang, maar dat hoort erbij.

Voor gitaarliefhebbers is er genoeg te genieten op ‘Bloodiest’. De riffs zijn overwegend erg goed en de wisselwerking tussen de scheurende, bluesy solo’s van Jail O’Hashi en het wat meer klassiek georiënteerde werk van Luke Takamura is zoals altijd om van te smullen. Maar ik wil ook een lans breken voor de ritmesectie van Seikima-II. Xenon Ishikawa en Raiden Yuzawa zullen nooit al te moeilijk doen – terwijl vooral Ishikawa daar zeker toe in staat is – maar hun ritmes geven de nummers altijd precies wat ze nodig hebben. Bovendien heeft Yuzawa een lekker natuurlijk drumgeluid zoals je dat nog maar zelden hoort op moderne Japanse producties.

Gewoon weer een album van Seikima-II

Reüniealbums komen meestal in twee verschillende smaken. Er is de grandioze comeback die het klassieke werk van een band overtreft, maar veel vaker nog is het een teleurstelling van een band die het maar niet voor elkaar krijgt om net zo te overtuigen als vroeger. ‘Bloodiest’ is op de een of andere manier geen van beide. Het is gewoon weer een album van Seikima-II. En dat klinkt grotendeels precies zoals je zou verwachten. Met een paar rare wendingen, maar die had de band op de meeste van hun klassieke albums ook al.

Wil je eerst even luisteren voor je zeker weet of ‘Bloodiest’ het kopen waard is? Het reguliere album – dus alleen de eerste cd – staat ook in Europa op platformen als Spotify en iTunes.