Recensie: The Alfee – Tenchi Sozo

The Alfee is misschien wel de langst bestaande band van Japan. Ze begonnen in 1973 als het Japanse antwoord op de West-Amerikaanse folkscene. Door de jaren heen zijn er steeds meer invloeden uit de pop, hardrock, new wave en progrock in hun muziek geslopen. Ze zijn zo’n beetje het Japanse antwoord op Queen geworden. Nog altijd is The Alfee een zeer succesvolle band die met enige regelmaat nieuwe albums uitbrengt. Die albums zijn nog wel eens een rommeltje, omdat ze fans van alle stijlen die ze spelen tevreden willen houden. Mede daarom is het zo verrassend dat ‘Tenchi Sozo’ zo goed is. Het is het eerste uitstekende Japanse rockrelease van 2022.

Uitstekend

Leeftijd is altijd een factor bij muziek die zo zanggericht is als die van The Alfee. Bandleider en gitarist Toshihiko Takamizawa, akoestische gitarist Kohnosuke Sakazaki en bassist Masaru Sakurai lopen inmiddels richting de zeventig en als ze alleen zingen is dat te horen. Zelf ben ik nooit een groot liefhebber van de stemmen van Takamizawa en Sakazaki geweest, maar de hoogste noten kosten hoorbaar meer moeite. Sakurai’s lagere, heldere stem klinkt gelukkig nog zeer overtuigend. Maar het handelsmerk van The Alfee – de driestemmige harmonieën – zijn nog altijd van grote klasse. En de composities en arrangementen op ‘Tenchi Sozo’ zijn uitstekend.

Barokke pop en theatrale hardrock

‘Tenchi Sozo’ is het eerste The Alfee-album sinds ‘Nouvelle Vague’ (1998) dat ik in één ruk uit kan luisteren. Ieder album dat het trio uitbrengt bevat wel een aantal sterke nummers, maar ze springen qua stijl vaak zo van de hak op de tak dat ik er niet lekker in kan komen. De sterkste albums van The Alfee richten zich dan ook specifiek op een bepaalde stijl. In het geval van ‘Tenchi Sozo’ zijn dat barokke pop en theatrale hardrock. Er zijn zeker nog nummers met een akoestische basis, maar ‘Tenchi Sozo’ wordt gedomineerd door Takamizawa’s flamboyante gitaarwerk en elegante strijkersarrangementen.

Wat ‘Tenchi Sozo’ zo goed maakt is dat het niet lijkt alsof de band een checklist van stijlen afgaat. Dat was in het verleden nog wel eens zo. Funky Cat wijkt iets af door de toegevoegde blazers – die overduidelijk uit een synthesizer komen – maar het rockt wel genoeg om bij de rest van het album te passen. De Queen-achtige kant van The Alfee staat duidelijk centraal op ‘Tenchi Sozo’ en dat is prima. Het helpt zeker dat ‘Tenchi Sozo’ de beste collectie nummers van de band sinds ‘Arcadia’ (1990) is.

Verhaal

Persoonlijk geniet ik het meest van de licht progressieve rocknummers op ‘Tenchi Sozo’. Het titelnummer waar het album mee opent maakt me daarom meteen al enthousiast voor de richting die de band volgt. Een kort, bombastisch, bijna Disney-achtig intro lanceert de band tot een galopperend hardrocknummer met uitbundig leadgitaarwerk van Takamizawa. Goed ook dat The Alfee ervoor kiest om te openen met een nummer waarop Sakurai de leadvocalen voor zijn rekening neemt: hij heeft duidelijk de meest toegankelijke stem van de band. Ook Shindo Alfa en Kaze no Jidai zijn lekkere melodieuze hardrockers.

Kumikyoku: Ji no Hakubune is een van de meer gewaagde Alfee-nummers in lange tijd. Het bijna negen minuten durende nummer vertelt duidelijk een verhaal. Aan het begin lijkt het een folkvehikel voor Sakazaki te worden, maar het nummer heeft verschillende aktes die duidelijk als hoofdstukken in het verhaal dienen. Op een of andere wonderbaarlijke manier sluiten de stukken goed op elkaar aan, terwijl ze dat niet zouden moeten. Ai to Yu Sonzai lijkt een van die typische stroperige Alfee-ballads te worden, maar het nummer bouwt interessant van een barok-achtig intro naar een lichte poprocker toe.

Beste Alfee-album in meer dan dertig jaar

‘Tenchi Sozo’ is beter dan een nieuw album van een band die al vijftig jaar meedraait zou mogen zijn. Goed, sommige ballads zijn wat aan de kitscherige, potsierlijke kant, maar dat hoort inmiddels zo bij The Alfee dat het een gemis zou zijn als dat niet zo was. ‘Tenchi Sozo’ is het beste Alfee-album in meer dan dertig jaar en daar verdient de band alle lof voor. Wie niet vies is van een overdosis bombast en poppy melodieën in zijn rock moet het album zeker eens een kans geven.

Zoals gebruikelijk voor populaire bands op grote Japanse platenlabels is ‘Tenchi Sozo’ in veel te veel verschillende versies verkrijgbaar. Mijn advies zou zijn om te kiezen voor de versie die uit alleen de cd bestaat. Hier staat naast het volledige album ook een uitstekende liveuitvoering op van de progrocker Orion Kara no Shita Jo. Dat is ook de versie die in zijn geheel op de grote streamingplatformen te beluisteren is; ook in Europa!

Kevin Pasman
kevymetal@hotmail.com

Kevin is altijd op zoek naar de beste muziek van over de hele wereld. Hij is altijd benieuwd naar de drijfveren van de muzikanten die erachter zitten en verdiept zich er graag in. Voor de The Sushi Times schrijft hij over de tofste Japanse bands maar wil je meer lezen? Kijk dan ook op zijn eigen site kevymetal.wordpress.com!

Geen reactie's

Geef een reactie