28 jun Recensie: The Gazette – Mass

‘Mass’, het nieuwe album van visual kei-giganten The Gazette, valt niet tegen. ‘Ninth‘ (2018) deed dat wel en omdat de eerste previews van ‘Mass’ een soortgelijke sound lieten horen, had ik dat nu weer verwacht. Simpel gezegd is ‘Mass’ het album dat ‘Ninth’ had willen zijn. Het is in feite dezelfde sound, maar dan veel beter. Deels komt dit doordat de band uit Kanagawa hun melodieuze kant dit keer veel beter met hun heavy gebeuk combineert, maar de nummers zijn over de gehele linie gewoon beter.

Goed, ik kan me een ongeluk blijven klagen dat The Gazette nooit meer een tweede ‘Dogma’ zal uitbrengen. En dat vind ik ook jammer, maar The Gazette weet op ‘Mass’ duidelijk waar zijn kracht ligt. Nog altijd is The Gazette muzikaal gezien een van de meest Amerikaans klinkende bands van de visual kei-scene. En nog altijd is het de fantastische stem van Ruki die grotendeels verantwoordelijk is voor hoe Japans de band klinkt. The Gazette weet hoe je een pakkend, sfeervol nummer schrijft en daarvan staan er genoeg op ‘Mass’.

Meeslepend en melancholiek

Mijn grootste probleem met ‘Ninth’ was het feit dat de ballads zoveel beter waren dan de harde nummers. Op zichzelf geen bezwaar, want The Gazette heeft met Ruki de perfecte troef voor een goede ballade in de hand. Bovendien staan hun ballads niet stijf van de mierzoete clichés die zoveel visual kei-bands volgen. Na het beluisteren van ‘Ninth’ is er echter niet een van de stevige nummers echt blijven hangen. Dat is wél een probleem.

Gelukkig is dat probleem op ‘Mass’ vrij goed verholpen. Ieder nummer heeft minstens een memorabel moment. Het lijkt ook wel of The Gazette het concept van melodie in een heavy nummer weer wat serieuzer is gaan nemen. Echte momenten van ongebreidelde agressie zijn daardoor zeldzaam, maar dat was toch nooit waar de band het beste in was. Hoewel er nog voldoende nu metal-achtige riffs zijn, laten meer nummers een meeslepende melancholieke sfeer horen. En dat Ruki daarbij meer zingt dan grunt, schreeuwt en krijst is alleen maar een pre.

Climaxen

Na de eerste luisterbeurt is The Pale het nummer van ‘Mass’ dat het beste blijft hangen. Het nummer heeft een bijzonder interessante opbouw. Door de productie en toegevoegde elektronica voelt het eerste couplet wat ingehouden aan, waarna het nummer naar verschillende climaxen toe werkt. Maar ook openingstrack en eerste single Blinding Hope maakt een goede eerste indruk. Qua opbouw doet het sterk aan Falling van ‘Ninth’ denken, maar door de betere dynamiek en de net wat interessantere akkoordenstuctuur verrast Blinding Hope ook.

Moment is verrassend, omdat het nummer een volledig akoestische basis heeft. Wat subtiele toetsen en elektronica zijn de enige elektrische onderdelen en die zijn waarschijnlijk later pas toegevoegd. Aoi en Uruha hebben een prachtig warm, maar ook helder akoestisch gitaargeluid dat het nummer naar een hoger niveau tilt. En Nox is een klein meesterwerkje dat de typerende zware The Gazette-riffs op een bijna ‘Division’-achtige manier met heavy riffs combineert. De plagerige viool-achtige melodie op de achtergrond voegt ook echt iets aan het nummer toe.

Woest

Klinkt dat allemaal iets te gezapig? Zoals gezegd is de agressieve kant van The Gazette minder prominent aanwezig, maar hij is er zeker nog. Hold dendert op gestaag tempo door en krijgt net wat meer spanning door zijn onheilspellende pre-refrein. Rollin’ wisselt opvallend woest gespeelde cleane gitaarstukken af met springerige post-numetalriffs en vooral Frenzy is een allesverwoestend monster. Barbarian gaat voer zijn voor mensen die vinden dat The Gazette te veel op Dir En Grey lijkt, maar de melodieën duwen het nummer toch nadrukkelijk een eigen kant op.

‘Mass’ is zeker niet het beste album van The Gazette, maar zonder twijfel een perfecte release voor fans die ook van ‘Division’ genoten. En omdat JPU Records ‘Mass’ in Europa heeft uitgebracht, hoeft de aanschaf zeker niet veel te kosten. ‘Mass’ is ook te beluisteren via alle grote streamingplatforms.