Recensie: We Are X

Is ‘We Are X’ de definitieve documentaire over X Japan? Dat hangt ervan af hoeveel je al over de band weet. Sinds hun doorbraak eind jaren tachtig is X Japan een van de grootste en meest invloedrijke bands van Japan. Hoe groot? Dat gaat ons voorstellingsvermogen te boven, maar de gloednieuwe documentaire ‘We Are X’ geeft nu ook de rest van de wereld een kijkje in de gestoorde en bij vlagen dramatische geschiedenis van de band.

De film is overduidelijk bedoeld om de band aan het internationale publiek voor te stellen en in dat opzicht is ‘We Are X’ meer dan geslaagd. De hoogtepunten en diepe dalen in de historie van de band zorgen voor een verhaal dat qua spanning en drama niet onderdoet voor de gemiddelde Hollywood-blockbuster en de beelden zijn ronduit spectaculair.

Niet alleen die uit het rijke archief van drummer, pianist en bandleider Yoshiki – de camera’s waren dol op het extravagante voorkomen van de band – maar zeker ook de prachtige beelden die regisseur Stephen Kijak maakte van het optreden dat de band twee jaar terug in de New Yorkse Madison Square Garden en de voorbereidingen daarop.

Voor fans die de band al jaren volgen is er echter weinig nieuwe informatie. Natuurlijk is het voor de echte fan ook genieten van de oude en nieuwe beelden en die moet daarom ook zeker gaan kijken, maar je leert weinig over de band wat je nog niet wist.

Daarnaast gaat de film vooral over Yoshiki. Toegegeven, zijn levensverhaal is interessant en het publiek zal ongetwijfeld meeleven als hij geëmotioneerd de vele zelfmoorden om hem heen herdenkt – zijn vader, gitarist hide, in opvallend mindere mate voormalig bassist Taiji – maar het duurt maar liefst twintig minuten voordat er eindelijk eens een ander bandlid (zanger Toshi) aan het woord komt. Sterker nog: bassist Heath, toch al sinds 1992 bij de band betrokken, mag twee zinnen zeggen over zijn aantreden en komt vervolgens in de hele film niet meer voor.

Toch verdient de regie alle lof voor hoe alles in beeld gebracht wordt. Vooral de passage over Toshi’s tijd in de Home of Heart-sekte is knap in elkaar gezet. De zanger is uiterst openhartig over deze periode en de hele situatie wordt bijzonder respectvol in beeld gebracht. Voor namen en rugnummers moet je elders zijn, maar toch wordt er een behoorlijk volledige indruk gegeven van hoe hij zijn tijd bij de sekte beleefd heeft en hoe zijn twijfels uiteindelijk ontstaan zijn. Als er één verborgen thema in de film is, is het de oprechte vriendschap tussen Toshi en Yoshiki. Als zij samen terugdenken aan hun kindertijd en hoe de banden weer aangehaald zijn, levert dat het meest vertederende moment van de film op.

Een ander thema is de pijn van Yoshiki. Hij is spreekt vrijuit over het drama dat hem zijn leven lang achtervolgt – “het lijkt wel of mensen die met mij omgaan vervloekt zijn” – en we mogen zelfs meekijken als hij verschillende dokters bezoekt voor de pijn die hij al jaren op verschillende plekken in zijn lijf voelt als gevolg van te fanatiek headbangen en een verkeerde speltechniek bij het drummen. Je moet wel tegen injectienaalden kunnen, want hij laat zich met behoorlijk wat pijnstillende materie inspuiten. Wel heb ik het idee dat Kijak het drama vaak nóg groter maakt dan het al is; regelmatig is Yoshiki in tranen of met een brok in de keel te zien en ik begrijp het emotionele effect daarvan, maar het haalt soms ook de vaart een beetje uit de film.

Verder is het vooral genieten van de oude videoclips en de nieuwe livebeelden, verbazing over de Beatlemania-achtige grootheid van de band en de massahysterie na het overlijden van hide en afwisselend bewondering en verwondering voor de openhartigheid van Yoshiki en Toshi. Voor de muziekwereld een mooie kennismaking met een bijzondere band, voor de fan een leuk hebbedingetje om in de kast te hebben zodra deze op dvd uitkomt.

Kevin Pasman
kevymetal@hotmail.com

Kevin is altijd op zoek naar de beste muziek van over de hele wereld. Hij is altijd benieuwd naar de drijfveren van de muzikanten die erachter zitten en verdiept zich er graag in. Voor de The Sushi Times schrijft hij over de tofste Japanse bands maar wil je meer lezen? Kijk dan ook op zijn eigen site kevymetal.wordpress.com!

Geen reactie's

Geef een reactie