Review: A9 – Planet Nine

Wat ongelooflijk jammer. A9 was de laatste jaren zo goed op weg, maar ‘Planet Nine’ voelt als net zo’n teleurstelling als het laatste album dat ze onder hun oude (en bekendere) naam alice nine uitbrachten. Het hele album laat horen dat we hier met een stel uitstekende muzikanten te maken hebben – vooral drummer Nao blinkt uit – maar de band heeft alle progressie van de eerdere albums onder de naam A9 overboord gegooid en voor een onsamenhangende mix van J-pop, J-rock en elektronica gekozen. Laten we hopen dat het een eenmalige blunder is.

Voor wie de band niet kent: A9 staat alweer bijna vijftien jaar garant voor prettig in het gehoor liggende, behoorlijk poppy J-rock die voor Japanse begrippen opvallend subtiel is. Officieel behoort de band tot de visual kei, maar hun voorkomen was nooit heel erg uitbundig en hoewel gitarist Hiroto af en toe lekker de gitaarheld kan uithangen, wordt het nooit écht stevig.

Hetzelfde valt over de weinig aanstootgevende stem van frontman Show te zeggen. Tussen 2009 en 2012 bracht het vijftal dat toen nog alice nine heette een aantal hele aardige singles en albums uit die de tand des tijds beter doorstaan hebben dan het gros van de J-rock en visual kei uit die tijd.

Vlak na de release van het pijnlijk matige ‘Supernova’ (2014) brak de band met hun oude label en management PS Company en gingen ze onafhankelijk als A9 verder. Hoewel ze het nooit met zoveel woorden hebben gezegd, was het een overduidelijke poging om onder de druk van platenlabels uit te komen en zelf de controle in handen te nemen. Aanvankelijk leek dat de juiste keuze. Eigenlijk waren alle A9-singles, ep’s en het vorig jaar verschenen album ‘Ideal’ prima releases die zich bijna met ‘Gemini’ (2011) en ‘9’ (2012) konden meten, maar blijkbaar is er na ‘Ideal’ iets mis gegaan.

Achtergrond

Op het eerste gehoor deelt ‘Planet Nine’ een flink aantal gebreken met ‘Supernova’. De elektronische benadering gaat ten koste van de instrumentale expertise die A9 in de gelederen heeft. Vooral Hiroto en Tora verdwijnen naar de achtergrond. Nao is gelukkig niet vervangen door drumcomputers en ook bassist Saga laat af en toe wat jazzy en funky virtuositeit horen, maar op het aardige, maar geforceerd zware Pendulum na lijkt het album vooral in dienst te staan van Show.

En daar zit een deel van het probleem. Show is een aardige zanger die nooit vervelend is om naar te luisteren, maar zijn bereik en power zijn te beperkt om een heel album te dragen. Voor de ballade Sonata, overigens een van de weinige écht goede tracks op ‘Planet Nine’, is hij de perfecte zanger en misschien had de band het daarom ook meer op de ballades dan de chaotische elektronica moeten gooien.

Voorheen wisselde Show nog wel eens tussen cleane zang en verrassend rauwe passages, die al dan niet aangedikt werden door Saga en Hiroto. Dat had op ‘Planet Nine’ echter voor nóg minder samenhang gezorgd.

Frustrerend

Het meest frustrerende is nog wel dat je er als luisteraar zo nu en dan aan herinnerd wordt dat A9 echt wel een goede band is. Tegen het einde van het album duiken aardige rocknummers als het tof opgebouwde Giga en Neophilia op. Ook het rustigere, maar spannende Asylum is de moeite waard. Deze nummers zijn weliswaar niet zo overtuigend als The Arc, Gallows, Shinkiro en Rainbows in het verleden waren, maar als er meer van dat soort nummers op ‘Planet Nine’ hadden gestaan, was het een album geweest dat de aanschaf waard was. Nu is dat absoluut niet het geval.

Zelfs binnen de nummers waarin de elektronica en de gitaren over elkaar heen donderen duiken nog wel wat aardige momenten op. Je hoeft A9 niet meer te leren hoe je een refrein schrijft dat in je hoofd blijft hangen en daar zijn er nu weer genoeg van te horen. Het lijkt alleen alsof de band door de slecht op elkaar aansluitende ideeën heen struikelt voor ze erbij aankomen. Vooral Five Joker heeft wat veel belovende stukken die helaas op niets uitlopen.

Lukraak

Japanse bands zijn gemiddeld beter in het combineren van livemuziek en elektronische invloeden, maar A9 slaat op ‘Planet Nine’ de plank helaas volledig mis. Het zegt genoeg dat de nummers met weinig tot geen elektronica de hoogtepunten van het album zijn. Dat ligt echter niet aan de geprogrammeerde geluiden, maar meer aan het feit dat er niet echt een idee achter zit. Sommige passages lijken lukraak in de nummers gegooid zonder dat daarbij echt op structuur en een prettige flow gelet is.

Is dat voor jou geen bezwaar, maar weet je niet zeker of dit specifieke geval iets voor jou is? Dan heb je in Europa het geluk dat een groot deel van A9’s werk online beschikbaar is via iTunes en Spotify. De ep’s ‘Ginga no wo to’ en ‘Light and Darkness’ zijn op onverklaarbare wijze verdwenen, maar ‘Planet Nine’ is in zijn geheel te beluisteren. Misschien was het beter geweest als A9 dit album ook op ep-formaat gehouden had.

Coverfoto via Jrock247.com

Kevin Pasman
kevymetal@hotmail.com

Kevin is altijd op zoek naar de beste muziek van over de hele wereld. Hij is altijd benieuwd naar de drijfveren van de muzikanten die erachter zitten en verdiept zich er graag in. Voor de The Sushi Times schrijft hij over de tofste Japanse bands maar wil je meer lezen? Kijk dan ook op zijn eigen site kevymetal.wordpress.com!

Geen reactie's

Geef een reactie