21 jan Review: ArkRoyal – Clymenus

Er is iets bewonderenswaardigs aan hoe bescheiden ArkRoyal is. De meeste Japanse bands die volledig uit vrouwen bestaan zoeken zoveel mogelijk bombast op en kleden zich extreem flamboyant. Of laten we eerlijk zijn: vaak moet dat van het management. ArkRoyal doet het anders. Ze hebben een manier gevonden om relatief drukke riffs tot een verrassend relaxed klinkend geheel te maken. Dat was al zo op hun twee EP’s en op onlangs verschenen debuutalbum ‘Clymenus’ is dat niet anders.

In essentie is ArkRoyal een vrij traditionele heavymetalband. Maar ze gaan duidelijk voor een andere sfeer dan de meeste bands in het genre. De stem van zangeres en gitariste Illumina speelt daar een grote rol in. Ze heeft een ruim bereik en een techniek die klassiek geschoold aandoet, maar tegelijkertijd een vrij kalm, dromerig stemgeluid. De ritmes van drumster Meg-Chan zijn ook zelden heel opzwepend. Dat klinkt misschien als een nadeel, maar het geeft ArkRoyal een volkomen eigen gezicht.

Dienst

Japanse rockmuzikanten hebben over het algemeen de neiging om heel flashy te spelen. Illumina en mede-gitariste Ika doen dat ook wel – de solo’s op ‘Clymenus’ zijn stuk voor stuk ijzersterk – maar de focus ligt bij ArkRoyal op in dienst van de nummers spelen. Dat geldt voor de hele band. Zelfs het instrumentale Justice of Arrow is meer dan een excuus voor virtuoze capriolen. In plaats daarvan vertelt het een verhaal in zijn melodieën. Een beetje vergelijkbaar met de oude instrumentale nummers van Iron Maiden.

Verder varieert ‘Clymenus’ van de pakkende melodieuze hardrock van Last Moment tot de intense, pulserende metal van afsluiter Kagerō. Last Moment is de eerste uitgebrachte songwritingbijdrage van bassiste Marsa. Vanwege de ruimte die de zang krijgt en de sterke melodieën zou het een geschikte single zijn. Sommige riffs in Kagerō schuren tegen thrashmetal aan, al komen ze door de productie niet al te agressief over.

Uit de verf

Daar hebben we ook meteen het enige echte minpunt van ‘Clymenus’ te pakken. De manier waarop het album gemixt is eigenlijk te droog en te bescheiden om de nummers echt tot hun recht te laten komen. Het relatief stevige Bloom in Hades en de te gekke triolenriffs van Retriever – waarvan je gewoon wéét dat ze live de zaal in vuur en vlam zetten – zouden veel beter uit de verf komen als ze zo gemixt waren als de vorig jaar verschenen ep ‘Vengeance’. Gewoon iets directer, iets steviger. Veel stukken op ‘Clymenus’ eisen daardoor minder aandacht op dan ze verdienen.

Verder weet ik niet of Dystopia de beste keuze was om het album mee te openen. Het is een sterk, sfeervol rocknummer, maar het trekt de luisteraar niet echt het album in. Sowieso duurt het een minuut voordat de eerste echte muziek begint. Mijn gok zou zijn dat de band het nummer als moodsetter wilde gebruiken, maar daar is hij met zijn zeven minuten eigenlijk te lang voor. Absoluut een van de hoogtepunten van het album, maar hij had beter ergens in het midden kunnen staan.

Verleiden

ArkRoyal is een band die alles net even anders doet. En daar heb ik veel respect voor. Het feit dat Illumina zingt én gitaar speelt is al opzienbarend. Ik dacht even dat dat verboden was als je in een Japanse band met alleen vrouwen zat óf visual kei maakt. Dat ze in allebei erg goed is maakt het des te mooier. Verder is het buitengewoon interessant hoe ArkRoyal zijn heavy metal als relaxte rock laat klinken. Misschien helpt het mee dat ze uit Hokkaiddō komen en zich dus niet laten verleiden om te conformeren aan de scenes van Tokio en Osaka.

Omdat ‘Clymenus’ slechts veertig minuten lang is, is ervoor gekozen om het album voor maar 2000 yen op de markt te brengen. Er zijn kortere Japanse albums die veel meer kosten. Ik zou zeggen dat het de moeite meer dan waard is, hoewel er in productioneel opzicht een stap terug is gedaan. Voor wie twijfelt en daarom eerst nog even wil luisteren is er goed nieuws: ‘Clymenus’ staat in zijn geheel op de grote streamingplatformen. Net als de eerdere releases ‘Vengeance’ en ‘Arise’.