Review: Concerto Moon – Rain Fire

Vorig jaar stonden we bij The Sushi Times uitgebreid stil bij wat een slecht idee ‘Ouroboros’ van Concerto Moon was. Bandleider en gitarist Norifumi Shima besloot nieuwe zanger Wataru Haga aan het nieuwe publiek te introduceren middels een aantal nieuwe opnamen van Concerto Moon-klassiekers. Zo konden fans Haga direct met zijn veel betere voorgangers Atsushi Kuze (nu in Jupiter), Takeshi Inoue en Takao Ozaki vergelijken. Nieuw materiaal was veel slimmer geweest. Bij voorkeur nummers die rekening houden met Haga’s beperkingen.

Is ‘Rain Fire’ dat album? Ja en nee. Haga is nog steeds geen topzanger, maar hij klinkt bij lange na niet zo vervelend als op ‘Ouroboros’. Shima lijkt rekening gehouden te hebben met Haga’s bereik en de zang ligt beter in de mix. Voor release verscheen de video van opener Long Way to Go. Optimistisch werd ik er niet per se van, maar het geheel was luisterbaar. En eigenlijk valt ‘Rain Fire’ zo het beste samen te vatten. Luisterbaar, maar niet geweldig.

Dat is niet helemaal Haga’s schuld. Hoewel Shima drie jaar de tijd had om nieuwe nummers te schrijven, klinkt een deel van de nummers nog niet af. En dat is jammer, want er zijn historisch gezien weinig Japanse bands die de in Japan zo populaire neoklassieke hardrock beter vertegenwoordigen dan Concerto Moon. ‘Rain Fire’ bevat momenten die dit nog laten horen, maar minder dan zou moeten. In tegenstelling tot ‘Ouroboros’ kon ik het album in een keer door draaien, maar dat zal ik niet snel weer doen.

Handelsmerk

Laten we met de goede nummers beginnen. Want die zijn er wel degelijk. False Confidence verraste me aangenaam. Het heeft een iets gematigder tempo dan de rest van het album en een opvallend agressieve gitaarriff van Shima. Iets agressievere zang à la Eizo Sakamoto (ex-Anthem) zou het nummer goed hebben gedaan, evenals een juiste uitspraak van de titel, maar het is een lekker nummer. Slotnummer Mirror Design is ook erg sterk. Het heeft een lekker dramatische opbouw en is waarschijnlijk het nummer dat het beste bij Haga’s stem past.

Het meest typische Concerto Moon-nummer is zonder twijfel Run for the Light. Dit nummer bevat alle elementen die Shima’s handelsmerk geworden zijn. Snelle neoklassieke loopjes, riffs die aan de eerste paar albums van Rainbow doen denken en een opvallend pakkend refrein. Aan de ene kant is het goed dat ‘Rain Fire’ niet vol staat met dit soort nummers. Hierdoor springt een nummer als Run for the Light er echt uit. Aan de andere kant is het wel overduidelijk dat deze neoklassieke hardrock precies datgene is wat Shima het beste doet. ‘Rain Fire’ had er dus meer van verdiend.

Rise and Fall lijdt iets te veel onder Haga’s dunne, schelle stemgeluid en Burnt Society raakt na een ijzersterk begin zijn vaart kwijt. Toch zijn dit aardige nummers die ik onder andere omstandigheden het voordeel van de twijfel had gegeven.

Potsierlijk

Helaas valt er zoals gezegd genoeg op ‘Rain Fire’ aan te merken. Waiting for You is alles wat ik haat aan powerballads van Japanse bands. Door de veel te heldere, potsierlijke keyboardsounds van Ryo Miyake wordt het nummer zo zoet dat het glazuur voor het eerste couplet al van mijn tanden gesmolten is. Dat is sowieso een probleem op ‘Rain Fire’. Miyake is een prima toetsenist, maar iemand moet hem wel andere sounds aanpraten. De solo’s op Long Way to Go hadden een overstuurd Hammondgeluid verdient in plaats van die vieze jarentachtigsynths en het toetsenwerk maakt The Night Tells a Thousand Lies veel minder indrukwekkend dan zijn titel.

Er is al veel gezegd over Haga’s stem. Op ‘Rain Fire’ is hij wederom niet overtuigend, maar wel beter te tolereren dan op ‘Ouroboros’. De hele ijle hoogtes worden grotendeels vermeden en zijn middenbereik klinkt acceptabel. Het is ook niet zo dat hij vals zingt, iedere noot is technisch gezien zuiver, maar zijn stemgeluid mist kracht. Ergens heb ik medelijden met hem. Hij is in het diepe gegooid in een band met een historie van markante, krachtige zangers waar hij niet aan kan tippen. En zijn bandleider komt hem maar matig tegemoet.

Het ligt dan in de lijn der verwachting dat het instrumentale The Next Moment of Grief een van de hoogtepunten van het album is. Het tegendeel is echter waar. Als ik producer van het album was, had ik Shima gevraagd het nummer eerst af te maken. Er zitten twee ideeën in die bij elkaar misschien een minuut interessante muziek vormen, maar het nummer duurt maar liefst drieënhalve minuut.

Geen wedergeboorte

Nee, ‘Rain Fire’ is niet de grandioze wedergeboorte van Concerto Moon. Niet dat ik dat verwacht had, maar ik stond er wel voor open om verrast te worden. Het album is goed genoeg om te zeggen dat het een aardige Concerto Moon-plaat zou zijn met een andere zanger (nogmaals, Eizo Sakamoto zit zonder band!) en betere geluidstechnische keuzes. Maar zelfs dan kan ‘Rain Fire’ zich niet meten met de eerste drie platen of albums als ‘Tears of Messiah’, ‘Angel of Chaos’ en ‘Savior Never Cry’.

Nog een kleine opmerking voor fans die twijfelen tussen de twee versies van ‘Rain Fire’. Koop de dubbel-cd alleen als je Haga beter vindt dan ik hem vind en je heel benieuwd bent naar hoe hij Between Life and Death, Struggle to the Death en Life on the Edge (alle van ‘Between Life and Death’ uit 2015) zingt. Het lijkt erop dat alleen Atsushi Kuze’s zang vervangen is door die van Haga. Zo te horen is al het andere identiek aan de originele versies.

Dit artikel – Review: Concerto Moon – Rain Fire – verscheen voor het eerst op 26 februari 2021 en is voor het laatst geüpdatet op 26 februari 2021.

Kevin Pasman
kevymetal@hotmail.com

Kevin is altijd op zoek naar de beste muziek van over de hele wereld. Hij is altijd benieuwd naar de drijfveren van de muzikanten die erachter zitten en verdiept zich er graag in. Voor de The Sushi Times schrijft hij over de tofste Japanse bands maar wil je meer lezen? Kijk dan ook op zijn eigen site kevymetal.wordpress.com!

Geen reactie's

Geef een reactie