14 jul Review: Loudness – Rise to Glory

Er zijn maar weinig Japanse bands die buiten Japan zo populair geworden zijn als Loudness. Het viertal uit Osaka was misschien wel de eerste grote metalband van Japan – of Bow Wow, afhankelijk van waar je de grens tussen hardrock en heavy metal trekt – en brak midden jaren tachtig wereldwijd door met de meezinger Crazy Nights. Op dat moment had Loudness echter al vier goede albums uitgebracht, waarvan er twee – ‘The Law of Devil’s Land’ (1983) en ‘Disillusion’ (1984) – zelfs tot de beste metalplaten van de jaren tachtig behoorden.

‘Rise to Glory’ is alweer het dertiende studioalbum sinds de reünie (in totaal maar liefst het zevenentwintigste) en het is gelukkig een stuk beter dan voorganger ‘The Sun Will Rise Again’ (2014), waarop de band vermoeid klonk en maar bij vlagen geïnspireerd uit de hoek kwam. En hoewel de schade die de tijd aan Niihara’s stembanden heeft aangericht onomkeerbaar lijkt, is ‘Rise to Glory’ het eerste album in tijden waarop Loudness van het begin tot het eind weet te boeien.

Melodie

Waarom ‘Rise to Glory’ zoveel beter is dan zijn voorganger is vrij eenvoudig samen te vatten. Er is meer variatie, meer melodie en het samenspel bevat meer vuur. En Loudness weet het hoge niveau vast te houden. Dat is opmerkelijk, want zelfs prima recente albums als ‘King of Pain’ (2010) en ‘Eve to Dawn’ (2011) beginnen veel sterker dan ze eindigen. Bij ‘Rise to Glory’ is het zelfs zo dat de beste nummers zich aan het einde van het album beginnen.

Dat begint bij het titelnummer. De centrale riff is klassieke speedmetal, er zijn wat mooie gitaarharmonieën te horen en de tweestemmige zang maakt het refrein tot het kolkende hoogtepunt van het nummer. Nog beter is Why and for Whom, waarvan het galopperende ritme aan de klassieke heavy metal van Iron Maiden doet denken. Alleen het flauwe Let’s All Rock is een misser.

Hoewel nog altijd duidelijk te horen is dat bij Niihara de jaren beginnen te tellen – hij is ook alweer 58 uiteraard – klinkt hij op de twee ballades verrassend goed. Het schuurpapieren randje dat ontstaan is door jarenlang rauwer zingen dan zijn stem natuurlijk is geeft een emotionele draai aan The Voice. Helemaal mooi is slotnummer Rain. De trage en duistere sfeer sluit heel goed aan op wat Takasaki rond de eeuwwisseling met Loudness probeerde te doen, maar op de een of andere manier komt het hier veel beter over.

Overtuiging

Dat betekent niet dat de eerste helft van het album tegenvalt. Sterker nog: nummers als Go for Broke en Soul on Fire zouden wel eens overtuigend kunnen zijn voor mensen die Loudness het afgelopen decennium te modern vonden. Goed, de heren spelen het een beetje safe, maar doen dit wel met een enthousiasme en een overtuiging die ik al lang niet meer bij ze gehoord had. En natuurlijk laat Takasaki weer horen waarom hij een van de meest gewaardeerde gitaristen van Japan is. Zonder dat zou ‘Rise to Glory’ geen echte Loudness-plaat zijn. Vooral op het sfeervolle instrumentaaltje Kama Sutra, dat niet misstaan zou hebben op het quasi-psychedlische ‘Heavy Metal Hippies’ (1994), laat horen hoe veelzijdig Takasaki eigenlijk is.

Voor iedereen die de laag gestemde gitaren en de agressieve richting van het Loudness van de 21e eeuw wél de moeite waard vond is er zeker nog wat te genieten op ‘Rise to Glory’. Weliswaar minder dan eerst, maar het beukende Massive Tornado – met relatieve nieuwkomer Masayki Suzuki in topvorm op drums – zal voor die mensen zeker een aanwinst zijn. ‘Rise to Glory’ moet het uiteindelijk alleen iets meer van zijn traditionele melodieën hebben.

Hoogtijdagen

Europese liefhebbers van old school Loudness kunnen hun lol op. Niet alleen is ‘Rise to Glory’ in dit deel van de wereld uitgebracht door earMUSIC en daarom een stuk goedkoper dan dure Japanse import, er zit ook nog eens een heel interessant bonusschijfje bij. Op deze cd vind je het volledig album ‘Samsara Flight’ (2016) terug, waarop de band 13 oude klassiekers uit de periode van 1981 tot en met 1983 opnieuw interpreteert. Voor de prijs van één album heb je er dus twee!

Hoewel Niihara’s stem in de jaren sinds het volgende heropnamenalbum ‘Rockshocks’ (2004) aan kracht ingeboet heeft, is ‘Samsara Flight’ absoluut de betere van de twee. Er is veel overlap in nummers – zes nummers zijn op beide albums te vinden – maar omdat de band de nummers op ‘Samsara Flight’ in dezelfde stemming speelt als waarin ze oorspronkelijk opgenomen zijn en niet een hele noot lager, voelen de uitvoeringen natuurlijker aan. Voor nieuwkomers is dit ook een mooie manier om kennis de maken met klassiekers als The Law of Devil’s Land, Road Racer, Lonely Player en het prachtige In the Mirror. De productie is lekker dik in het laag, waar vooral het uitgesponnen oudje To be Demon van profiteert.

Nieuwe fans gaat Loudness waarschijnlijk niet winnen met ‘Rise to Glory’, maar voor de fans die ze al hadden is dit het album dat het meest als Loudness in zijn hoogtijdagen klinkt sinds ‘Thunder in the East’. Liefhebbers van traditionele heavy metal met creatief gitaarwerk moeten zeker een luisterbeurt wagen.