Review: Mary’s Blood – Revenant

Er is een reden waarom Mary’s Blood het zoveel beter doet dan veel ander Japanse meidenbands, inclusief de bands die eveneens uit Destrose voortgekomen zijn. Niet alleen heeft het kwartet met Eye een van de beste zangeressen van Japan in de gelederen, ook gitariste Saki behoort terecht tot een van de meest gewaardeerde muzikanten uit Japan.

En omdat Mary’s Blood het niet op hun schattigheid gooit, maar gewoon goede metalsongs schrijft, duurde het niet lang voordat er ook internationale interesse kwam. Het uitstekende ‘Bloody Palace’ (2015) en ‘Fate’ (2016) zijn door JPU Records ook in Europa uitgebracht. Het gloednieuwe ‘Revenant’ laat wat langer op zich wachten, wat ongetwijfeld met hun platenmaatschappijenwissel te maken heeft.

‘Revenant’ is een lastige plaat om te duiden. Vooral omdat de indrukken die het album maakt erg verwarrend zijn. In eerste instantie lijkt het album een buiging richting J-rock te maken, omdat de nadruk nog meer dan voorheen op de refreinen is komen te liggen, aan de andere kant staat het album vol stevig gitaarwerk en weigert Eye haar rauwe randje op te geven. Het was duidelijk dat er iets moest veranderen na ‘Fate’, dat bij vlagen iets te duidelijk als een herhalingsoefening van ‘Bloody Palace’ voelde, maar ik ben er na een paar luisterbeurten nog steeds niet achter of de aanpak van ‘Revenant’ de juiste is.

Het is overigens niet zo dat Mary’s Blood op ‘Revenant’ onherkenbaar veranderd is. De nummers komen overduidelijk uit dezelfde stal als hun eerdere werk en de verandering zit hem vooral in de productionele benadering. Producer Hajime Okano, die in het verleden onder meer met L’Arc-en-Ciel, D en Dead End samenwerkte, lijkt de band een wat modernere kant op te willen duwen. Of het zwaardere gitaarwerk van Saki daar een direct gevolg van is, kunnen we alleen maar raden, maar dat het anders klinkt is een feit. Gek genoeg blijkt dat andere geluid vooral oppervlakkig; na een paar luisterbeurten begint ‘Revenant’ al wat meer vertrouwd als Mary’s Blood te klinken.

Afwijken

Wel telt ‘Revenant’ een paar opvallende uitstapjes. On The Rocks is opvallend vanwege zijn overduidelijk door AC/DC beïnvloede jaren zeventig hardrockgeluid. Het nummer is iets te weinig dynamisch om echt indruk te maken, maar Eye lijkt het wel prettig vinden om even lekker haar rock ‘n’ rollstrot te laten gaan. Overigens zijn simpele hardrocknummers niets nieuws voor Mary’s Blood; in het verleden dook ook al het opgewekte Ready to Go op. Dit keer lijkt Rolling Start, door zijn zwakke refrein overigens de enige volledige misser op ‘Revenant’, die stijl door te zetten.

Interessanter zijn de nummers die echt afwijken. Het door Eye geschreven Halcyon Days is een vrij uniek nummer in het oeuvre van Mary’s Blood. Het is aanmerkelijk rustiger dan de rest, maar het is geen ballade. De sfeer doet enigszins filmisch aan en de structuur van het nummer is verrassend te noemen. Het gaat misschien te ver om het een progressief rocknummer te noemen, maar dichterbij een progressief nummer is Mary’s Blood tot dusver niet gekomen. Al is het navolgende Megami no Sabaki ~Death Queen’s March~ ook behoorlijk proggy. Het nummer is langzamer dan de andere stevige nummers en heeft daardoor een spannende, dreigende sfeer die binnen ‘Revenant’ uniek is.

Eigen gezicht

Wie opgelet heeft, ziet dat alle voorgenoemde nummers rond het midden van de plaat opduiken. Dat gedeelte van ‘Revenant’ heeft Mary’s Blood dan ook gereserveerd voor hun meer experimentele kant. Dat betekent niet dat de metalnummers op ‘Revenant’ minder interessant zijn. Sterker nog: de band lijkt zelf ook doorgehad te hebben dat het roer na ‘Fate’ om moest. Goed, R.I.P. lijkt een – minder goed gelukte – kopie van I’m Dead, maar verder heeft iedere compositie op ‘Revenant’ wel een eigen gezicht.

Dat betekent overigens niet dat ze allemaal fantastisch zijn. Tsukiyomi is een van die verwarrende nummers op ‘Revenant’. Het is voor een groot deel een van de heftigste moderne metalnummers in het oeuvre van Mary’s Blood, maar het net iets te vrolijke refrein vloekt enorm met de rest van het nummer. Openingsnummer (en eerste video) World’s End klonk me aanvankelijk iets te nadrukkelijk als een gooi naar de animebusiness, maar nu ik eraan gewend ben, moet ik toegeven dat het een hele aardige opener is.

Op ‘Fate’ baarde het moderne Angel’s Ladder opzien vanwege zijn moderne metalklanken. Dit keer past It’s Alright in hetzelfde rijtje, maar door de algehele modernere aanpak past het nummer wat beter bij de rest van het album. De opzet is verder vergelijkbaar: loodzware gitaarriffs en volop ruimte voor Eye’s stem. Het refrein is wederom een stuk opener dan de rest van het nummer, maar het werkt wonderbaarlijk goed. Een van de hoogtepunten op ‘Revenant’.

Take a Chance sluit het album af zoals vrijwel alle Mary’s Blood-albums aflopen: met een hoopvol, bijna positief nummer boordevol melodie. Toch is Take a Chance anders dan Moebius Loop en Queen of the Night. Er is minder plek voor toetsen en hoewel drumster Mari het nummer schreef, is er vooral heel veel ruimte voor Saki’s uitstekende leadgitaarwerk en zelfs een solospot voor bassiste Rio. Niet verkeerd. Believe Me, het meest ‘Fate’-achtige nummer van ‘Revenant’, is aardig, maar de impact wordt wel beperkt doordat het nummer qua geluid veel droger is dan de rest van het album.

Relevant

Na een wat teleurstellende eerste indruk blijkt ‘Revenant’ alsnog een heel aardig Mary’s Blood-album te zijn. Halverwege is er een klein dipje, maar dat wordt wel direct gecompenseerd door twee van de beste nummers op de release. Zelfs de ballade Say Love is niet onaardig. De band lijkt door te hebben dat gitaarballads voor hun stijl beter werken dan te gladde pianoballads.

Qua spel is er niets op ‘Revenant’ aan te merken. Saki, Rio en Mari zijn vakvrouwen die weten hoe ze dienstbaar moeten spelen, hoewel Saki zich regelmatig virtuoos toont. Mijn mening dat Mary’s Blood inmiddels voorbijgestreefd is door Lovebites is ongewijzigd, maar ‘Revenant’ is een bewijs dat de band nog altijd relevant is. En dat is een goede zaak, want ik was bang voor nóg een poging om de succesformule van ‘Bloody Palace’ te kopiëren. Op deze manier voorkomt Mary’s Blood dat ze een parodie van zichzelf worden.

Momenteel is er weliswaar nog geen Europees label dat een fysieke release ‘Reveant’ op zich neemt, maar liefhebbers kunnen het album op streamingplatforms als Deezer, iTunes en Spotify toch een kans geven.

Coverfoto via Visualioner.

Kevin Pasman
kevymetal@hotmail.com

Kevin is altijd op zoek naar de beste muziek van over de hele wereld. Hij is altijd benieuwd naar de drijfveren van de muzikanten die erachter zitten en verdiept zich er graag in. Voor de The Sushi Times schrijft hij over de tofste Japanse bands maar wil je meer lezen? Kijk dan ook op zijn eigen site kevymetal.wordpress.com!

Geen reactie's

Geef een reactie