09 dec Sekirō – feiten achter de fictie (1)

Sekiro – Shadows Die Twice is een absoluut oogstrelend, adrenaline pompend en bij vlagen frustrerend spel, over een shinobi no mono die een bijzonder jongetje moet beschermen. Het speelt zich af tijdens de Sengoku Periode; een lange eeuw van constante oorlog. Hoewel het op zich fictie is, heeft het heel wat overlap met de realiteit. Dit artikel vertelt je alles over de echte geschiedenis en religie waar de makers van Sekirō inspiratie uit haalden! Het is dus geen review, en gaat niet over de in-game lore, maar bevat wel mogelijke “spoilers”. We moeten immers een aantal plaatsen en personages noemen die je tegenkomt…

Het Plot [zonder spoilers]

De rode draad in Sekirō – wat trouwens “Enkele Wolf” betekent – is dat we een bijzondere jongen (Kurō) willen beschermen, door alles en iedereen die in de weg staat op te ruimen met het zwaard. Daar hebben we onze eerste link met andere Japanse fictie al te pakken. Een beroemde manga uit 1970 genaamd Kozure Ōkami -“Wolf met een kind op sleeptouw”- heeft namelijk een vergelijkbaar uitgangspunt. Daarin kiest de hoofdpersoon (een voormalig samurai) na een aantal nare voorvallen voor een leven als meesterloze huurmoordenaar. Samen met zijn kleine zoontje gaat hij op zoek naar wraak tegen de samenzweerders die zijn leven verstoord hebben. Voorheen was deze man de onthoofdingsspecialist van de Shōgun, dus daar vloeit nogal wat bloed bij…

Het is een aardig bekend verhaal waar heel wat verfilmingen, theaterstukken, en een televisieserie van zijn gemaakt. Er zitten dan ook meerdere verwijzingen in Sekirō. De hoofdpersoon heet nota bene Wolf. Toen hij als klein kind verlaten op een slagveld zat, en het zwaard beetpakte van een oude man, besloot deze hem op te voeden als een zoon en krijger. In Kozure Ōkami laat de hoofdpersoon zijn baby kiezen tussen een bal en een zwaard. Het kind grijpt naar de schede, en dus laat hij hem leven. In de manga heet deze man Ogami, geschreven met het karakter voor “bidden”. En dat is nou toevallig dé manier waarop je in het spel uitrust, vaardigheden bijwerkt en naar andere plaatsen kan reizen… zoals:

Het Kasteel

Het verhaal begint bij onze hereniging met Kurō in de Tsukimi-yagura, ook wel “Moon View Tower”. Hoewel deze een beetje zwaar bewaakt is, bestond zoiets in het echt ook. Net zoals mensen elk jaar in de lente aan hanami (“bloesem kijken”) doen, was het lang geleden helemaal hip om in de herfst tsukimi (“maan kijken”) feestjes te geven.

Vooral tijdens de volle maan was dit een populaire bezigheid voor de adel. De hele rijke lieten daar speciale paviljoenen voor bouwen, waar ze dan gedichten schreven onder het genot van muziek en thee of sake.

Bijvoorbeeld bij de Ishiyama tempel in Shiga [zie foto]. Bij de McDonalds in Japan kan je elk jaar tussen september en oktober een tsukimi burger krijgen; eentje met een spiegelei ertussen. Wist je dat er zelfs een emoji is voor tsukimi? 🎑

De Samurai

Dit magnifieke kasteel wordt bewaakt door een hoop ashigaru (eenvoudige voetsoldaten) en een paar beter uitgeruste samurai. De eerste echte baas die je als speler tegenkomt is er zo eentje. Dankzij het donkere harnas, het gewei op zijn helm en de enorme speer die hij hanteert, komt hij over als een kruising tussen Sanada Nobushige en Honda Tadakatsu. Beiden waren beroemde legeraanvoerders uit de 16^e eeuw – met geweien en speren. Beiden hadden een sterke reputatie voor loyaliteit, moed en strijdvaardigheid. Ondanks het feit dat hij in meer dan 57 veldslagen vocht, is Tadakatsu nooit ernstig gewond geraakt! Men zei dat hij de Dood zelve zou hebben verslagen. Met Oniwa Gyōbu Masataka [die baas in Sekirō] loopt het natuurlijk anders af. . .

Een andere gevaarlijke speer-zwaaier in Sekirō heeft behalve een naam ook een titel: hij is één van de “Zeven Speren van Ashina”. Een overduidelijke verwijzing naar de Zeven Speren van Shizugatake. Hun namen zijn hier niet zo relevant, maar dit groepje samurai vormde de lijfwacht van Toyotomi Hideyoshi tijdens de Slag bij Shizugatake in 1583. Ze verworven roem door zich in de strijd te storten tegen de troepen van Shibata Katsuie – een man wiens bijnaam “Oni” (Demon) wel genoeg zegt. Alle zeven werden later zelf belangrijke krijgsheren. In en rondom het kasteel kom je ook constant vaandels en andere doeken met familiewapens tegen. Één lijkt sterk op die van de Tokugawa familie (die meer dan 250 jaar over Japan heerste), de ander is een cirkel met een iris. Dat is niet zomaar, want dankzij een woordspeling symboliseert deze bloem krijgersmentaliteit.

De Verassing

Op enig moment wordt je bijna platgewalst door een reusachtige stier met een brandende baal stro op z’n kop. Dit komt niet uit de duim van gamedirector Miyazaki, maar uit het brein van de 12e eeuwse generaal Minamoto no Yoshinaka. Hij bedacht deze tactiek tijdens de Slag bij Kurikara in 1183, waar zijn troepen veruit in de minderheid waren. Laat in de avond liet Yoshinaka fakkels aan de hoorns van een hele kudde binden en dreef die van de heuvel af richting het kamp van de vijand.

Gevolg: totale chaos en paniek (net als bij menig speler). Toen een deel van Yoshinaka’s leger ook nog eens via een andere kant aanviel, sloegen de meeste tegenstanders direct op de vlucht en werden vrijwel allemaal gedood. De veldslag zou een keerpunt blijken in de Genpei Oorlog, in het voordeel van de Minamoto familie. Vandaar dat er verschillende mooie prenten van dit moment bestaan. In de buurt van de echte plek staat een standbeeld van zo’n stier.

De Tempel

Over het hele terrein staan Jizō beeldjes – bekend van hun kale kop en rode slabbertjes. Deze Boeddhistische godheid is onder andere de beschermheilige van kinderen en reizigers. In de tempelhallen staan echter keer op keer beelden van Kannon, de god(in) van genade. De grootste beelden in heel Sekirō’s wereld zijn (net als in het echte Japan) van Kannon in diens 11-hoofdige vorm, waarvan de allergrootste ook nog eens de 1000-armige variant is: Senjū Kannon Bosatsu.  

Dat betekent niet dat er helemaal geen andere beelden zijn. Voordat je de hoofdhal bereikt, wiens enorme balkon direct doet denken aan de Kiyomizu-dera in Kyoto, moet je door de “zolder” van een grote poort met daarin vijf unieke standbeelden. De vier kleinere zijn de beschermers van de windrichtingen; Jikoku-ten [oost], Zōchō-ten [zuid], Kōmoku-ten [west] en Tamon-ten [noord]. Laatstgenoemde is tevens een van de Zeven Geluksgoden, onder de naam Bishamonten.

In het midden van deze hemelse krijgers staat de drie-koppige en zes-armige Kongōyasha. Een logische keuze, want deze berg heet Kongō-san (金剛山). Daaruit kunnen we opmaken dat het om een esoterische tempel gaat. Dat wil zeggen, een stroming die zich bezighoudt met mikkyō; de zogenaamde “geheime leer” van het Boeddhisme. Ook in het echt hebben tempelpoorten zo’n zaal erin, als ze groot genoeg zijn. Bijvoorbeeld die van de Zenkō-ji in Nagano, waar Monju Bosatsu -belichaming van wijsheid- centraal staat. Of die van de Eihei-ji in Fukui, waar de historische Boeddha Shakamuni het middelpunt is (met maar liefst 500 anderen om hem heen).

De Rituelen

De meest bizarre “beelden” in de tempel zijn een aantal monniken zelf, in de vorm van zittende mummies. Geloof het of niet, maar zelf-mummificering was ooit een daadwerkelijke praktijk bij sommige tempels. Het heette sokushin-jōbutsu; “Boeddha worden in dit Lichaam”. De meest standvastige gelovigen probeerden door middel van uitdroging en heel specifieke voeding (die je als het ware van binnenuit conserveert) een staat van Eeuwige Meditatie te bereiken. Niet bepaald Zen…

In 1879 werd deze vorm van religieuze zelfdoding dan ook verboden. Toch zijn er nog een aantal tempels die er eentje hebben; in het noorden van Japan minstens 18 stuks. De meest recente heilige mummie komt nota bene uit 1903.

Één van de gaafste dingen die ik tegenkwam in Sekirō’s tempels was de hal waar men vuurrituelen houdt; een belangrijk onderdeel van Esoterisch Boeddhisme. Aan weerszijden van een groot vuur hangen twee mandala’s: de Taizō (baarmoeder) Mandala en Kongō (Diamant) Mandala.

En nee, ik heb het natuurlijk niet over die leuke bloemetjes die zo populair zijn als tatoeage, of de kleurplaten voor volwassenen. Deze mandala zijn een soort abstracte weergaves van het universum, met daarin de relatieve locatie van tig boeddha’s en bodhisattva’s. In het spel zijn ze een beetje vereenvoudigd, maar toch heel herkenbaar. De voornaamste Shingon tempel in Kyoto, de Tōji, heeft twee prachtige -metershoge- exemplaren van allebei.

De Minamoto

Wat mij het eerste opviel aan dit laatste gebied, naast de prachtige kersenbloesem, was dat alle vijanden hier traditionele kleding dragen uit de Heian periode (9^e ~ 12^e eeuw) of Kamakura periode (13^e ~ 14^e eeuw). De krijgers hebben zogeheten ō-yoroi aan, met extra brede schouderplaten die bedoeld waren om pijlen op te vangen. Zelf dragen de meesten ook bogen (van oudsher hét wapen van de samurai) of zijn gewapend met naginata – een soort zwaard aan een staf.

Daartussen lopen wezens van adellijke klasse, die te herkennen zijn aan hun zwarte ‘eboshi’ hoedjes. Dit vormt een mooi contrast met de uitrustingen uit de Sengoku periode (15^e ~ 16^e eeuw) die we in alle andere gebieden van het spel zien, en wekt sterk de indruk dat de tijd hier letterlijk heeft stilgestaan.

Maar waar pas echt mijn mond van openviel waren de trommels die in tweetallen op de platformen staan. Deze heb ik in 2019 nog met eigen ogen mogen aanschouwen, bij het Kasuga heiligdom in Nara. Het gaat om een tweetal metershoge ‘taiko’ met een feniks en een draak; beiden gemaakt in de Kamakura periode en aangemerkt als belangrijk cultureel erfgoed. Tegenwoordig staan er moderne replica’s in het museumpje; de originelen mogen helaas niet gefotografeerd worden.

De Draak

Uiteindelijk kom je als speler bij de top van een heuvel waar het flink bliksemt. Ga je daar bidden, dan moet je het opnemen tegen een draak en met een wel heel apart zwaard. Om te beginnen bij het beest zelf: in Aziatische mythologie zijn dat vertegenwoordigers van het element Water. Ze zijn de koningen van zeeën en oceanen, die ook de stroming van rivieren en het vallen van regen beheren. Dit verklaart in-game waarom juist hier de bron ligt voor de watervallen en een meer. Én diens voornaamste bewoner…

Volgens een populaire Chinese legende zal een karper die aan het eind van de Gele Rivier tegen een waterval opzwemt, in een draak zal veranderen. Het is dus vast niet zomaar dat er hier een uitzonderlijk groot exemplaar rondzwemt, waar meer dan één iemand jaloers op is.

Maar goed, terug naar Sekirō en de draak. Het zwaard dat deze baas hanteert is geen verzinsel, maar een uitvergrootte kopie van de Shichishitō. Dit zeven-puntige (vermoedelijk ceremoniële) exemplaar is ruim anderhalf millennium geleden door de koning van Baekje (Korea) geschonken aan Keizerin Jingū. Het origineel wordt bewaard in het Isonokami heiligdom in Nara, maar is normaal niet toegankelijk voor publiek.

Naamkaartjes

Tot slot nog één klein dingetje: de briefjes die bevestigd zijn aan de vervallen tempel van de Beeldhouwer. Dit zijn osame-fuda; briefjes met daarop je naam (soms ook een datum of woonplaats), die mensen vroeger echt aan de poorten en andere gebouwen van tempels plakten. Jouw band met de Boeddha, via zo’n “Steven was hier” sticker, zou je dan goed karma moeten opleveren.

Zoals je ook in het spel ziet wordt dat op den duur natuurlijk een rommeltje, en dit gebruik is tegenwoordig niet meer wenselijk of zelfs verboden. Sommige tempels hebben de aangebrachte osame-fuda weggehaald, maar er zijn er genoeg waar je deze (soms hele oude) naamkaartjes nog kan zien zitten.

Heb je zelf nog meer dingen gezien in Sekirō waarvan je wilt weten hoe “echt” het is? Laat hieronder gerust even een berichtje achter!