08 nov The Gazette – Ninth (CD Review)

‘Dogma’ was het album waarvan ik niet verwacht had dat The Gazette hem ooit zou maken. Door de enorme toename van de goth-factor had het album een meeslepende, duistere sfeer die de kracht van de band benadrukte. Mijn hoop was daarom ook dat The Gazette deze lijn zou doorzetten. Helaas is dat op ‘Ninth’ niet het geval. Niet dat het negende album van het vijftal het aanhoren niet waard is, maar het is wel een duidelijke stap terug ten opzichte van ‘Dogma’.

Eigenlijk was dat al duidelijk toen het album officieel aangekondigd werd. Mij maakt het niet uit hoe Japanse muzikanten eruit zien, maar als ze voor meer kleur kiezen, betekent dat meestal dat de muziek minder duister is. De eerste single Falling lijkt dat te bevestigen. Er is overigens niets op dat nummer aan te merken. Het is een ritmisch verrassend nummer met een sterk refrein. Door zijn sfeervolle aanpak is het misschien zelfs een dappere opener. Wat echter wel meteen duidelijk is, is dat de Amerikaanse nu metal-klanken waar de band mee doorbrak weer prominenter zijn. Dat hoeft niet per se een bezwaar te zijn, maar het is wel een lichte teleurstelling.

Overtuigen

Natuurlijk zijn alle goede elementen van The Gazette nog uitgebreid aanwezig op ‘Ninth’. De heren zijn het schrijven van goede nummers natuurlijk nog niet verleerd en Ruki heeft nog altijd een van de beste stemmen in de visual kei. De beste nummers van ‘Ninth’ zijn ook stuk voor stuk nummers waarop zijn warme bariton prominent te horen is. Krijsen, schreeuwen en brullen gaat hem prima af, maar hij is op zijn best als hij clean en emotioneel zingt.

Mede daarom zijn de nummers waarop Ruki – en de band als geheel – op zijn best klinkt de sfeervollere nummers. The Mortal is bijvoorbeeld een overtuigend nummer dat enigszins aan 13Stairs[-]1 van ‘Dim’ doet denken. Sonokoe wa Moroku is een prachtige ballade waarin de band uitstekend gebruik maakt van ruimte. Met een fantastische gitaarsolo. Emotionele rockballads zijn sowieso een specialiteit van The Gazette en het had daarom mooi geweest als er meer op ‘Ninth’ stonden.

Het zijn echter niet alleen rustige en sfeervolle nummers die overtuigen. Op Utsu Semi mengt de band bijzonder effectief subtiele elektronica met melodieuze rockklanken. Unfinished is zelfs de eerste rechtgeaarde J-rocker die The Gazette in tijden maakte. Daarmee is het een welkome afsluiter die lekker blijft hangen. Al moet wel gezegd worden dat het intro wel héél erg op het oude meesterwerk Shunsetsu no Koro lijkt. Zelfs zo erg dat ik over de eerste maten onbewust “day of blue graduation” heen zit te neuriën. De rest is echter fantastisch.

Automatische piloot

Als ik iets moet benoemen waar ik moeite mee heb op ‘Ninth’ is het vooral dat The Gazette op de automatische piloot lijkt te draaien. Gush, Abhor God en Ninth Odd Smell zijn aardige moderne metalnummers, maar onderling totaal inwisselbaar. Het is lovenswaardig hoe overtuigend Amerikaans ze klinken, maar echt bijzonder is het niet. Uragiru Shita en Two of a Kind zijn een haar beter. Dat komt door de coole melodieën in respectievelijk de coupletten en het refrein. Meer licht experimentele nummers als het onheilspellende Babylon’s Taboo hadden ‘Ninth’ wat meer in balans kunnen brengen.

‘Ninth’ is geen verkeerd album. Liefhebbers van albums als ‘Beautiful Deformity’, ‘Toxic’ en ‘Dim’ gaan hier zeker veel plezier aan beleven. Het lijkt nu alleen wel of The Gazette op ‘Dogma’ – en in iets mindere mater ‘Division’ – écht boven zichzelf uitsteeg. Een écht topnummer als Deracine, Ominous, Undying, Dripping Insanity of Gabriel on the Gallows ontbreekt. Er staat genoeg op om de fans tevreden te houden, maar ik vraag me wel af hoeveel van hen dit album opnieuw gaan draaien als ze ook betere albums van The Gazette in de kast hebben staan.

Gelukkig is het niet moeilijk om aan ‘Ninth’ te komen. JPU bracht het album uit in Europa. Zowel digitaal als fysiek. En is o.a. verkrijgbaar bij Bol.com.