18 nov Ultimate Sacrifice (Galneryus CD Review)

Galneryus is alweer anderhalf decennium een van de grootste en meest actieve namen in de J-metal. Niet alleen in Japan zelf, waar hun albums steevast goed verkopen, maar ook in Europa begint het vijftal langzaam aan populariteit te winnen. Wellicht opvallend, omdat hun cd’s niet in Europa te koop zijn, maar Galneryus is wél een van de weinige Japanse bands die al hun albums en singles via populaire streamingdiensten als iTunes en Spotify aanbiedt.

Zo ook ‘Ultimate Sacrifice’, het vervolg op het twee jaar geleden verschenen conceptalbum ‘Under The Force of Courage’ en het eerste album sinds oorspronkelijke drummer Junichi Satoh de band verliet.

Stabiel

Ingrijpende veranderingen heeft het vertrek van Junichi, en de komst van Fumiya Morashita (Unlucky Morpheus, Thousand Eyes), niet gehad en de overstap van platenlabel VAP naar Warner Music Japan evenmin. Galneryus staat nog altijd garant voor uiterst melodieuze, op Europese leest geschoolde power metal vol virtuoze capriolen.

Het is daarom ook niet verrassend dat het vijftal het goed doet in de Europese powermetalscene; in Europa moet het publiek het vooral hebben van oude bands waarvan de gloriedagen ver in het verleden liggen.

Galneryus krijgt het steeds weer voor elkaar om fris en geïnspireerd voor de dag te komen. ‘Under The Force of Courage’ was een van de beste albums die de band ooit maakte en ‘Ultimate Sacrifice’ trekt deze lijn moeiteloos door.

Centraal in de uptempo muziek van Galneryus staat gitarist Syu, die het voor elkaar krijgt om zijn razendsnelle neoklassieke gitaarsolo’s met een ongebruikelijk grote dosis gevoel te vermengen en daarmee te zorgen voor een aanpak die tegelijkertijd kippenvel en elastieken nekspieren oplevert. Zijn riffs zijn overigens ook relatief complex van aard, maar dat mag nooit ten koste gaan van de energie en de herkenbaarheid van de songs.

Het is een formule die in Japan niet ongebruikelijk is, maar er zijn weinig bands die de theorie zo goed in praktijk weten te brengen als Galneryus. Dat komt ook doordat de gitarist en voornaamste componist weet wanneer hij zijn momenten moet pakken en wanneer hij zijn mede-virtuozen – zoals toetsenist Yuhki en de hoge, krachtige stem van Masatoshi ‘Sho’ Ono – in de spotlights moet zetten.

Karakteristiek

Zoals de meeste hoogtepunten in het oeuvre van de band is ‘Ultimate Sacrifice’ typisch Galneryus, maar nét anders genoeg voor enkele verrassingen. Zo trekt de band in het intro en de coupletten van het aan Rhapsody herinnerende Wings of Justice opvallend fel van leer, schiet het langer Brutal Spiral of Emotions opvallend fusion-achtig uit de startblokken en krijgt Yuhki’s voorliefde voor progmetalgiganten Symphony X uitgebreid de ruimte in Rising Infuriation.

In eerste instantie zorgt dat ervoor dat de tweede helft van het album wat indrukwekkender overkomt dan de eerste, maar na een dozijn luisterbeurten moet ik toch echt wel toegeven dat Heavenly Punishment door zijn euforische agressie een waardige concurrent is voor The Promised Flag in de strijd om de beste opener die Galneryus met Ono achter de microfoon maakte. Bovendien kwam The Shadow Within in eerste instantie niet heel krachtig op me over, terwijl de opbouw van het nummer achteraf gezien waanzinnig is en het middenstuk een van de beste gitaarriffs van het album herbergt.

Nu ik toch een middenstuk noem… ‘Ultimate Sacrifice’ zit weer vol met die karakteristieke Galneryus-middenstukken, waarin de timing opeens heel anders ligt. Bij mindere bands zou het zo chaotisch worden dat de hele boel in elkaar zou storten, maar we hebben hier niet zomaar met een strakke powermetalband te maken. Verder heeft het album in de vorm van Enter The New Age wederom een geweldige introtrack die op zichzelf al goed genoeg klinkt om tot de hoogtepunten van het oeuvre van de band gerekend te worden; Reach to the Sky (van ‘Angel of Salvation’) en The Time Before Dawn (van ‘Under The Force of Courage’) waren ook al van die tracks.

Onconventioneel

Waarom de latere tracks in eerste instantie meer indruk maakten komt vooral door het iets experimentelere karakter van de nummers. Goed, het ruim twaalf minuten durende, afsluitende titelnummer is de typische, lange Galneryus-afsluiter die naar verschillende climaxen toewerkt – wat overigens allerminst een bezwaar is – maar onder de nummers die daarvoor tellen wat verrassingen.

Wherever You Are, bijvoorbeeld, waarvan je wellicht een Galneryus-ballad uit het boekje zou verwachten. Het is een melodieuze rocksong die lijkt op de muzikaal interessantere, maar minder succesvolle vervolgsingle na de ballade die in de jaren tachtig zoveel bands tot rockhelden maakte. Shining Moments van ‘Reincarnation’ is een Galneryus-song met een vergelijkbare stijl. Wherever You Are eindigt overigens in een van de mooiste solo’s die Syu ooit opnam.

Die typische ballade is trouwens wel te vinden op ‘Ultimate Sacrifice’, hij zit alleen wel verstopt in Brutal Spiral of Emotions, waar het vijf minuten beukwerk op hoog tempo voor moet laten gaan. Het nummer voelt daarom eerder als een soort combinatie van twee (uitstekende) nummers, maar de spanningsopbouw en de overgangen zijn zo goed, dat het gewoon klopt.

Na een korte instrumentale ouverture ontwikkelt het nummer zich – ondanks hele melodieuze stukken – tot een van de heftigste Galneryus-nummers tot dusver en eindigt de band in een lange, emotionele finale waarin Ono vakkundig de gevallen helden uit het verhaal toe lijkt te zingen.

Het hoogtepunt van het album is echter het al eerder genoemde Rising Infuriation, dat een wat duisterdere sfeer heeft dan het gemiddelde Galneryus-nummer. Het begin is behoorlijk filmisch en in de coupletten zit zoveel spanning dat je bij het luisteren op het puntje van je stoel zit.

De melodische thema’s zijn ronduit uitstekend en de heftige aanloop naar het middenstuk vol wervelende solo’s van Syu en Yuhki raast lekker agressief voor bij. Hulde ook aan Yuhki voor het componeren van de ietwat onconventioneel getimede riffs die door het hele nummer heen te horen zijn. Voorspelbaarheid ligt soms op de loer bij Galneryus, maar Rising Infuriation ontloopt die val zonder enige moeite.

Upgrades

Over de gehele linie zou je kunnen concluderen dat ‘Ultimate Sacrifice’ een typisch Galneryus-album is. De nummers bestaan uit razendsnelle riffs, uitbundige refreinen en heroïsche teksten en daarmee kan iedereen die eerder van de band – maar ook van bands als Rhapsody, Stratovarius en Manowar – genoot zijn hart ophalen bij het album, maar het zou Galneryus ernstig tekort doen om ‘Ultimate Sacrifice’ als een herhalingsoefening te omschrijven.

De band uit Osaka gaat namelijk altijd op zoek naar kleine upgrades om hun muziek voor het publiek, maar natuurlijk ook gewoon voor zichzelf zo interessant mogelijk te maken. Soms vliegen ze daarmee uit de bocht, maar meestal komen Syu en zijn mannen met een bewonderenswaardig resultaat op de proppen.

‘Ultimate Sacrifice’ is zo’n album waarop alle puzzelstukjes op de juiste plaats vallen, net zoals ‘Under The Force of Courage’ dat een kleine twee jaar geleden was. Ik zou zelfs zeggen dat ‘Ultimate Sacrifice’ een net iets constanter album is.

Opvallend genoeg zou ik me bij veel Europese bands vreselijk gaan ergeren aan de enorme hoeveelheid zwaarden, vleugels, dromen, gevechten, offers en bloedvergieten in de teksten, maar bij Galneryus is dat zelden een storende factor. Dat kan alleen maar betekenen dat de muziek zó goed is dat het boven alle powermetalclichés uitstijgt.